Met een ietwat versnelde hartslag loop ik de laatste paar meters naar de poort. Ik veeg mijn klamme handen af aan de witte stof van mijn jurk, die half verhuld zit onder de lichtblauwe kanten bovenlaag. Mijn half open schoenen klikken met de kleine hak op de steentjes en ergens brengt dat geluid iets van geruststelling met zich mee. Alsof ik niet helemaal alleen ben.

De verlichte poort van het paleis komt nu perfect in het zicht en ik zie de hertog er al staan. "Hallo, Aaliyah," zegt hij zelfverzekerd, terwijl hij de poort openmaakt. "Welkom bij mijn huis, laten we even vergeten dat tachtig procent hiervan niet mijn huis is."

Ik grinnik even zacht en loop door de poort heen. Het paleis is van de voorkant nog vele malen groter dan vanaf de tuinen. Daarbij zijn de details op de gevels echt prachtig aangebracht, om nog niet te spreken over bepaalde, grote muurschilderingen die tussen de ramen doorgaan.

De hertog houdt zijn hand voor mij op en voorzichtig leg ik mijn hand in die van hem, waarna hij mij naar de oostvleugel begeleidt. "De deuren zijn misschien niet zo groot en elegant als van de hoofdingang, ik hoop dat je dat niet te erg vindt."

"Ik hoop toch dat je ergens wel door hebt gekregen dat ik niet ben gekomen voor een rondleiding door het paleis. Ik ben hier voor jou, omdat jij wilde praten. Het had mij niet uitgemaakt waar dat zou zijn."

"Wil jij niet met mij praten dan?"

Ik richt mijn blik op naar hem en kijk Xeviov vanaf zijn profiel aan, die er best wel aantrekkelijk uitziet. "Als ik niet met jou had willen praten dan was ik hier nu niet geweest. Wil je hier trouwens mee zeggen dat je niet over iets speciaals wilde praten, maar gewoon normaal een gesprek wil hebben?"

"Dacht jij dan dat ik iets speciaals te zeggen had?"

"Ja, je ging er best wel lang op door alsof het uiterst belangrijk is dat ik hier vanavond ben."

"Oh, nou, dan zal ik je alvast teleurstellen, ik heb niets belangrijks te vertellen. Al kunnen we wel over jou praten, dan praten we toch nog over iets speciaals."

De temperatuur om mij heen lijkt met honderden graden te verhogen en het liefst zou ik mijn hand uit die van hem trekken, maar dat zou heel raar overkomen. Dan is het nu gewoon hopen dat mijn hand minder klam is dan het voelt.

De hertog komt tot stilstand en opent de enige deur die ik ken die zonder licht krakend geluid opengaat. Achter de glanzende zwarte deur onthult een grote hal zich met in het midden een grote kroonluchter die tot aan de grond reikt. Xeviov gebaart dat ik een stap binnen kan zetten en mijn hakken maken gelijk een hoog klikkend geluid op het marmer. Het is hier echt veel te mooi. De lambrisering op de muren en de hoge zwarte deuren. Alles valt zo goed samen.

"We kunnen in de ontvangstkamer, leefkamer, eetkamer, slaapkamer of in de balkamer gaan zitten. De muziekkamer en kunstkamer is nu bezet door mijn zus. Zeg jij maar waar je het liefste gaat zitten."

"Ik... uhm," stamel ik zacht. "In de brief zei je dat je vanavond wel weer wilde dansen, dus dan is misschien de balkamer een goed idee."

Xeviov knikt. "Dat lijkt mij een uitstekend idee." Met langzame stappen begeleid de hertog mij naar de balkamer die nog vrij aan het begin van de hal zit.

Twee grote deuren onthullen een grote ronde kamer. In het midden hangt een zilveren kroonluchter van diamanten, die in strengen naar de muren van de kamer gaat. Grote ramen bieden uitzicht op de prachtig onderhouden tuinen en in de vensterbanken zijn zitplaatsen gecreëerd. Vlak naast de deuren staat een grote zwarte piano die reflecteert op de witte, spiegelende vloer.

"Deze ruimte is prachtig," breng ik verwonderd uit. "Houden jullie hier ook van die feesten?"

"Er wordt hier wel eens een bal gehouden, ja. Vooral in de vries maanden," glimlacht Xeviov breed. "Toen mijn zus en ik klein waren, speelden we hier juist heel vaak tikkertje."

Ik glimlach, terwijl ik de kroonluchter zeer aandachtig bekijk. Ik wend me weer naar hem. "Dat klinkt heel gezellig en leuk. Waar komt eigenlijk de muziek vandaan op een bal? Of moet er verplicht iemand op de piano spelen?"

