"our love was made for movie screens."

•.•.•

a l e x a n d e r

Everything feels painful.

Napasuklay ako sa buhok ko. Nagsuot ako ng isang itim na baseball cap bago ko isinukbit ang dadalhin kong sling bag sa kanan kong balikat.

I have always wanted to live alone — be an adult, earn my own money, be stressed with my expenses.

Pero hindi ko naman alam na ganito pala 'yon kalungkot.

Totoo nga talaga 'yong "be careful with what you wish for". Hindi ko naman kasi alam na ganito pala 'yon kahirap.

Ang hirap lang kasi na wala na akong naririnig na tawa. Wala na rin akong sisigawang bumaba para kumain. Wala na.

Buhay pa ang mga magulang ko pero parang . . . mag-isa na lang ako.

Sobrang lungkot pala ng ganito.

Pinihit ko ang doorknob at saka lumabas. Sinulyapan ko ang bakanteng kuwarto bago ako tuluyang umalis.

Hindi pa ako nakakalimot sa kasalanan ko sa'yo, 'Drew. Nangako ako, 'di ba?

Sana lang maintindihan niyang hindi ko naman siya kakalimutan. Nandito pa rin naman lahat. 'Wag sana siyang magalit.

Kapag napapatingin kasi ako sa kisame, nakikita ko na naman 'yong makapal na lubid na nakatal—shit.

Kaunti na lang at baka sundan ko na siya. Masyado nang masakit lahat. Maski ang paghinga ko, parang kasalanan, e.

Minsan, hindi na ako kumakain nang buong araw. Wala lang, gusto ko lang paniwalain ang sarili kong mapapatawad ako ni 'Drew.

Napahigpit ang hawak ko sa doorknob. Mabilis kong isinara ang pinto. Habang bumababa ako ng hagdan, palayo ako nang palayo sa lugar na 'yon. Bawat hakbang, palayo ako sa mga ala-ala; sa sakit. Bigla tuloy akong nagdalawang-isip.

Hindi ba pagtakas ang ginagawa ko?

Hindi naman siguro. Magpapahinga lang naman ako, e. Babalik din naman ako pero . . . hindi muna sa ngayon.

At isa pa, kahit ilang beses kong takasan 'to, mananatili pa ring sariwa sa utak ko ang kapatid kong maputla at walang buhay.

Deserve ko naman. Wala akong karapatang magreklamo. Kung hindi ko lang kasi pinigilang tingnan siya nang direkta sa mga mata . . . baka buhay pa siya ngayon.

Tapos na, Alex. Wala ka nang magagawa.

Nagdesisyon akong dumaan muna sa isang kainan bago pumunta sa bus terminal. Pipila na sana ako at bibili ng pagkain kaya lang, medyo marami nang mga nakapila. Baka kasi maubusan pa ako ng upuan.

Umakyat ako sa second floor. Iniwasan kong tingnan sa mga mata lahat ng nakakasalubong ko. Mahirap na. Baka mamaya, hindi ko kayanin ang makita ko.

Naalala ko tuloy si 'Drew. No'ng bata pa kasi siya, pangarap niyang magkaro'n ng powers. Ang cool daw kasi. Totoo naman. Astig kasi pandagdag 'yon sa mga dahilan para mabuhay.

Pandagdag sa mga pampakalma ng kaluluwa. Dagdag na ebidensya sa ideyang espesyal ka dahil hindi lahat ng tao, may "powers".

Bumuntong hininga ako.

Sometimes, I feel like I should actually be thankful for this ability. And usually, I don't.

Minsan pa nga, hinihiling kong sana bulag na lang ako para hindi ako nakakakita ng kung anu-ano, e.

Mas lalo akong yumuko. Pumasok ako sa party area ng kainang 'yon. Dapat pala, pumila na ako. Marami naman palang bakanteng upuan. Lumabas ako roon, dala pa rin ang itim kong sling bag. Wala naman akong dalang mga alahas o mamahaling gadget na pupuwedeng nakawin . . . pero kasi, dala-dala ko ang pictures ni 'Drew kaya kailangan kong magdobleng ingat.

Pagbaba ko ay pumila na ako. French fries lang naman ang bibilhin ko. Hindi ko naman kailangang kumain nang marami kasi paniguradong pakakainin ako ni Lola Ynes pagdating ko roon.

Habang nakapila, pinanood ko silang lahat. Mula sa kasunod kong babaeng nakasalamin na mukhang naiinis na sa bagal ng service, hanggang sa nakaupong lalaki at babae sa bandang gilid na parang may sariling dimensyon.

Mga tao nga naman, oo. Napaka-oblivious sa paligid.

Hindi ko maintindihan kung paano nagagawang tumawa ng iba sa kabila ng nangyayaring kaguluhan sa paligid nila.

Hindi ko alam kung wala talaga silang pakialam o umiiwas lang sila sa gulo. Pero kahit ano pa ang dahilan nila, paniguradong para 'yon sa sarili nila. Gano'n naman kasi lahat ng tao, e.

Makasarili, walang pakialam sa nararamdaman at nangyayari sa iba.

Minsan, iniisip ko na baka kaya ganito ako mag-isi—hindi, walang dapat sisihin kundi ako.

"Good evening, sir. Ano pong order niyo?"

Umangat ang titig ko papunta sa mga mata ng babaeng kaharap ko. Kulay kape ang mga mata. Hindi nga lang gaanong halata dahil sa suot niyang salamin.

Patay na. Nakalimot na naman ako sa kapangyarihan ng mga mata ko.

Puti ang una kong nakita. Pagkatapos, itim naman. Walang laman no'ng una hanggang sa unti-unti . . . may mga imaheng nabuo, may mga narinig ako.

Kalma ka lang, Alex.

