„Muzyka jest stenografią uczuć. " 

~ Lew Mikołajewicz Tołstoj

Ktoś kiedyś powiedział, że serce nie sługa. Szkoda. 

Nigdy nie pomyślałabym, że zakocham się w kimś tak bardzo, że nie będę mogła przestać myśleć o tej osobie, nawet na sekundę, a wszystko wokół będzie mi się kojarzyło z tym chłopakiem. To z jednej strony piękne, a z drugiej tak męczące... Chciałabym po prostu do niego podejść i wszystko mu powiedzieć, albo wreszcie pocałować. Cokolwiek, byleby czuć jego dotyk.

— Więc, po prostu wzięłam i zmieniłam modelkę. — nagle z rozmyśleń wybudził mnie głos Raven.

— Huh, co? — spojrzałam na nią zdezorientowana, a ona oparła ręce na biodrach.

— Lil! Nie słuchasz mnie w ogóle. — spiorunowała mnie wzrokiem.

— Przepraszam... — oklapłam na jej łóżko. — Nie potrafię się skupić.

— Rozumiem to. Długo wmawiałam sobie, że wcale tak nie mam, ale... — westchnęła. — Nie mogłam się oszukiwać. Colin zawrócił mi w głowie już pierwszego dnia. Tylko o tym nie wiedziałam. — wzięła swoją torbę.

— Po co ci to? — ale ona tylko wzruszyła ramionami. — Raven?

— Tak? — pakowała tam swoje rzeczy.

— Co ty robisz?

— Nie powiedziałam ci? — udawała zdziwioną.

— Raven. — wstałam. Wiedziałam, że coś kręci.

— Naprawdę ci nie powiedziałam? — zakryła twarz dłonią.

— Coś ty wykombinowała? Wiesz, że nie jesteś dobrą aktorką. — szczerze to byłam lekko przerażona, wiedząc do czego moja przyjaciółka jest zdolna.

— Puk! Puk! — Colin zastukał w drzwi pokoju, które były otwarte, a do domu pewnie wpuściła go mama Raven. Uśmiechał się serdecznie w dłoni ściskał kluczyki do samochodu.

— Gotowa? — skinął w stronę brunetki.

— Przepraszam, na co?! — założyłam ręce na krzyż.

— No więc.. jadę z Colinem właśnie za chwilkę do jego domku na uboczu miasta. Wrócę jutro po południu. — mówiła, a mi opadała szczena.

— Zostawiasz mnie samą? Czemu mnie nie uprzedziłaś?! — zaczęłam panikować. Blondyn wcale się nie odzywał, więc pewnie był wkręcony w ten plan. Chory plan.

— Dobrze, że twoja mama jest...

— No właśnie ma klientów. — myślałam, że oczy wypadną mi z orbit. — I tak nie bardzo możesz zostać w domu. — podrapała się po głowie.

— Zadzwonię więc do Lottie. — wzruszyłam ramionami i wyciągnęłam z kieszeni telefon, po czym zaczęłam szukać jej numeru.

— Nie! — zatrzymała mnie, a ja spojrzałam na nią zdziwiona. — Ma randkę z tym swoim.. jak on miał? Blake! — klasnęła w dłonie entuzjastycznie.

— CO?! — miałam ochotę jej po prostu przyłożyć, najlepiej kijem hokejowym. — W takim razie co mam zrobić? Iść do rodziców? — rozłożyłam ręce.

— NIE! — krzyknęli oboje. — Pomyśleliśmy, że może mogłabyś nocować u Luke'a... — dodał Colin nie zbyt pewnie.

— Czy wy jesteście upośledzeni?

— Już u niego nocowałaś. — oburzyła się Raven.

— Był pijany! A tutaj się nie dało! — wymachiwałam rękami.

— Aj! Laska z czym masz problem? Idziesz nocować do chłopaka, który ci się podoba. — prychnęła dziewczyna.

— Tak się nie robi. On wie? — westchnęłam.

— Właśnie mu to uświadamiam. — odparł Colin.

— Świetnie. — syknęłam, a potem wywróciłam oczami i poszłam do swojego pokoju, aby zabrać niezbędne rzeczy. Zeszłam na dół i obrażona usiadłam na kanapie.

— No weź... — Raven do mnie dołączyła. — Myśl pozytywnie.

— Nie mogłaś mi powiedzieć w poniedziałek? Załatwiłabym coś. Zrobiliście to celowo.

— Mogłam ale... zapomniałam.

— Jest czwartek. — uniosłam brwi.

— Oj no już. — Colin pomasował mnie w ramię. — On zeswatał mnie, teraz kolej abym zrobił to samo. Doceń to, ja nie zamykam cię z nim w spiżarni.

— Bardzo dziękuję. — powiedziałam sztucznie.

— Dobra zbieraj się. — pogoniła mnie Raven.

Wyszliśmy na zewnątrz. Ona jak gdyby nigdy nic wsiadła do auta i pojechała z jej chłopakiem, a ja wewnętrznie krzyczałam. Tupałam nogą i wszystko co możliwe, aby rozładować gniew. Na koniec zarżałam jak koń, a potem poprawiłam włosy i podeszłam do tych pamiętnych drzwi. Zanim zdążyłam zapukać, Lucas je otworzył. Wyminęłam go trącąc ramieniem.