Xeviov schudt zijn hoofd en komt voor mij staan, waardoor mijn hand uit die van hem glijdt. "Soms komt er een band of klein orkest, soms iemand op de piano, maar we hebben ook een platenspeler. Die wordt misschien nog wel het meeste gebruikt. Het is ook heel handig, want dat neemt het minste ruimte in beslag en kunnen de meeste mensen dansen."

Xeviov loopt naar de piano toe en haalt van daarachter een roltafel weg en begint een plaat te draaien. De muziek waar we gisteravond ook op hebben gedanst. Zelfverzekerd loopt hij terug naar mij toe en kijkt mij vragend aan. Ik knik langzaam en zekerder dan gisteren leg ik mijn armen in positie op zijn schouders.

Dicht tegen elkaar aan beginnen we door de hele ruimte te bewegen en ik voel hoe mijn jurk op de kleine golfjes lucht mee beweegt. "Hoe ben je er eigenlijk opgekomen om stiekem in de tuinen te dansen?"

Met mijn ogen ontmoet ik de zijne en kijk in zijn vragende blik. "Je zei net nog dat je niet over belangrijke dingen wilde praten."

Xeviov begint zacht te lachen. "Je hoeft het ook niet te beantwoorden, maar ik blijf er wel nieuwsgierig naar. Je bent de eerste die ik het ooit heb zien doen."

"Ik was het ook nooit van plan, maar toen ik jong was, waren er niet veel kinderen van mijn leeftijd en toen liep ik ooit achter een jongen aan deze kant op en kwam in de tuinen uit. Daarna ben ik een paar keer teruggekomen in de hoop die jongen weer te zien en zo kwam ik in aanmerking met de bals. Het leek als magie en ik ben zonder reden nooit weggegaan."

In stilte blijft Xeviov mij aankijken en ik voel mijn hoofd nog roder kleuren dan het waarschijnlijk al was. Dit verhaal is ook veel te ongemakkelijk. Het is ook zo onlogisch om te doen.

"Je hoeft niet per se te reageren," begin ik dan opnieuw te praten. "Ik weet hoe raar het klinkt, je mag mij ook best wel wegsturen als je het heel stalkerig vindt."

Als uit een trans ontwaakt, kijkt Xeviov mij diep in de ogen aan. Ik slik even, maar kan mijn blik niet afwenden van zijn bruine ogen. "Wegsturen? Het is misschien geen alledaags verhaal, maar het is ergens wel schattig. Ik wist helemaal niet dat ik werd achtervolgd de dag dat ik alleen naar het dorp ging. Het zou de afloop zoveel beter hebben gemaakt. Vier dagen huisarrest omdat ik alleen wegging, het duurde niet normaal lang."

Met een kleine glimlach kijk ik hem aan. De twinkeling in zijn ogen ziet er veel te lief uit. Uit het niets krijg ik de neiging om mijn hoofd tegen zijn schouder aan te leggen, maar durf het niet werkelijk uit te voeren.

Xeviov klemt zijn armen steviger om mijn middel heen en drukt onze lichamen zo nog dichter tegen elkaar aan. Mijn hoofd is ook meteen dichterbij zijn schouder en ik zou nu echt omhoog moeten kijken om Xeviov aan te kijken. Zijn zoete, kruidige geur komt mijn neusgaten binnen. Een vreemd, nieuw gevoel borrelt op vanuit onderin mijn buik en de drang om tegen hem aan te leunen wordt alleen maar groter.

Mijn hand zakt af naar Xeviovs bovenarm en een ander nummer begint te spelen. Xeviov versnelt zijn pas en ik word mij er steeds meer bewust van hoe dicht we tegen elkaar aan staan.

Op deze manier blijven we nog even door dansen, totdat de plaat is afgelopen en we samen tot stilstand komen. We blijven oogcontact houden, totdat Xeviov snel zijn keel schraapt en naar de platenspeler toeloopt. "We kunnen wel even gaan zitten. Wil je wat te drinken hebben?"

Hoewel mijn mond ontzettend droog aanvoelt, heb ik geen enkele behoefte om iets te drinken of te eten. Ik wil gewoon elke seconde hier naast Xeviov besteden. De rest komt later wel weer. "Ik hoef niets te drinken te hebben," antwoord ik zijn vraag, terwijl ik naar de vensterbank met het mooiste uitzicht loop. Ik strijk mijn jurk goed en ga dan op een beleefde manier op het bankje zitten.

"Mooi," glimlacht Xeviov, terwijl hij mijn kant op komt lopen. "Dan zijn we het daarover eens. Als je wel dorst krijgt, moet je het gewoon zeggen. Ik wil niet dat je uitgedroogd neervalt."

"Ben jij altijd zo'n bezorgd persoon?"

