Dobra, wiele osób na to czekało. Ale chyba kończę z pisaniem. Więc końcówka tej książki będzie skrócona, ale zakończenie będzie takie jakie miało być. Więc skończę w następnym rozdziale historię.

Drzwi od pokoju otworzyły się i spokojnie do środka weszła Aoi.

-Aoi.

Dziewczyna upuściła trzymaną w rękach pościel.

-HAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAA! OBUDZIŁA SIĘ!

Sekundę później zjawiła się Shinobu. A zaraz za nią Uzui.

-Ara ara ileż można czekać aż się obudzisz, co?

-Moja iskierka!!!! 

Uzui przytulił mnie bardzo mocno, aż Shinobu musiała go ode mnie odciągnąć.

-Ile spałam?

Wszyscy popatrzyli na mnie z dziwnymi minami.

-Dwa miesiące, aktualnie trwa trening z hashirami.

-Co takiego?

Shinobu zaczęła wszystko mi tłumaczyć, a ja nie przerywałam jej. W końcu zakończyła swoje tłumaczenia i zostawili mnie  w spokoju, abym odpoczęła. Przysnęło mi się. Obudziło mnie mocne uderzenie drzwiami.

-CZY TY WIESZ JAKIEGO STRACHU MI NAROBIŁAŚ GŁUPIA?!?!?!?!?

-Ciebie też miło widzieć Sanemi.

Młody mężczyzna pocałował mnie, a ja od razu odwzajemniłam pocałunek. 

-Shinobu powiedziała, że mogę Cię już zabrać, musimy udać się do mistrza na spotkanie.

*Na spotkaniu*

-Powiedz mi drogie dziecko, co się wydarzyło na Twojej misji?

Podniosłam głowę i spojrzałam na mistrza. Wszyscy patrzyli na mnie z niecierpliwością.

-Udałam się do wiosek, aby zebrać informacje na temat demona. Jednak nikt nic nie widział, nie słyszał i nie czuł. Do wioski, w której go znalazłam, przybyłam tuż przed wschodem słońca. Miał długie bordowe włosy i trzy pary oczu. To był pierwszy wyższy księżyc. Największym zaskoczeniem było dla mnie to, że walczył mieczem nichirin i używał oddechu. Powiedział mi, że był kiedyś zabójcą demonów. 

-Rozumiem, czy jest coś jeszcze o czym chciałabyś wspomnieć?

-Tak. Podczas walki, coś się stało. Zrobiło mi się gorąco, stałam się szybsza i bardziej precyzyjna. Ten demon wiedział co się stało, powiedział, że właśnie skróciłam sobie życie.

Otworzył szeroko otworzył oczy i zacisnął pięści. 

-Głupia.

Poczułam jak mocno mnie przytula do siebie. Zdezorientowana odwzajemniłam go.

-Ubuyashiki-sama przekazała nam informację o znamionach, które pojawiały się na ciałach szermierzy. Z tego co mówisz, sama taki znak przebudziłaś. Jednak cena jaką poniosłaś za to jest wysoka. Każda osoba ze znamieniem zmarła w wieku 25 lat.

-Czyli zostało mi jakieś 9 lat.

-Posłuchaj mnie, jeśli rozpocznie się walka, będziesz odpowiadała za ochronę rodziny Ubuyashiki. W takim stanie nie jesteś w stanie walczyć z demonami. Prędzej by cię zabili niż ty byś odpowiednio złapała miecz.

Gdybym miała przed sobą lustro zobaczyłabym swój pusty wzrok.

-Jestem beznadziejna. Co ze mnie za tsugoku. Teraz nawet nie jestem w stanie walczyć u twojego boku.

Mężczyzna podniósł mój podbródek i pocałował moje czoło.

-Jesteś silna, to cud, że jesteś żywa. Najważniejsze jest dla mnie twoje bezpieczeństwo. Muszę już wrócić do treningu. Pamiętaj, kocham cię.

-Ja ciebie też kocham.

Pocałował mnie w usta na pożegnanie. Nawet nie pomyślałabym o tym, że zobaczę go dopiero jutro rano.

Walka nadeszła zbyt szybko. A wszystko zaczęło się od wybuchu.

Niech bogowie nad nami czuwają.

__________________________________

No i w końcu został jeden rozdział do napisania.

Przepraszam, za tak długą nieobecność.

Ale w końcu nadeszła pora na napisanie końca.

Do zobaczenia!