Leyla:

Odsunęłam się od niego odwracając tyłem łzy spłynęły mi po policzku. Gdy usłyszałam skrzypienie drzwi zrozumiałam, że właśnie wychodzi.

- Nie nie kocham tego człowieka nawet go nie znam. Ale na to już nikt nic nie poradzi muszę za niego wyjść..

- Niczego nie musisz - wrócił się zostawiając drzwi otwarte - Rozumiesz! Do niczego nikt cię nie ma prawa zmusić..

Odwróciłam się do niego przodem i zamarłam za Liam'em stał mój ojciec. Już po oczach widziałam, że był jak rozjuszony byk. Stałam w miejscu nawet się nie ruszyłam czułam, że będzie awantura. Liam poszedł za moim wzrokiem o odwrócił się przodem do mojego ojca. Ja już widziałam w wyobraźni jak rzucili się na siebie.

- Tato... to.. nie tak jak myślisz - od razu zaczęłam się tłumaczyć.

- Widzę czego pan szuka w pracy mojej córki? Przyszedł jej pan mieszać w głowie ? Miłość obiecywać wy muzycy nie znacie się na miłości. Byle na każdej z trasie zaliczyć jakąś pannę.

- Tato... przestań Liam..

- Co będziesz go bronić ?

- On taki nie jest - Liam odwrócił się do mnie przodem starając się mnie uspokoić.

- Uspokój się i usiądź - mówi przysuną bliżej krzesło bym mogła na nie usiąść.

Odwrócił się do mojego ojca i podał mu rękę przedstawiając się. Jednak mój ojciec nawet nie raczył uścisnąć jego dłoni.

- Zważając na pana wiek nie będę się awanturował w miejscu pracy pana córki.

- Wynoś się - powiedział mój ojciec - A ty idziesz ze mną koniec bajki wracasz do żywych - mówił i podszedł do mnie szarpiąc mnie bym wstała.

Spojrzałam za zszokowanego Liam'a który nie ogarniał co właściwie się dzieje.

- Proszę jej nie szarpać to nie zabawka - mówi zaczynając się zdenerwować.

- DOŚĆ ! Spokój cisza - podniosłam głos minęłam ich oboje wychodząc z gabinetu.

Ruszyłam przed siebie nie zważając na to, że oboje mnie wołali. Zrobili mi wstyd oboje są winni jak można się tak zachowywać w szpitalu. I to jeszcze o takie głupoty. Co sobie pomyślą o mnie koleżanki i koledzy z pracy?.

Szłam powoli chodnikiem jak zawsze po krawężniku. Zatrzymało się obok mnie auto spojrzałam w jego stronę i za kierownicą ujrzałam Liam'a.

- Wskakuj zabiorę cię w spokojne miejsce.

- Jesteś tu zaledwie kilka godzin a przewróciłeś cały mój świat do góry nogami.

Wstałam do jego samochodu i zapięłam pasy.

- Po twoim odjęciu twój ojciec zabrał kluczyki z twojego auta i twoją kartę kredytową. Resztę wziąłem na twoją torebka i resztę rzeczy leżą z tyłu na fotelach.

- Rozumiem to nie pierwszy raz więc spodziewałam się tego.

- Nie rozumiem?

- Mój ojciec to specyficzny człowiek zabrał mi to jego samochód dostałam od nich na urodziny.
A kartę też dostałam od nich w prezencie więc tak jak mówiła to co jego.

- I co teraz ? Nie masz pieniędzy?

- Niee coś ty zawsze się zabezpieczałam w takie wypadki. Samochód mam swój schowałby a wypłata idzie na drugie konto. Więc swoją kartę mam więc nic złego się nie wydarzyło.

- Wiesz, że to jest nie normalne?

- Wiem ale to mój ojciec co mam z nim zrobić?

- Dziwi mnie fakt, że mówisz o tym tak spokojnie.

- Bo przestałam się tego bać.