Chapter 23

Dox Kiel Avelo

Nakatitig lamang ako sa napakalaking gate na kulay ginto.

The design reminded me of that day my Mom and Dad used to berate each other about the company logo. They wanted to change it but couldn't decide which to put. Mom wanted it to be Victorian while Dad said it should be in baybayin to show our love for the country.

Nanalo ang Mom ko, malamang. Dad loved her so much that he even died for her. What's a little debate about the company logo? He was humoring her. He told me himself when I asked why they were giving each other glares. He even said it was there love language.

Bumuntong-hininga ako sa naalala. Dahil sa pagiging mata-pobre, nag-aklas ang mga empleyado. May nagdala pa nga ng baril at tinutukan si Mom at si Dad ang sumalo ng bala.

Tok. Tok. Tok.

I glanced at the guard at the side and rolled down the car window.

Bahagyang lumayo ang lalaking nakasuot ng puting uniporme at navy blue slacks sa gilid bago kuntodo ang yuko dahil sa sobrang tangkad siguro nito. Nakita ko ang nakalagay na pangalan sa nameplate nito sa dibdib at nabasa ang iisang salita.

Tigrera.

Kumunot ang noo ko. Was it his first name or surname?

"Sino ka?" anang isang baritonong boses na may pagkarahas sa pagbigkas ng mga sinasabi nito. Saka ko lang napansin ang mukha nang lalaking nakatingin sa akin at napaamang ako sa mukha nitong tadtad ng tattoo sa iisang bahagi.

His face...Fuck. Naalala ko na naman ang sakit ng pag-tattoo sa akin ni Esme noon at napangiwi.

"Dox Kiel Avelo," I replied and grunted.

Ni hindi man lang ako kilala ng mga bagong empleyado dahil sa tagal kong hindi bumabalik sa aking pamilya.

"ID po, Boss." May paggalang na ngayon sa sinabi ng lalaki kaya napangisi ako. Iba talaga ang apilyedo ko eh ano.

Saktong nakasuot pa ako ng ID ng kompanya kaya ipinakita ko iyon sa kanya. Naningkit ang mga mata nito at tumango-tango.

"Sige, Boss. Sensya na. Protocol lang." Napansin ko ang tila pang-kalye nitong tono, yun bang tropa-tropa na parang nanghahamon kaya nagtaka ako kung paano siya nakapagtrabaho sa pamilya, lalo na at ang kanilang "image" ang gusto nilang ilagay sa pedestal.

Sa mukha pa lang ng bruskong lalaking 'to na pati mukha may tattoo, tingnan ko lang kung sinong hindi mag-iisip na galing 'to sa bilibid. Paniguradong himala ang pagkakatanggap nito sa mansyon.

Fuck. I'm being judgemental in my head.

Simple ko na lang na tinanguan ang guwardiya at saka itinaas na ang bintana. Ilang segundo lang ay bumukas na ang gate kaya ipinasok ko na sa teritoryo ng mga Avelo ang aking kotse. Halos isang minuto pa akong magmamaneho bago makarating sa main mansion.

Hindi ko mapigilang i-check ang nakahanay na mga pine tree sa gilid ng daan. May iilan pa akong nakitang mga empleyado na nagwawalis at napapalingon sa direksyon ng kotse ko.

Mahigit isang minuto siguro ang lumipas nang marating ko ang mansyon. Mom probably received a call from the guard house because I saw her waiting in front of the double doors. She wasn't alone.

Lumabas ako sa kotse at diretsahang tiningnan ang mga taong sumalubong sa akin.

Mom was carrying a little child. Kuya Stanley was hugging a familiar woman...was that the maid from back then? Kuya Kristoffer...wait—the hell? Bakit pambabae ang suot nito?! Nakalingkis pa ito sa isang lalaking nakasimpleng shirt at jeans na kupas. Nagkakamot ito ng batok na tila nahihiya.
Nakangiti silang lahat at kumakaway pa sa akin na para bang may dala akong libo-libong salapi pero ibang klaseng ngiti yun. Walang paghahangad, purong sinseridad. I felt like I was looking at a different family. What the hell happened while I was away?

"Baby boy! Gumagwapo ka lalo ahh!" tili ni Kuya Kristoffer, oo tili. Hindi siya sumigaw o bumulyaw na dati niyang ginagawa sa mga taong nagkakamali sa paligid niya.

"What the fuck? What happened to you?" naibulalas ko na lang nang masipat ang suot nitong pink satin robe at fishnet stockings. Parang gusto ko namang mapasigaw sa kulay blonde nitong wig na naka-ombre pa ng red.