Xeviov komt naast mij zitten en kijkt door het raam naar buiten, mijn blik ontwijkend. Al kan ik nog steeds zien hoe hij lichtelijk roze kleurt op zijn wangen. "Ik heb het nog nooit eerder gehoord, maar ik heb dan ook nooit echt op deze manier met een meisje opgetrokken."

Ik draai mij iets schuiner naar hem toe. "Hoe wel dan?"

"Nou toen ik jonger was, had ik vooral mijn zus en de prins. Ook wel een paar andere vrienden. Met meiden ging ik niet echt om tot de laatste paar jaar, gewoon een beetje kort en niet veel gedoe."

Een vragende blik vormt zich op mijn gezicht. "Dus je vond ze niet leuk om lang mee om te gaan?"

Xeviov begint te lachen, al stopt het zodra hij mijn serieuze blik ziet. Heb ik iets heel raars gezegd? "Geen idee, ik ging alleen met ze om voor de daad. Het was daarvoor leuk, maar veel meer wilde ik ook niet. Al moet je niet denken dat ik het dan heel vaak heb gedaan, het was maar een paar keer."

"Welke daad? Heb je misdaden begaan?" Deze jongen begint echt steeds mysterieuzer te praten. Waarom zegt hij niet gewoon duidelijk de reden dat hij niet met ze om wilde gaan voor langere tijd?

"Nee, de daad, je weet wel." Een kleine grijns vormt zich op zijn gezicht, terwijl hij iets dichterbij schuift op het bankje. "Je weet het echt niet, of wel? Heb je nooit van die gesprekken gehad dat je veilig moet blijven in bepaalde situaties? Hoe kinderen ter wereld komen?"

Mijn hoofd voelt echt alsof het elk moment van hitte kan exploderen. "Ik weet echt wel hoe kinderen ter wereld komen," breng ik zacht uit. "En dat mensen vanaf achttien op een bepaalde manier naar iemand anders kunnen kijken."
"Oh, ja?." Xeviovs grijns wordt alleen maar breder en zijn lichaam begint de mijne op verschillende plekken aan te raken. "Hoe dan?"

"Een vrouw wordt zwanger en na een jaar komt er een baby."

"Hoe wordt ze zwanger dan?"

Verbaasd van zijn vraag kijk ik op naar zijn gezicht. In zijn ogen staat een uitdagende twinkeling en mijn mond voelt ineens veel te droog om te kunnen praten. Waarom vraagt hij daar eigenlijk naar? Dat is niet iets waar in het dorp over wordt gepraat totdat je vijfentwintig bent. Hij is dat ook nog niet.

"Dat leer je pas als je volwassen bent," antwoord ik dan zacht maar serieus. Al lijkt Xeviov het antwoord heel grappig te vinden.

"Ik wist serieus niet dat er echt mensen waren die dat niet al eerder hoorden via vrienden of oudere jongeren. Dus je hebt ook geen boeken in huis die zoiets bevatten? Nee, oké, waarschijnlijk niet."

"Waarom zou ik het van te voren moeten weten dan?"

"Het kan heel leuk zijn om wat dingen te experimenteren voordat je getrouwd bent en aan kinderen begint."

"Experimenteren met wat? Kinderen maken? Dat lijkt mij lastig, ik bedoel, je kan moei-"

"Niet met kinderen maken, je doet het dan juist veilig. Het gaat dan om het plezier en de gevoelens die het je geeft."

Zachtjes bijt ik op mijn lip. "Dus mensen doen dat ding vaker dan alleen voor kinderen? Doen ze nog meer?"

"Oh, geloof me, er zijn heel veel dingen die je kan doen. Al beginnen de meesten met zoenen, iets wat trouwens al geweldig kan voelen, en ik nog meer met jou wil doen als je zo op je lip blijft bijten."

Mijn blik dwaalt af naar zijn lippen en dezelfde drang als bij het dansen komt naar boven alleen wil ik nu zijn lippen aanraken. "Zoen me dan." Al klinkt mijn stem compleet anders dan normaal. Misschien had ik toch om drinken moeten vragen. Mijn mond is nu echt kurkdroog. "Of durf je het nu niet?"

"Ik, uhm... ik, weet je zeker dat je dit wil?"

Ik laat mijn hoofd dichterbij die van Xeviov komen en denk eraan hoe ik het mijn buren ooit heb zien doen. Gewoon mijn lippen kort op die van hem plaatsen, dat kan niet moeilijk zijn, toch?

Mijn lippen raken die van hem aan en een schok trekt door mijn lichaam heen. Zo snel als ze elkaar aanraakten, wil ik ze ook weer losmaken, maar Xeviov plaatst zijn hand op mijn kaak en houdt mij tegen zich aangedrukt. Voorzichtig opent hij zijn mond, waarna ik als automatisch hetzelfde doe.

Een hele wereld aan nieuwe smaken en gevoelens opent zich.