Słońce świeciło,

Jednak niepokój wisiał w powietrzu.

Założyłem poniszczone ubrania, które znalazłem w szafie.

Dbałem o nie,

Jednak były na nich plamy, których nie szło zmyć

I dziury, których nie dało się zaszyć.

Ale co z tego,

Skoro Ty masz na sobie swój najlepszy garnitur?

Wyszedłem na zewnątrz

I zobaczyłem, że ostatnia róża w moim ogrodzie,

Została zniszczona.

Ale co z tego,

Skoro Ty masz ich u siebie całe bukiety?

Niebo stało się ciemniejsze przez chmury.

Było zimno.

Szedłem pod wiatr,

Ale co z tego,

Skoro to on Cię niesie?

Doszedłem na miejsce, zanim pogoda całkowicie się zepsuła.

Siedziałem pochylony na małej ławce

I Cię obserwowałem.

Tak bardzo bolały mnie plecy,

Ale co z tego,

Skoro Ty leżysz wygodnie?

Drzewa się ruszyły.

Zaczęło padać.

Co z tego, że moknę,

Skoro Ty jesteś schroniony?

Chciałbym mieć Cię przy sobie

Ponownie.

Co z tego, że mnie zostawiłeś,

Skoro ja nadal przy Tobie jestem?

Na niebie rozbłysło światło pioruna.

Co z tego, że z moich oczu płyną łzy,

Skoro jestem pewien, że Ty się uśmiechasz?

Świat z sekundy na sekundę stawał się coraz bardziej niebezpieczny.

Zaczęła się burza.

Całe moje życie to bałagan,

Ale co z tego,

Skoro Twoje się już skończyło?