W podwalinie tępych stęków

W rozpadlinie sztucznych jęków

Rodzi się ze łzą cierpienia

Całe życie zniewolenia

Całe życie srogiej walki

Walki z wrogiem z pustej kartki

Wyobraźnią zło stworzone

Ich cierpieniem wymyślone

W podwalinie szczęścia, ciepła

Pod egidą słońca, piękna

Rodzi się z blaskiem na twarzy

Przyszłość bez wrogich miraży

Na swój rozwój nastawione

Zawiścią nienaznaczone

Miast pomstować na bliźniego

Wyrwie złoto z serca swego

Znając dwie te podwaliny

Sztywne i tandetne rymy

Bacz, że co wsiąknie skorupka

To w przyszłości z się wyłuska

Przyjrzyj się tym podwalinom

I dziecku daj tę właściwą