Tikki

Znajdywałam się przed wielką, no dobra, ogromną willą Agrestów. Teraz czas było się dostać jakoś do środka i odszukać Plagga. Krążyłam przez chwilę wokoło mieszkania. Tym razem miałam szczęście, udało mi się odnaleźć otwarte okno. Ostrożnie wleciałam do środka. Jak na razie znajdowałam się w dużej łazience. Drzwi były uchylone na całe szczęście, żeby się zmieścić w wejściu, lekko pchnęłam je i poleciałam korytarzem.

W końcu udało mi się znaleźć drzwi do pokoju Adriena. Mari nie raz u niego przesiadywała, orientowałam się mniej-więcej. Były otwarte.

Upewniłam się czy nikogo nie ma w pokoju i wtargnęłam do środka. Nie było Adriena.

- Plagg? - mruknęłam cicho.

Czekałam chwilę na odpowiedź. Zaraz potem zobaczyłam go wylatującego spod biurka.

- Tikki! - zawołał zadowolony. - Mam ci coś ważnego do powiedzenia.

- A ja mam ważne pytanie.

- To zaczynaj.- słodko uśmiechnął się do mnie.

- Bo... Plagg... Co dzieje się z Adrienem? Od trzech tygodni próbujemy się tego dowiedzieć, wiesz, wszyscy do niego już dzwonili, a tu zero odpowiedzi...

Westchnął ciężko.

- Właśnie na ten temat chciałem ci coś powiedzieć. - nabrał powietrza - Tikki ja... Mam takie podejrzenia, że to jego ojciec go zamknął... Zamknął w piwnicy.

- Co?! Jak...? Czemu?

- Od początku coś tak podejrzewałem, że ten Gabriel Agreste może być Władcą Ciem. Zaczęło się to od tego, że Adrien postanowił po raz drugi śledzić ojca w piwnicy. Najpierw opowiadał mi jak słyszał tam głos swojej mamy, potem sam tam poszedł i już nie wrócił. A wiesz... Anielle miała naszą Dianę. Miała miraculum Pawia. Adrien po prostu bał się o mamę, był ciekaw co się za tym kryje i w ciemną noc poszedł do najdalszych, najskrytszych zakątków domu.

- Och... Nie do wiary... Czyli jest uwięziony ze swoją mamą?

- Pewnie tak.- mruknął smutno.- Parę dni temu mi samemu udało się wyśledzić Gabriela jak szedł do jakiejś dziwnej i wielkiej komnaty, widziałem to na własne oczy jak zamienia się w Władcę Ciem! Więc nabrałem całkowitej pewności.

- I co ja powiem Marinette. Jej tak bardzo przykro, że Adrien się nie odzywa, myśli, że ją tak po prostu olał, a on przeżywa koszmar.

- Nie powiesz jej prawdy?

- Boję się, że jak powiem to zrobi coś głupiego. Znam ją i wiem, że była by zdolna tu przyjść i odszukać Adriena. A to bardzo niebezpieczne w naszej sytuacji. Władca mógł już się dowiedzieć kim jest Mari i wtedy koniec. Zamknął by ją razem z nimi. To znaczy ona...

- Coo?

- Będzie teraz jeździć na wózku...

- To wiem, Adrien mówił. Wiem też przez kogo. Smutna sprawa. Ale może wyjdzie z tego.

- Tak jej powtarzam co dzień.

- To Marinette musi być załamana...

- No bardzo i jeszcze... Otrzymała list, w którym Adrien oficjalnie z nią zrywa...

- Że co? To bzdura!

- Myślę, że to sprawka tej całej Lili.

- Niewykluczone. Dobrze, że wreszcie tu przybyłaś. Ja niestety nie miałem takiej możliwości.

- A wracając do rzeczy, jak uwolnimy Adriena? Masz jakiś pomysł?

- Na to trzeba wymyślić sprytny plan, Gabriel nie jest głupi. Ale coś wymyślimy.

- A wiesz kto teraz chroni nasz Paryż?

- Właśnie, kto?

- Chloe. Teraz to ona przejęła rolę Biedronki.

- Serio?! Chloe? Zaraz, ale chyba nie ta wredna, niewychowana, uważająca się za świętą krowę?

- Nie mów tak.- zachichotałam.- Nie, nie ta. Bo zmieniła się. Na lepsze. I tyle w tym temacie.

- Kto by się spodziewał...

* * *

- Tikki? Dowiedziałaś się czegoś? - gdy tylko wleciałam przez szpitalne okno, Marinette zadała mi pytania.

Zastanowiłam się krótką chwilę nad odpowiedzią.

- Niee... - skłamałam.

- Nie dostałaś się? - bardziej stwierdziła niż zapytała. Była smutna. A ja musiałam ją okłamywać, echh.