Sa mata ng iba, normal lang 'to. Ako lang 'to-nakatayo sa unahan ng pila at akmang magsasabi ng gustong pagkain sa isang crew member.

Pilit kong ginalaw ang kahit isa man lang sa mga daliri ko. Ilang buwan na rin ang lumipas no'ng huli akong makaramdam at makakita ng ganito. Medyo nakalimot ako.

Para akong hinehele na parang hindi.

Apoy ang bumungad sa akin. Hindi ko ramdam ang init pero mukhang malala. Nakarinig ako ng iyak ng isang bata. Sinundan ko 'yon papunta sa isang kuwarto. Natupok na ng apoy ang pintuan. Ang buong kuwarto rin, napapaligiran na ng apoy.

Unti-unting nawala ang iyak ng bata. Pati 'yong apoy, nawala na rin. Kumurap ako. Sa isang iglap ay nasa labas na ako ng bahay na 'yon. May narinig na naman akong umiiyak. Mayro'n ding sumisigaw at nagmamakaawa.

'Yong member ng crew na kaharap ko kanina lang, humahagulhol. Wala siyang suot na salamin. Kitang-kita ko 'yong lungkot at sakit sa kulay kape niyang mga mata habang nagpupumiglas siya. May nakahawak kasi sa kanyang lalaki. Mukhang asawa niya.

Nagpumilit siyang pumasok sa iniinspeksyon pang bahay pero wala siyang napala. Yumakap na lang siya sa asawa at bumulong, "Ang anak natin . . ."

Pagkatapos no'n, naging itim ulit ang paligid. Nawala 'yong mga iyak at 'yong amoy ng nasunog na mga kahoy ng mga bahay-bahay. Kumurap ako.

Pagdilat ng mga mata ko, nanumbalik ang mukha ng babae. "Sir, ayos lang po ba kayo?"

Tumango ako. "Isa pong large fries. Dine in."

Inobserbahan ko ang bawat pagkilos ng babae. Kung paano siya mataranta sa dami ng customer at naiiling na tumawa sa mga biro ng mga kasamahan niya.

Ang galing niyang magtago. Sa unang tingin, mukha siyang masaya at kuntento sa buhay pero sa likod no'n, may pinagsisisihan siya. May isang bagay siyang paulit-ulit na hinihiling na ibalik sa kanya—ang buhay ng kaisa-isa niyang anak.

May mga bagay at pangyayaring gustong balikan ang mga tao at lahat ng 'yon, nakikita at napapanood ko na parang pelikula.

"Here's your order, sir." Ngumiti sa'kin ang babae.

Binigay ko ang bayad bago kunin ang inabot niyang tray. Umakyat ako ulit sa second floor. Sa huling baitang ng hagdan, may batang nakaupo, yakap-yakap ang tuhod. Mukhang nadapa.

Napatigil ako sa pag-akyat nang muntikan akong maitulak ng isang nagmamadaling babae. Agad niyang tinabihan ang bata. "Diyos ko naman! Ang liit lang niyan, Carl!" rinig ko pang paninita niya sa bata.

Nanatili akong nakayuko habang hinihintay silang makaalis sa harap ko. "Ano ba 'yan? Hindi man lang tinulungan," bulong ng babae.

Pagkatapos no'n ay umalis siya kasama ng bata, pabalik sa upuan nila. Sinundan ko lang sila ng tingin. Napailing na lang ako. Humakbang ako. Dalawang baitang sa bawat hakbang, Kailangan ko na talagang bilisang kumain kung ayaw kong abutin ng traffi—shit.

Isang babae ang nakatitig sa'kin. Halos kaharap ko lang siya. Ilang metro lang ang layo. Ilang hakbang lang.

Kakaiba. May kung anong puwersang pumigil sa'king umiwas ng tingin. Ang lamig sa pakiramdam. Kulay kape rin ang mga mata niya.

Bago ko pa mabawi ang titig ko sa kanya, nawala na ang ingay ng paligid. Hindi ko na rin maramdaman ang hawak kong tray. Parang biglang naglaho. Parang bula lang.

Kumurap ako. Puti. Sabay-sabay kong nakita lahat.

Ang ingay sa utak.

Hindi ko alam kung anong uunahin. Medyo magulo pero unti-unti kong naintindihan. Nakita ko lahat.

Nanumbalik ang ingay ng paligid. Ramdam ko na ulit ang ang malamig na hangin mula sa aircon. Nakita ko na ulit ang mga ilaw. Ramdam ko na rin ang bigat ng kanina ko pang hawak na tray.

Ilang segundo na ang lumipas. Wala pa ring emosyon ang mga mata niya, parang malamig na kape. Hindi ko siya kilala. Ngayon ko lang siya nakita pero may kakaiba.

Pakiramdam ko, hindi ko siya puwedeng pabayaan. Hindi puwedeng wala akong gawin ngayon.

Pakiramdam ko, madadagdagan ang mga kasalanan ko sakaling palagpasin ko ang pagkakataong 'to.

Kahit ano, Alex . . . kahit ano pang gawin mo basta 'wag mo hayaang umalis.

Bahala na nga.

Humakbang ako palapit sa kanya. Nawala na naman ang ingay ng paligid. Pakiramdam ko, tumigil ang lahat para panoorin ang paglapit ko sa kanya; para panoorin kaming dalawa.

Susubukan ko lang namang hawakan ang palapulsuhan ng isang babaeng ngayon ko lang nakita pero bakit parang tumigil ang oras?

Napakapamilyar sa pakiramdam.

May kung anong kumirot sa loob ko. Sa unang pagkakataon, sigurado ako-kailangan ko siyang makausap. Kahit hindi ko siya kilala, bakit ako nakaramdam ng saya pagkatapos makita ang mga mata niya?