Siedziałem w tej łazience już tak z dobre piętnaście minut. Myślałem, nad jednym.. czy to ten czas i ten moment, aby zniknąć z ich życia..? Zacząłem płakać.

Wstałem i przetarłem łzy po czym wyszedłem z łazienki a następnie poszedłem do kuchni po swoją kawę a tam zauważyłem Faustynę.

- Hej.

- Oo, hejka Bartuś. - posłała mi uśmiech. - Czekaj.. - podeszła bliżej. - Płakałeś?

- Nie..

- Przecież widzę - złapała moją rękę. - powiedz mi o co chodzi.

- Nie tutaj.

- No dobrze, możemy iść do ciebie.

A więc poszliśmy do mojego pokoju. Usiadłem na łóżko a Faustyna zajęła miejsce obok.

- A więc co się stało?

- Na początku było wszystko okej, czekałem na Wiktorię bo miała przynieść mi kawę, długo jej nie było dlatego zszedłem na dół aby zobaczyć co się stało. Całowała się z Przemkiem więc nie chciałem im przeszkadzać, zrobiłem swoją kawę i usiadłem do stołu. Nagle ona do mnie podeszła i powiedziała, że jestem kłamcą i oszustem. - łzy zaczęły lecieć mi po policzkach. - Zaciągnąłem ją do łazienki aby spytać dlaczego tak uważa a ona zaczęła na mnie krzyczeć. Najbardziej zabolały mnie jej ostatnie słowa..

- A co powiedziała na koniec?

- Powiedziała, że nie chce mnie już widzieć..

- Może się tylko na coś zdenerwowała..

- Nie! Przemek.. jej coś nagadał, jestem pewny..

- Jeśli ktoś kłamie to i tak kłamstwo wyjdzie na jaw. Nawet to najlepsze.

- Zależy mi na niej..

- Kochasz ją prawda..?

- Tak.. jako przyjaciółkę..

- Kiedy dowie się prawdy napewno przyjdzie do ciebie z przeprosinami. - położyła rękę na moim ramieniu.

- Może..

- Niczym się nie przejmuj. - przytuliła mnie.

- Dobrze, postaram się. - odwzajemniłem przytulasa.

***

Minęły dwa tygodnie od kąd nie rozmawiam z Wiktorią. Najlepszy kontakt mam teraz z Faustynką. Aktualnie siedziałem w kuchni i jadłem śniadanie. Jajecznica i kanapki. Zrobiła mi je Fausti, miło z jej strony.

- Bartuuuś.

- Słucham.

- Chciałbyś napić się ze mną kawy?

- Jasne. - uśmiechnąłem się.

Faustynka zrobiła nam kawę a następnie usiadła przy stole naprzeciwko mnie. Wziąłem łyka kawy.

- I jak?

- Przepyszna.

- Cieszę się, że ci smakuje. Tobie ciężko dogodzić z kawą czasami.

- Ale ta mi smakuje.

- Gadałeś już z Wiką?

- Jeszcze nie.

- No to na co czekasz?

- Ale, że teraz mam iść?

- No a kiedy?

- Nie wiem

- Ruszaj dupę i idź do niej.

Zrobiłem tak jak powiedziała. Poszedłem do Wiktorii i wszedłem bez pukania. Wiem, że tak nie powinno się wchodzić ale tym razem musiałem.

- Hej.

- Wyjdź z tąd. - wstała i podeszła do mnie.

- Nie.

- Powiedziałam wyjdź.

- Musimy porozmawiać.

- Nie, nie musimy.

- Wiktoria.

- Wyjdź z tąd.

- Nie wyjdę.

- Okej. O czym chcesz gadać?

- O tym wszystkim. O tym co stało się między nami.

- Nie chce mi się tego słuchać kłamco, dowidzenia. - pokazała mi drzwi.

- Nie.

- Wypierdalaj.

- Wiktoria, co z tobą jest nie tak.

- Nie, raczej co z tobą jest nie tak. Jesteś taki uparty. - fuknęła.

- Posłuchaj mnie.

- Nie, nie b.. - przerwałem jej i popchnąłem delikatnie do ściany.

- Co ty odpierdalasz?

- Csii. - stanąłem bliżej niej aby mieć z nią bliski kontakt wzrokowy.

- OGARNIJ SIĘ.

- Posłuchaj, nic ci nie zrobiłem a twój chłopak nagadał ci o mnie bzdur, po to abyś się ze mną nie przyjaźniła.

- Czemu miałabym cię niby słuchać?

- Może dlatego, że wszyściutko co robiliśmy przez cały dzień mamy nagrane na kamerze. Możesz zobaczyć jeśli mi nie wierzysz.

- Ta, mhm..

- Okej, nic z przymusu, jak będziesz chciała to po prostu przyjdź do mnie.

- Bartek..

Nagle do pokoju wszedł Przemek. Czemu akurat w takim momencie. Wszystko musiał popsuć a Wiktoria może i by w końcu zrozumiała, że on ją okłamuje.

- Bartek a ty co?! - podszedł do nas.

- Tylko rozmawiamy.

- Ta, mhm. Odsuń się od niej.

- Nie, musimy dokończyć rozmowę.

- Nic nie musicie. - położył rękę na moim ramieniu.

- Wiktoria, jak było naprawdę?

- Przyszedł tylko porozmawiać. - spojrzała w moje oczy.

- Widzisz, nie kłamałem.

- Mhm, a teraz wyjdź z tąd.

- Wiktoria, to jak przyjdziesz potem czy dalej będziesz mu wierzyć? - spojrzałem w jej oczy.

- Bartek ja.. zastanowię się.. dobra..?

- Okej. - wyszedłem z pokoju.

Pov: Przemek

- Po co masz do niego przychodzić?

- On podobno chce mi udowodnić, że nic złego na mnie nie mówił.

- No i jak ci to niby udowodni?

- No ten, macie nagrany film na kamerze z całego dnia.

- No mamy.

- No i chce mi to pokazać na dowód, że nic o mnie tam nie mówił.

- Nie mamy już tego filmu na kamerze.

- Jak to, przed chwilą mówiłeś, że macie.

- Pomyłka, przesłałem go na laptopa a tak się składa, że nie wiem gdzie ten laptop.

- Kurde noo, a już myślałam, że dowiem się prawdy.

- Nie musisz już do niego przychodzić.

- Mhm.

Pov: Wiktoria
No i na tym zakończyła się nasza rozmowa, Przemek położył się na łóżku i przeglądał coś w telefonie, a ja wyszłam z pokoju i udałam się do salonu. Usiadłam na kanapie i włączyłam jakiś film. W trakcie oglądania, troszkę zasypiałam a w międzyczasie ktoś się do mnie dosiadł i objął ramieniem. Nie przeszkadzało mi to. Po jakimś czasie on zaczął głaskać moje ramię a ja już doskonale wiedziałam kto to był. Doskonale pamiętam dotyk jego dłoni..

_____________________________

Jak myślicie kto usiadł obok Wiktorii?

Ja nic nie zdradzam, a odpowiedź dostaniecie dopiero w kolejnym rozdziale tej książki.

A jeśli ten rozdział wam się spodobał zachęcam do zostawania gwiazdki. ⭐️

- autorka książki, Emilka 🐜