- Niestety nie... Wszystkie okna znów szczelnie zamykane. Pozamykane.

- Tikki... Coś kryjesz... - stwierdziła podejrzliwie, prawie niezauważalnie mrużąc oczy.

- Mari posłuchaj. Jestem pewna na sto procent, że twój Adrien nadal Cię kocha i że list nie był dostarczony od niego.

- Skąd ta pewność? Widziałaś go? Gadałaś z nim?

- No nie zupełnie...

- Tikki!

- Nie gadałam z Adrienem, naprawdę. Nie było go.

- A czego się dowiedziałaś? To skąd wiesz, że to nie od Adriena i że mnie wciąż kocha?

- Plagg tak powiedział. Jednak nie powiedział mi gdzie jest Adrien.

- Ale dlaczego?...

- Nie wiem...

- Ochh, przecież miałaś się dowiedzieć!

- Tak, wiem... - mruknęłam.- Mari...

- No powiedz.

- Ale naprawdę nie wiem. Wiem tylko to, że nadal cię kocha.

- Tylko nie masz dowodów. - westchnęła.

- Uwierz mi...

- No dobra wierzę. Skoro mnie kocha to dlaczego się nie odzywa? Nie będę już tą naiwną Marinette, dupek z niego i tyle.- stwierdziła hardo.

- Nie mów tak...

- Niby czemu?

- Och...

- Tikki wiem, że chcesz dobrze, ale lepsza bolesna prawda, niż zadowalające kłamstwo. Więc proszę przestań.

Spojrzałam na nią smutno. To nie o to chodzi... Trudno tak okłamywać. Biedna Mari.

Adrien

Kolejna noc spędzona w zaciszu. Do tej komnaty czy pomieszczenia - jakby to było można nazwać - nie dochodziły żadne dźwięki. Przynajmniej my nic nie słyszeliśmy... Zazwyczaj nie rozbrzmiewało tu nic poza naszymi ciągłymi rozmowami i wiecznym narzekaniem kiedy się stąd w końcu wydostaniemy i co będzie dalej...

Czułem się tak naprawdę temu winny, bo gdybym tamtej nocy nie poszedł za ojcem na pewno wszystko potoczyłoby się inaczej.

A co sobie pomyśli Marinette? Nie widziałem się już z nią przez jakiś... właściwie nie wiem... miesiąc?... Nie jestem pewny. Tutaj, w zamknięciu, czas zupełnie inaczej płynie do przodu... Wydaje się, że stoi w miejscu, jakby był trzy razy wolniejszy niż rzeczywisty...

Nastał kolejny ranek.

Mój okrutny rodzic zwykle przychodził do nas w środku nocy pozostawiając nam niewiele żywności i nie odzywając się w naszą stronę ani słowem wychodził. A czasem, gdy się nad nami ulitował, przynosił jeszcze ciepłe mleko i raz na jakiś czas zdarzało się nam też ujrzeć parującą herbatę.

Najwięcej było tych posiłków śniadaniowych, w kółko to samo. Tradycyjnie przychodził w nocy, lecz ostatnio zdarzało się, że przyszedł dać nam posiłek w dzień.

Pewnego razu, gdy przyszedł w dzień z posiłkiem dla nas, postanowiłem, że wymienię z nim kilka słów.

Siedząc w ciszy usłyszeliśmy przekręcający się w starych drzwiach klucz i gwałtownie podniosły nam się głowy. Patrzeliśmy nieco przerażeni jak zawsze w ponurą i bardzo wysoką postać. Gabriel stanął przed nami z koszem zapełnionym jedzeniem. Ja także postanowiłem stanąć z nim twarzą w twarz. Powoli i nieśmiało wstałem, jego ponure i bezlitosne oczy bez uczuć patrzyły na mnie żałośnie i przenikliwie. Patrząc chwilę na niego odezwałem się już śmielej:

- Tato... dlaczego nam to robisz? Ty... ty nie masz prawa nas tu więzić. Nie masz prawa, wypuść nas! Uwolnij nas! - patrząc prosto w te pozbawione uczuć oczy krzyczałem w jego stronę. Na jego ponurej twarzy przez zaledwie parę sekund zagościło zdziwienie, jednakże szybko się opamiętał i uśmiechnął szyderczo. Począł się najpierw głośno śmiać mi w twarz. Patrzał na mnie jak zwycięzca patrzy na poległego w bitwie. A zaraz po tym jego twarz znów stała się surowa i cały uśmiech prychnął w jednej chwili.

- Powiedzcie gdzie znajdują się wasze cenne biżuterie to was uwolnię! - ryknął swym zimnym głosem.