"We learned and realized a lot of things, baby boy," nakangiting sabi ni Kuya Kris at inabot ang kamay sa lalaking 'di ko kilala. Kinuha naman iyon ng lalaki at lumapit sa amin bago hinapit ang bewang ni Kuya. Napamulagat ako roon. "This is my boyfriend, Lyndon. Darling, say hi to your brother-in-law."

"What the fucking hell?" I mumbled so the guy called Lyndon looked like he just swallowed a rock. "No, not you man. I'm talking about how ridiculous my family is right now." Tumango-tango naman yung lalaki. "What the hell happened here, Mom?" Bumaling ako kay Mom na nakangiti pa ring nakatingin sa amin. "You're all creeping me out."

—

"It's your boyfriend's doing?" Umasim ang mukha ko sa kinwento nila sa akin. Nagbago raw sila dahil pinariyalisa nito ang mga maling ginagawa ng mga Avelo. Pinariyalisa nitong may iba-iba silang gusto sa buhay at hindi lamang kapangyarihan at pera. He said there's more to life than those.

I didn't need to fucking know their story but Mom began blabbering. Nagkakilala raw sila sa Japan at para raw silang aso't pusa noong may pareho silang hinahabol na kasosyo pero ang isa't isa raw ang binagsakan nila at nagbunga nga ito.

That man helped the family change for the better.

Fuck.

Gusto kong manumbat dahil nakikita ko silang masaya habang impyerno naman ang pinili kong danasin nang iilang taon dahil sa pag-ignora nila. Hindi ko alam kung anong dapat kong sabihin, kung saan ako magsisimulang magreklamo.

I slept around with people. I had nowhere to go. Nobody filled what I lost and here I am seeing their smiles like their past selves didn't exist at all.

"We're sorry, Dox."

Napipi ako sa mga sinasabi nila. Hindi ko maintindihan kung bakit ganito. Alam kong ito ang kinailangan ko nang iilang taon, simula pa pagkabata. Ang kanilang kapatawaran ang gusto kong marinig pero bakit wala na akong maramdaman?

Namanhid na ba ako? O nakalimutan ko lang ang pakiramdam ng may pamilya?

I just stared at them as they shed tears with their sad eyes. Regret was embedded onto their faces but words left me as I couldn't understand anything because I felt nothing.

Gusto kong tanggapin ang mga sinasabi nila pero mahirap magkainteres sa mga taong walang interes sa iyo buong buhay mo. Kagaya ito noong hindi ako makapaniwalang minahal na ako ni Giyo.

Nakakabigla. Everything seems so sudden. My brain didn't want to accept an impossible situation.

The Avelos begging to be forgiven? What a dream.

Kailangan kong isanay ang sarili ko. Kailangan kong maniwala. Kailangan kong tanggapin iyon. Or do I really need to?

Hindi ito ang pinunta ko rito.

"Let's talk about the baby's condition, Mom." That made them shut up. I couldn't think about so many things at the same time. Mas lalong mababaliw ako. "Tell me about this disease."

Sumenyas si Mom na umalis ang iba kaya kami na lang ang naiwan sa study. Ayoko nang ilibot ang paningin ko dahil paniguradong may maaalala na naman ako sa kwartong 'to.

Pagkasarado ng pinto ay nagsalita na si Mom nang seryoso.

"It's not a disease, Dox. It's just a different condition of your bodies." Tumayo ito at naglakad papunta sa desk at may kinuha roong mga papeles. Binigay niya iyon sa akin nang may naluluhang ekspresyon. "It's all my fault, Dox. I'm sorry. I'm sorry."

Nagtaka ako sa pagluha nito pero nang mabasa ang nakasulat sa papeles, nag-igting ang panga ko at nilamukos iyon sa galit.

"WHAT THE HELL'S THE MEANING OF THIS?!"

Napayuko ito at nagpatuloy sa pagluha.

"I-It's from my genes, Dox. It's all my fault. I-It's all my fault."

"Mas mabuti pang namatay na lang ako kaysa ito, Mom!" Naging emosyonal na ako dahil sa patuloy nitong paninisi sa sarili. Nahilamos ko sa aking mukha ang kamay ko at nag-uunahan na sa pagbagsak ang aking mga luha. "FUCK! BAKIT?! BAKIT NGAYON LANG?!"

Halos maubusan ako nang hininga sa nararamdamang pandidiri sa sarili. Nalukot na ang papeles sa aking kamay at gusto ko na yung itapon kung saan. Sa dami ng nabasa kong impormasyon doon, isa lang ang tumatak sa isipan ko.

I'm capable of conceiving a child.

Tangina. May matres ako. Fuck. Fuck. I'm an abomination. Maari akong mabuntis kahit lalaki ako!

