„Aby osiągnąć szczęście, trzeba znać cierpienie."

~ Jan Stępień 

Była już druga w nocy, a impreza trwała w najlepsze. Siedziałam na schodach i trzymałam głowę w kolanach. Ludzie dookoła wymiotowali i lizali się po kątach, a raczej drzewach i krzakach. Tak bardzo chciało mi się spać, ale nie miałam odwagi zadzwonić do moich rodziców. Byłam bezsilna. 

— Ojoj... Ty też rzygasz? — to pytanie padło z ust Tobiasa. Rzuciłam mu oskarżycielskie spojrzenie.

— A nie! — wskazał na mnie palcem. — Ty jesteś ta... Ta taka zakonnica, co to sześć razy na dzień w kościele siedzi! I ani razu się nie dymała! — zaczął się śmiać, a ja wstałam, wzięłam kubek z trunkiem, który trzymał i wylałam mu na głowę.

— Ty su...

— Radzę nie kończyć. — przede mną stanął Luke. Toby wycofał się przepraszając.

— Wszystko okay? — odwrócił się do mnie.

— Tak. — przetarłam oczy ze zmęczenia.

— Na pewno? — przyjrzał mi się, ale zanim zdążyłam odpowiedzieć sam mnie zdiagnozował. — Jesteś wykończona. Piłem, ale trochę wytrzeźwiałem, bo potem już nic nie brałem, oprócz zimnego prysznicu, więc widzę. — kciukiem pomasował mój policzek. — Mam pomysł. — powiedział z impetem. — Poczekaj tu chwilkę. — poszedł i wrócił.

— Gdzie byłeś?

— Po klucze. — pokazał mi srebrne kawałki metalu i zaczął popychać lekko w plecy. — Chodź.

— Co? Gdzie? — stawiałam opór.

— Do mnie. — odparł z irytacją. Byłam za bardzo zdziwiona, aby się z nim kłócić i przede wszystkim senna. Otworzył swoje drzwi bez trudu, co mnie zaskoczyło i zaprowadził mnie na górę do jego pokoju. Nie było tutaj słychać muzyki, co było jakimś cudem.

— Będziesz musiała złamać niektóre zasady. — posłał mi przepraszające spojrzenie. — Spanie w jednym pokoju nie wchodzi w grę według kościoła. — myślałam, że powie „w łóżku". Gdzieś w podświadomości chciałam, żeby tak powiedział.

— No nie.

— Przeżyjesz. — skinęłam głową na znak zgody. — To dobranoc. — zostawił mnie i poszedł się dalej bawić, a ja natychmiastowo zasnęłam.

* * *

Obudził mnie alarm, który na szczęścia ustawiłam dzień wcześniej w komórce. Leniwie się przeciągnęłam i podniosłam. Słońce, które już o tak wczesnej porze świeciło, przeszkadzało mi w otworzeniu oczu. Zeszłam z łóżka po jakiś sześciu minutach i rozejrzałam się po pokoju. Lucas spał na ziemi niczym nie przykryty. Nie miałam serca go budzić więc jedyne co zrobiłam, to wzięłam kołdrę i rzuciłam na niego.

Wyszłam, aby pójść do domu zmienić ciuchy i zabrać rzeczy, a potem udałam się do szkoły jako jedna z nielicznych.

Godziny w szkole minęły mi szybko i przyjemnie.

Kiedy wróciłam zastałam Raven razem z Colinem, który paradował bez koszulki, sprzątających cały dom. Parsknęłam śmiechem, widząc to.

— Bardzo śmieszne... — chłopak spiorunował mnie wzrokiem. — Jak sprawdzian?

— Myślę, że mniej niż pięć nie będzie.

— Woo. — zagwizdał. — Jakim cudem się wyspałaś? Zaraz... Gdzie ty w ogóle spałaś? — oboje zaprzestali sprzątanie, aby usłyszeć odpowiedź.

— U Lucasa. — nie miałam powodów, aby ich oszukiwać. Blondyn razem z Raven uśmiechnęli się szeroko.

— Dziewczyna, która śpi u Luke'a bez czegoś więcej? Jesteś pierwsza w historii.

— Skąd wiesz. — zażartowałam, ale chyba nie załapał, bo zbladła mu twarz.