- Nie! - krzyknąłem przecząco i nabrałem wdech.- Nigdy, przenigdy ci nie powiemy!!! Nie dostaniesz ich, nie dostaniesz, choćbyś miał nas więzić całe wieki! Uwolnij mnie, twojego syna i mamę, twoją kochaną żonę! - sprzeciwiałem się mu i starałem się przemówić do rozumu, lecz on tylko zaśmiał się na głos i odpowiedział mi.

- Ty oraz Anielle nie jesteście mi do niczego potrzebni! Wasze miracula, miracula są mi potrzebne, nie wy! Wiedzcie, że jeśli ich nie oddacie czym prędzej , spędzicie tu resztę swoich dni! - ryknął na nas, a ja postanowiłem walczyć do końca.

- Nie, te cenne biżuterie, zwane miraculami, nigdy nie będą twoje! - spojrzałem mu w te bezlitosne oczy. Miałem zamiar dokończyć wypowiedź.- Tato proszę, proszę cię, wypuść nas! Wypuść, proszę! - prosiłem okrutnika, wręcz błagałem.- Cóż dadzą ci te moce? Popularność? Władzę? Możesz być popularny w inny sposób! Nie psuj nam ani sobie życia!

A on spojrzał teraz na mnie lodowato i nienawistnie i zanim zdążyłem się obejrzeć walnął mnie dłonią prosto w twarz z taką siłą, że uderzyłem o ścianę, po czym zsunąłem się na zimną podłogę. Syknąłem z bólu. Policzek niemiłosiernie bolał. W dodatku walnąłem się w głowę, ale na szczęście nie straciłem przytomności. Oczy miałem zamknięte, wargi moje jedynie delikatnie się uchyliły. I leżałem tak przy ścianie obolały, ale słyszący i zdający sobie sprawę z tego co dzieje się wokół.

Po raz kolejny słyszałem wrzaski, każde jego zimne i bolesne słowo skierowane do mamy.

Anielle

Spojrzałam troskliwie i czule na syna. Tak straszliwie było mi go żal. Stanął w naszej obronie i mocno oberwał za to. Ale jestem z niego dumna.

Wstałam i podeszłam do Gabriela. Miałam zamiar go błagać...

- Gabrielu, proszę, błagam cię - upadłam przed nim na kolana - wypuść Adriena! Uwolnij chociaż jego! Nasz syn przecież niczemu nie zawinił! - spojrzałam na leżącego z zamkniętymi oczami Adriena. Miał głowę opartą o ścianę, a jego ręce swobodnie leżały koło niego, jedna na wpół zgięta. Leżał krzywo do ściany, a mój mąż zaczął przemawiać do mnie lodowatym głosem:

- Powiedziałem ci Anielle, mówiłem już tysiąc lub milion razy - daj mi swoje miraculum!

- Ale... - zawahałam się i zastanowiłam przez chwilę. - dobrze... jeśli uwolnisz naszego syna to... dam ci miraculum... dam ci to czego chcesz... - miałam nadzieję, że się zgodzi, modliłam się w duchu, aby się zgodził...

- Anielle, nie bądź śmieszna. To właśnie on ma jedno z najsilniejszych miracul. Jego potrzebuję najbardziej. A jeżeli go uwolnię, to pomyśl głupia, przecież on ucieknie oczywiście ze swoim kwami, a wtedy zdobycie go stanie się zadaniem jeszcze trudniejszym. Poza tym nie jestem durniem, mogliście to uknuć. Powtarzam ci ostatni raz. - Jeśli chcesz stąd uciec daj miraculum. Powiedz, powiedz Anielle gdzie je kryjesz! Powtarzam się już od dwóch lat i więcej tego nie zrobię. Jeżeli nie chcesz źle skończyć - daj mi je!

- Ale ja... ja nie mogę ci dać... nie mogę... - mówiłam zrozpaczona przez łzy. Miałam serdecznie dość tego wszystkiego i tyle lat spędzonych samotnie w klatce. A teraz co gorsza, uwięził jeszcze moje dziecko.

- Skończyłem rozmowę. - rzucił na koniec i z hukiem zatrzasnął stare drzwi.

Z pozycji klęczącej wstałam i podbiegłam do syna. Uklęknęłam przy nim. Przejechałam delikatnie palcami po jego gładkich, młodych i wychudzonych policzkach. Będąc tu wyszczuplał i blady się na twarzy zrobił. Nie chcę, żeby marnował swoich dni młodości w tym więzieniu. Tak niewyobrażalnie bardzo było mi go żal... 

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Jeśli się podoba - gwiazdka? Komentarz? Na zachętę! 

I motywację do pisania! xD 

Daj znać co sądzisz czytelniku XD :) 

Kolejny już niebawem