Napaiyak ako at sumalampak na sa sahig. Fuck. Fuck! Nakakabaliw isipin kung paano. Ayokong tanggapin. Hindi ako naniniwalang ganito ako. Ayoko!

"H-Hindi 'to t-totoo, 'di ba, Mom?" My voice broke as I couldn't even see her past my own tears. "It's just a fucking joke, right?"

"N-No, Dox. Ito ang totoo." Nanginginig na ang kanyang boses. "M-My brother...he's like you too and he gave birth to his children."

No. No! No!

Kaagad na sumagi sa isipan ko si Giyo at ang mga pinaggagawa namin nitong mga nakaraang araw.

Fuck. Fuck.

"Bakit ngayon niyo lang sinabi?! Bakit?! How could you?! Sana man lang ito na lang ang binigay niyo sa akin, Mom! Hindi ko hiningi sa inyo ang atensyon, ang pag-aaruga, at pagmamahal na kinailangan ko mula pagkabata ako! Wala akong hiningi sa inyo! Paano?! Paano niyo nagawa sa akin 'to?!" Nagpatuloy sa pagtulo ang aking luha at napasuntok ako sa sahig sa sobrang galit. Hindi ako makahinga. Pakiramdam ko may dumadagang mabigat na bagay sa aking loob habang nanlalabo na ang aking paningin. "B-Bakit? BAKIT?!"

"B-Because we were afraid, Dox. Takot kaming hindi mo matanggap ang sarili mo kaya lumayo kami. We hid the truth from you to protect you."

"BULLSHIT!" bulyaw ko sa sobrang galit sa kanya, sa kanilang lahat. "Ang sabihin niyo, hindi niyo sinabi dahil takot kayong makutya at mapagtawanan ang pangalan natin! You're all liars! Sarili niyo lang lagi ang iniisip niyo! Pera! Kapangyarihan! Ni wala akong halaga sa inyo! Hindi niyo ako tinuring na anak! Pinatay niyo ako sa pag-iignora niyo sa akin! Pinatay niyo ako!"

"D-Dox hindi iyan t-totoo..."

"Sinungaling!" Marahas kong pinunasan ang mga luha ko at masama siyang tiningnan. Tulad ko ay nakalugmok si Mom sa sahig habang umiiyak. Mas lalo akong nagalit sa paghihinagpis nito na para bang naaawa pa ito sa kalagayan ko. "Stop crying! Don't pretend that you care! You never fucking cared about me. No one in the family did."

"D-Dox... W-We did it all for you. Ayaw naming kapag malaman mo, ganito ang magiging reaksyon mo. We were worried the world would gossip about you. Pero anak, kahit ganito ang kalagayan mo, may karapatan ka pa ring mabuhay nang normal. There's nothing wrong about this."

"There's nothing wrong?!" Tumaas ang boses ko at mapaklang natawa. "M-Mom I can't fucking believe you're saying that. Kung totoong ginawa niyo 'to para sa akin, na itago ang katotohanan sa kondisyon ko, bakit nasasaktan ako ngayon?! Bakit?!" Napahikbi siya at napakapit sa kanyang palda habang malungkot na nakatitig sa akin. "Ang sabihin niyo nahihiya kayo sa kondisyon ng katawan ko! Ikinakahiya niyo ako! Hindi niyo ako matanggap! Alam mo kung anong mas masakit, Mom?! Ang mismong pamilya ko hindi ako tanggap! Parte ba talaga ako ng pamilya? You weren't even planning to tell me, were you? Kung hindi nagkaroon ng ganitong kondisyon ang anak mo sa lalaki mo, baka nga ay mamamatay na lang akong walang alam sa katotohanan!"

"D-Dox, p-please anak..."

"You knew my condition from the start. Sana man lang pinaintindi niyo sa akin mula pagkabata para matanggap ko pero ganito?" I screamed at the top of my lungs as the pain was so unbearable. "Ang lakas ng loob niyong humingi ng tawad! Hindi kayo ang mag-isang nabuhay nang iilang taon! Hindi kayo ang naghanap ng kalinga sa ibang tao dahil walang pamilyang nagmamahal sa inyo! Hindi kayo ang naghirap sa lungkot ko buong buhay ko!" I exhaled loudly as I tried so hard to catch my breath. "Buong buhay ko tinanong ko ang sarili ko kung anong mali sa akin. Hindi ko alam kung bakit ba hindi niyo ako maalagaan kagaya sa pag-aalaga niyo kina Kuya. Yun pala nandidiri kayo sa akin dahil sa putanginang kondisyon ko na hindi ko naman alam! Ang hirap kumapa sa dilim nang mag-isa, Mom. Ang hirap! Ang hirap ng pakiramdam ng laging tinataboy! Masakit! Mas mabuti pang namatay na lang ako kaysa maranasan ang lahat ng 'to!"

