Nad rwącym strumykiem z pędem niezachwianym

Przy cichym zakątku chaszczem okalanym

Poznałem ciebie, w przeszłość lat bez liku

Przeglądałaś lico swoje w tym strumyku

Wnet nasz się stał, każdą porą bierzym

Do siebie przez sady, poprzez pędy jeżyn

Ty z domu pustego, ja z miasta pełnego

Od trosk naszych różnych po pęd wody jego

A pędzi tak zawsze, woda skałę gładzi

My dzielimy owoce, popijamy spadzi

Wsłuchujemy w milczeniu w prąd ten nieustanny

Z liści modrzewiowych pijąc deszcz poranny

Tak było, pamiętam, tylko krótką chwilę

Ty masz twarz zmarszczoną, i ja z wolna ginę

I choć to się kończy, to patrzę w nowy promyk

Co kolejnych młodych sprowadzi nad nasz strumyk