— Wiedziałeś. — wycedziłam przez zęby.

— Przysięgam, że nie. — położył jedną dłoń na sercu, a drugą uniósł w górę. Przeczesałam nerwowo włosy.

— Jasne.

— Naprawdę, Lil. — przekrzywił głowę w bok. Cholernie doskonale wyglądał w czarnym swetrze z długim rękawem. — Jeżeli tak będziesz czuła się lepiej, to zostanę tutaj. — wskazał na sofę.

— Czy wyście dzisiaj powariowali? — jęknęłam. — Nie będziesz tutaj przecież spał.

— To dobrze. — odetchnął z ulgą. Zmarszczyłam czoło niezadowolona i udałam się schodami w górę do jego pokoju. Rzuciłam torbę na jego łóżko i spojrzałam na zdjęcia, które wisiały nad nim. Zamiast zdjęcia z Sophie, które mu kiedyś zerwałam, wisiało tam nasze zdjęcie. To z jeziora.

— Nie mamy innego wspólnego. — stanął obok mnie.

— Nie o to chodzi. — potrząsnęłam głową. — Ja go nie dostałam. — i na tym skończyła się rozmowa.

* * *

Kiedy się już umyłam i ogólnie ogarnęłam, jedyne na co miałam ochotę to pójść spać, ale wiedziałam, że tak łatwo nie będzie. Ku mojemu zdziwieniu, ulokował się obok łóżka na jakimś materacy czy coś.

— Wolałbym tamtą piżamę. — uśmiechnął się łobuzersko, a ja odwróciłam głowę.

— Zapomnij. — miałam na sobie dresowe szare spodnie i za dużą białą koszulkę z kierunkami świata. Chciałam wgramolić się pod kołdrę, ale coś pod tym łóżkiem przykuło moją uwagę. Zaintrygowana kucnęłam i zaczęłam tam grzebać.

— Ty naprawdę grałeś! — wyciągnęłam jakąś starą gitarę.

— Wooo! Wydało się. — powiedział melodyjnie.

— Czemu przestałeś? — usiadłam na rogu łóżka.

— Po prostu. — zbył mnie.

— Oczywiście. — zaśmiałam się. — Grasz jeszcze czasami? Jest nastrojona. — zauważyłam badając ją wzrokiem i szarpiąc delikatnie za struny.

— A skąd to niby wiesz? — oparł się na łokciach.

— Raven kiedyś grała... O Boże! To byłeś ty! Ty ją uczyłeś. — ucieszyłam się, że tak szybko połączyłam fakty.

— Ach ty detektywie. — zażartował. — Zdarza mi się. Jak mam zły dzień. Nie, nie proś mnie o grę. Nie zrobię tego.

— Nie zamierzałam. — odłożyłam ją na miejsce. — Nie jestem aż tak głupia.

— Tego nie powiedziałem. — oświadczył.

— Więc czemu nie grasz? I nie śpiewasz? — próbowałam zmusić go do gadania.

— Czy to jest „20 pytań do"? — zaczął się śmiać.

— Możemy zagrać. — skrzyżowałam nogi, aby usiąść po turecku i się wyprostowałam.

— Więc wykorzystałaś już dwa. — oblizał usta. — Nie gram, bo się do tego zniechęciłem przez tatę, a nie śpiewam, bo przestałem to lubić.

— Okay.

— Moja kolej... Uważasz, że śpiewam dobrze? — na jego twarzy malował się ten cwaniacki uśmieszek.

— Cóż, nigdy nie słyszałam jak śpiewasz na trzeźwo, a jest różnica, więc po tym co prezentowałeś na imprezach, mogę z pełnym przekonaniem powiedzieć, że śpiewasz nieźle. — bo śpiewał dobrze.

— Czekaj... — uniósł palec w górę i zaczął się nad czymś zastanawiać. Odchrząknął i... Słodki Jezu, zaczął śpiewać.

— Her eyes, her eyes, make the stars look like they're not shining. Her hair, her hair, falls perfectly without her trying. She's so beautiful, and I tell her every day. I know, I know, when I compliment her she won't believe me. And it's so, it's so, sad to think that she don't see what I see. But every time she asks me do I look ok, I say. — pstrykał przy tym palcami, a ja? Zamurowało mnie.

— When I see your face, there's not a thing that I would change. Cause you're amazing, just the way you are. And when you smile, the whole world stops and stares for a while. Because girl you're amazing, just the way you are... — zaczęłam klaskać.

— Dobra, cofam moje słowa. Brzmisz perfekcyjnie. I przysięgam nie kłamię. — byłam pod wrażeniem. I nie potrafiłam tego ukryć.

— Bardzo dziękuję. — pokłonił się teatralnie.

— Czemu akurat ta piosenka?

— Chciałem żeby była adekwatna. — zaczęłam się rumienić, choć wcale nie miałam pewności, że chodziło mu o mnie. Uświadomiłam sobie, że zadałam trzecie pytanie i posmutniałam. — Teraz ja...