„W ludzkim umyśle nie może istnieć całkowita pustka.
Emocje  ludzkie nie są wystarczająco silne ani zintegrowane, żeby dać sobie radę z prawdziwą nicością."

~ Haruki Murakami 

— Możesz powtórzyć? — nachylił się.

— Wyrzucili mnie z domu. — założyłam nogę na nogę i zaczęłam gapić w okno.

— Jak?! — zapytał z pretensją.

— No normalnie, Luke, wróciłam z imprezy i położyłam się spać, a kiedy wstałam, moje rzeczy były spakowane, a oni... Oni kazali mi wyjść. Gdyby nie Raven i jej mama, byłabym bezdomna. — spojrzałam na niego zdenerwowana.

— Po... której imprezie?

— Tej, gdzie znalazłeś moją kokardkę. — przyznałam ze wstydem, przypominając sobie, co tam zrobiłam.

— I mówisz to dopiero teraz?! — wymachiwał rękami.

— Bałam się to komukolwiek powiedzieć! — próbowałam go przekrzyknąć.

— Jestem twoim przyjacielem, chyba powinnaś!

— Nie krzycz na mnie! — ukryłam twarz w dłoniach. — Nie krzycz, proszę... — zaczęłam się kiwać, niczym dziecko z chorobą sierocą.

— Okay. — westchnął. — Przepraszam. Jak dużo osób o tym wie?

— Jesteś pierwszy. — pociągnęłam nosem.

— Dlatego byłaś wtedy taka przybita? Kiedy Charlotte myślała, że masz okres? — usiadł obok mnie.

— Mhm.

— Przykro mi. Nie mam pojęcia co ci powiedzieć. — potrząsnął głową, a potem mnie przytulił. Ramię jak każde ramię, ale kiedy jest ono męskie, robi sporą różnicę.

— Wierzę ci. — powiedział cicho. — W te blizny.

— Wcześniej nie wierzyłeś, prawda? — bardziej twierdziłam, niż pytałam. Odsunęłam się od niego.

— Nie. — przyznał, słabo się uśmiechając. Ciężko westchnęłam.

— Daj mi rękę. — wyciągnęłam dłoń, którą po chwili złapał. Położyłam mu ją na moich plecach poniżej zapięcia od stanika. — Są i widoczne i może je wyczuć. — nie odpowiedział. Zamiast tego, skupiony był na badaniu każdego kawałka mojej skóry w tamtym miejscu. Zaczęłam się spinać, kiedy powędrował pod górną cześć bielizny, co chyba zauważył, gdyż zwyczajnie przestał.

— One są wszędzie...

— No są. — naciągnęłam bluzkę z powrotem.

— Szukałaś rozwiązań? Medycyna...

— Medycyna tu nie pomoże. — przerwałam mu. — Raven próbowała. Da się z tym żyć, ale to nie zmienia faktu, że w wielu sytuacjach czuję się niezręcznie. Czuję się po prostu... Mało atrakcyjna. — wypuściłam powietrze z ust. — Kiedyś, gdy myślałam, że ludziom to nie przeszkadza... na plaży podszedł do mnie pewien chłopak i powiedział dosłownie:

„Naturalny kondom. Nikt nie chce dotykać tego czegoś, nie martw się."

— Raven wtedy wstała i zdzieliła go z liścia. — wzruszyłam ramionami. — Boli mnie, kiedy inni pytają jakim cudem nie mam chłopaka. Trudno znaleźć kogoś, kto to zaakceptuje i kogoś, kto uszanuje to, że jestem dziewicą. — nie mogłam uwierzyć, że to powiedziałam. Zapadła dosyć długa cisza.

— Tamten chłopak nie powinien tak mówić, to nieprawda. Raven nauczyła się tego ode mnie. — zaśmiał się. — A co do chłopaka... Jeżeli ktoś uważa, że jest wart anioła, to musi być świadomy, że anioły są nieskazitelne i to one decydują, kiedy przestają być czyste. Ten ktoś musi być cierpliwy i czekać.

— Dzięki. — uśmiechnęłam się słabo.

— Ta, nawet nie wiesz ile czasu zajęło mi ułożenie tego zdania. — zakłopotał się, ale szybko znów uśmiechnął. — Normalnie powiedziałbym, że nie jesteś laską, którą da się przelecieć, nawet kiedy się z nią jest i to, że jesteś dziewicą. Cóż, to faktycznie odstrasza wielu. Dobra, większość.