— To żart. — sprostowałam. — Fajna sprawa. Za dwa tygodnie jedziemy pod namioty.

— Ooo! Z kim? — zaciekawiła się Raven.

— Sami super nauczyciele. Robinson, Dunbar i East. — położyłam torbę na blacie kuchennym.

— Od kiedy Robinson jest super? — prychnęła moja przyjaciółka.

— Od zawsze. — odparłam z pełnym przekonaniem.

— Właśnie. — zawtórował mi Colin.

— W namiotach możemy spać w ile osób chcemy. Z góry założyłam, że ty raczej będziesz spędzać ten czas z nim. — skinęłam na jej chłopaka. — Więc umówiłam się z Charlotte.

— Ona była w szkole?! — zszokowała się Raven.

— Tak. Co w tym dziwnego?

— Ta to dopiero ma mocną głowę. — dziewczyna zarechotała niczym żaba i poszła wyrzucić śmieci. Wróciła razem z Lukiem. Cała ich trójka była na takim kacu, że nic nie ogarniała, więc postanowiłam to wykorzystać i trochę się zabawić.

— Macie coś do picia?

— Łap. — Colin rzucił mu butelkę wody. Wypił całą.

— Dzięki za kołdrę. — uśmiechnął się do mnie.

— A nie ma za co. — odwzajemniłam ten gest, po czym powolnym ruchem rozwiązałam kokardę i mu ją wręczyłam.

— Lil? — Raven patrzyła na mnie komicznym wzrokiem.

— Czemu... mi to dajesz? — żuł nerwowo gumę.

— Przecież ci mówiłam, kiedy to ściągnę. — w środku dusiłam się ze śmiechu, ale nie dałam tego po sobie poznać.

— Ale, że... ja? — pokiwałam twierdząco głową.

— O mój Boże. — złapał się za włosy. — Śpiewałem. — to, co mówiła Raven się potwierdziło. Swoją drogą, ona chyba zajarzyła o co chodzi, ponieważ na jej twarzy malował się przebiegły uśmieszek.

— Przepraszam. — wypalił.

— O co chodzi? — Colin był kompletnie zdezorientowany.

— Ja nie mogę, ona robi cię w konia! — krzyknęła brunetka do Lucasa, śmiejąc się, a ja mimowolnie zrobiłam to samo.

— Jezu! — rzucił we mnie kokardką. — Nigdy więcej. — odetchnął z ulgą. Nie wiedziałam czy poczuć się urażoną, czy nie.

— Nie zniósłbym tego. — odchrząknął. Wymieniłam spojrzenie z Raven, która stała oburzona.

— Dzięki za wodę. — pomachał do swojego przyjaciela i wyszedł.

— Ałć. — tylko to wydobyło się z moich ust.

— Dobra... — zaczął Colin. — nie wiem o co chodzi, ale w każdym razie wczoraj, zanim wszyscy zaczęli pić, wpadłem na pewien pomysł.

— Zamieniamy się w słuch, Einsteinie. — Raven usiadła na kanapie, a ja razem z nią, nadal myśląc o tym, co powiedział Luke.

— Zauważyłem, że obok twoich drzwi jest mały korytarz.

— Tak, jest. — uniosła brwi.

— I są tam drzwi. Zgaduję, że do jakiegoś pokoju, prawda? — na jego twarzy powoli wkradał się uśmiech.

— To było biuro taty. Czemu pytasz?

— Może moglibyśmy z niego zrobić pokój dla Lily? — zaproponował patrząc to na mnie, to na nią. Raven przez chwilę się nie odzywała.

— Genialne! — wstała i klasnęła w dłonie. — Ale... ty nie będziesz wiedziała jak on wygląda. Dowiesz się dopiero, kiedy będzie już gotowy.

— Co jak dobierzecie mi jakieś zryte kolory, czy meble, czy...

— Zaufaj mi... — uspokoił mnie Colin. — Mam wyczucie. — pstryknął palcem.

— Ostatni architekt, który mi tak powiedział, urządził moją łazienkę gorzej niż Raven w Simsach. — spojrzałam na niego z pod byka.

— Ale ja jestem unikatowy. Będzie magnifique. — cmoknął w moją stronę.

— Mam nadzieję, że nie będę żałować.

— Jestem pewny, że nie będziesz.