Uratuj mnie.

Uratuj mnie od bólu.

Uratuj mnie od niesprawiedliwości tego świata.

Tylko Ty możesz to zrobić.

Proszę tylko o to.

O tę ostatnią rzecz.

Byłeś najważniejszą osobą w moim życiu.

Nigdy nie przypuszczałem, że ono aż tak się zmieni.

Pod Twoim wpływem.

Kochałem Cię.

Uratuj mnie.

Zacząłem zwracać uwagę na małe rzeczy.

Dla innych byłyby nieistotne,

Ale Ty traktowałeś je jak świętość.

Miałeś poszanowanie do zwyczajów.

Byłeś punktualny.

Zawsze zachowywałeś maniery.

Nawet, kiedy ciężko Ci było się opanować.

Wyglądałeś najpiękniej na świecie.

Byłeś taki elegancki.

Kochałem Cię.

Ale coś się zmieniło.

Uratuj mnie.

Zbudowałeś solidny mur.

Mur z moich uczuć.

Codziennie dorabiałeś jego część.

Każda randka przynosiła jedną cegiełkę.

Każdy SMS był jej przytwierdzeniem.

Każdy uśmiech,

Każde spojrzenie,

Każdy pocałunek,

Umacniał ten mur.

Ale przecież mury runą.

Ludzie sami je obalają.

Budują, a później niszczą.

Taka jest kolej rzeczy.

I nawet, jeżeli spróbują go odbudować,

Cegły nie będą w takim stanie jak wcześniej.

Uratuj mnie.

Kiedy myślałem, że się nie zakocham,

Pojawiłeś się Ty.

Kiedy myślałem, że jestem samotny,

Stawałeś u mego boku.

Kiedy myślałem, że brakuje mi uczuć,

Obejmowałeś mnie tak mocno, jak tylko potrafiłeś.

Uratuj mnie.

Przyniosłeś armatę.

Zebrałeś uzbrojonych sojuszników.

I obalaliście razem mur.

Nie mówiliście nic.

Po prostu niszczyliście wszystko,

Wszystko, co dotychczas z Tobą zbudowałem.

Odwróciłeś się ode mnie.

W stronę jednego z sojuszników.

I zaczęliście budować mur po jego stronie.

Jak to bolało.

Jak to cholernie bolało!

Uratuj mnie.

Krzyczałem.

Krzyczałem w poduszkę.

I płakałem.

Jak nigdy wcześniej.

Tego nie da się do niczego porównać.

Nie chciałem tego czuć.

Uratuj mnie.

Proszę.

Tylko Ty możesz to zrobić.

Tylko Ty.

Nie uda Wam się obalić fundamentów.

A bez cegieł nie zbudujecie nowego muru.

Ja sam muszę rozebrać całą podstawę.

Więc proszę.

Uratuj mnie.

Uratuj...

Zakończ to tak, jak powinieneś.

Uratuj...

...

„Nie kocham cię".

Uratowałeś mnie.

Uratowałeś...

Dziękuję.

Teraz mam powód, żeby na zawsze stąd odejść.