Natahimik ako habang nagpatuloy sa pag-iyak si Mom. Dahan-dahan kong pinapakalma ang sarili ko dahil ramdam ko na ang pagsakit ng aking puso.

"W-We only did it to protect you... Ayaw naming iba ang paningin nila sa'yo."

"Liar..." Gumaralgal na ang boses ko kakasigaw kanina. "You're a liar..."

I'm tired. I'm so tired of everything.

Giyo's smile went into my mind so I blinked.

"Dox..." tawag ni Mom pero nagsalita na ako.

"I thought I was dying," sabi ko rito at nakagat ko ang aking labi. "Pero regla pala yun tangina! Ang bobo ko!" Nasabunutan ko ang sarili dahil sa katangahan. Iilang taon akong laging balisa! Sana pala bumili lang ako ng napkin! Fuck.

"H-Hindi mo kasalanan, Dox." I glared at her. "W-Walang magbabago, anak. Mananatili itong sikreto, lalo na sa magiging asawa mo pagdating ng araw."

I rolled my eyes at that. Kung mag-aasawa ako... Tsk.

"I'm gay, Mom." Nakita ko kung paano bumalatay ang sobrang gulat sa kanyang mukha. "Baka nga ay buntis na ako ngayon."

"Dox Kiel!" Nanlaki ang kanyang mga mata at napatayo na siya. "H-How did this happen?!"

Napahalakhak ako nang naalala ko ang matalim na tingin ni Giyo at unti-unting napakalma.

"I fell in love." Nagkibit-balikat ako. "We had sex. Simple as that."

"At nagpa-bottom ka naman?!" tili ni Mom na ikinabigla ko pa. P-Paano nito nalaman ang terminong 'yan?! "Bakit ka nagpa-bottom?!" Napaamang ako sa inis sa boses nito. "Pinilit ka ba na i-bottom?!"

"Mom, that's not the issue here." I sighed. "Baka buntis ako." Hindi ko alam kung ano na ang iisipin habang si Mom naman ay umiyak na naman at yumakap pa sa binti ko. "Get off!"

"Anak, p-patawarin mo ako please..." I bit my lips as I saw her pitiful face. "P-Please, make me your child's grandma..."

Ah. Nakamot ko ang buhok ko dahil dun.

"O-Of course, Mom." Alang-alang sa anak ko, kung sakali mang may mabuo. Sana lang ay huwag nilang igaya sa pag-iignora nila sa akin nang iilang taon ang aking anak.

Biglang bumukas ang pinto ng study at nakita ko roon sina Kuya na umiiyak at sumisinghot na parang mga batang inagawan ng kendi. Klaro sa mga mukha nitong narinig nito ang buong usapan, este sigawan namin.

"S-Sorry, Dox..." sabi ni Kuya Stan habang marahas na pinupunasan ang mga mata.

"W-Were sorry, baby boy..." ani Kuya Kris at nagulat pa ako sa pagtulo ng mascara mula sa mga mata nito. Pagkatapos ay patakbo silang pumasok sa loob bago nila ako dinaganan at niyakap nang sobrang higpit. Mga tragis! Ang bibigat nila! "B-Babawi ako at magiging mabuting tita!"

Natawa ako roon.

"I'm not sure yet if I'm really pregnant," I mumbled. "But get off cause there's a chance that I am."

Nagmadali naman sila sa pag-upo nang maayos sa sahig. Hindi ako makapaniwalang makikita ko ang mga Avelo na nasa sahig nakaupo. This is so new...

"Pero pumasok ang tamod sa puwet mo 'di ba?" balewalang tanong ng gagong si Kuya Stan kaya binatukan ito ni Kuya Kris.

"Shut up! Ang dumi ng words mo ew!" ani Kuya Kris at nagtanong na rin. "So did he like thrust inside your ass and squirted hard? Like umabot ba sa matres ang kargada?"

Namula ako sa pinagtatanong ng mga gago at nakita si Mom na natatawa na. Unti-unti na rin akong napatawa nang magsimula nang magbangayan sina Kuya Stan at Kuya Kris tungkol sa sino ang may pinakamahabang kargada.

Napailing na lang ako. Ba't kami nagtatawanan ngayon? Eh di ba nag-aaway kami ilang minuto na ang lumipas? Pinakiramdaman ko ang sarili at nagtaka dahil tila gumaan ang pakiramdam ko kumpara kanina.

Giyo's face went inside my mind again and I instantly smiled. Huh... Is he my tranquilizer?

Pero talaga bang nabuntis ako ni Giyo?

I paled.

Holy shit.