— No to długo będę szukać rycerza, który krwi na swoim mieczu się nie boi. — przewróciłam oczami. W głębi serca miałam nadzieję, że tym rycerzem będzie on.

— Wiesz, chłopaka, a raczej takiego faceta myślę, że poznasz dużo później. Nie w tej szkole, a jeżeli ci się uda, to będziesz mieć ogromne szczęście. Nie chodzi o to, że jesteś dziewicą, a raczej o to, że chcesz czekać do ślubu... prawda?

— Tak. — pokiwałam głową. — Moja mama, w listach napisała mi, że kiedy nadejdzie ten dzień, następnego mam zdjąć kokardę, a kiedy będę mieć córkę, mam ją jej oddać i w odpowiednim czasie powiedzieć to samo.

— O kurde. — odchrząknął. — Ale...

— Może się zdarzyć, że przecież zrobię to nawet jutro także... — wpatrywałam się w okno. Poczułam, że jest niezręcznie więc zmieniłam temat. — Jak... z twoimi rodzicami?

— Moimi rodzicami? — zaskoczyło go to pytanie. — Nie mieszkają już ze sobą. — spuścił głowę w dół. — Ze mną też.

— Mieszkasz sam?! — teraz to on zaskoczył mnie.

— Tak. Uznali, że tak będzie lepiej. Nie martw się, radzę sobie i wszystko ze mną okay. Tylko nadal pożyczam cukier. — wskazał kciukiem na woreczek leżący na stoliku. — To ja... będę szedł. Mam nadzieję, że w poniedziałek nie przyjdziesz do szkoły bez kokardki. — ścisnął moje kolano i wyszedł.

* * *

— Serio, gadałaś z nim o seksie? — Charlotte nie mogła uwierzyć.

— Nie dosłownie. — ciągle ją poprawiałam.

— Dziewictwo, a seks, dla mnie to samo. — włożyła do ust chrupka.

— W dupkę i cipkę, też to samo? — zapytała Raven.

— Nie! — broniła się. — Obleśne...

— Cześć, poziomki! — zawołał Lucas, idąc w naszą stronę razem z Colinem.

— Słyszałyście? — Colin był dziwnie uśmiechnięty.

— O czym? — zaciekawiła się jego dziewczyna, a Charlotte nawet przestała jeść.

— Watson nie ma cały tydzień. — wykonał gest szczęścia, a ja w duchu zrobiłam to samo.

— Ale to nie jest najlepsze...

— No mów! — Lottie go uderzyła.

— Uspokój się! — był rozbawiony. — Drugą rzeczą są darmowe szósteczki z chemii. — zatańczył rękami.

— Jak to? — zmarszczyłam czoło.

— Wiem, wiem. Na oceny trzeba pracować... Gostek z ostatniej klasy nagadał jej takich bzdur, że przez przypadek zamiast im, wpisała oceny nam i nie ma pojęcia, że tak nie miało być. Szaleństwo! — zaśmiał się wesoło. — I trzecie sprawa. Impreza.

— Lubię to! — zawołała Charlotte. Oparłam się o krzesło zrezygnowana, wzdychając.

— Ta u Raven?

— Że co? — spojrzałam na nią, wyczekując wyjaśnień.

— No wiesz... Mamy nie ma przez trzy dni i... Miałam ci powiedzieć, to mała naprawdę tyci, tyci imprezka. — mówiła szybko. Otwarłam usta zdumiona i po chwili je zamknęłam. Oni żyją samymi imprezami, czy co?

— Kiedy...?

— Czwartek.

— Czwartek. — powtórzyłam zrozpaczona. — Znakomicie.

— Oj, no weź... — złapała mnie za rękę.

— Matko kochana, ostatnio tylko imprezy i imprezy. Kiedy się taka stałaś? — rzuciłam z przekąsem.

— Lily...

— Nie no dobra, twój dom. — uniosłam dłonie w geście obronnym. — Sorry. Zadzwonię do mamy, może mnie przenocuje. — prychnęłam. — Ale najpierw dostanę wpierdol, czy coś. — zabrałam swoje rzeczy i wyszłam stawiając twarde kroki. Ludzie wokół patrzyli na mnie, jak na wariatkę.

Czułam, że niesłusznie zrobiłam tę scenę, ale nie potrafiłam się opanować.

Szłam w kierunku kościoła.