9: Don't Look Back In Anger

Αγαπητέ Ben,

Ελπίζω να είσαι καλά. Γιατί πλέον δεν γνωρίζω τίποτε για εσένα.

Έχουν περάσει μέρες, εβδομάδες, από τη τελευταία μας συνάντηση, η οποία δεν μπορώ να πω πως ήταν ευχάριστη. Η τελευταία μέρα του σχολείου πριν τις χειμερινές διακοπές έφερε χιόνια στη πόλη μας, με αποτέλεσμα το αποψινό παιχνίδι να ακυρωθεί.

Να ήταν το μόνο που έφερε.

Αυτή τη στιγμή που γράφω αυτό το γράμμα είναι κάτι παραπάνω από αργά, όμως η μέρα κύλησε εξίσου αργά. Και αυτό για έναν λόγο.

Αλλά ας το πάρουμε από την αρχή. Περίπου.

Το πρωί οι ειδήσεις έλεγαν πως μια καταιγίδα χιονιού ερχόταν προς το μέρος μας, όμως κανένας δεν έδωσε ιδιαίτερη σημασία σε αυτό. Ναι το χιόνι και ο καιρός πήγαιναν από το χειρότερο στο ακόμη χειρότερο. Όταν έφτασα στο σχολείο ήθελα να κλάψω από το περπάτημα μέσα στην πλέον Ανταρκτική. Και πολλά παιδιά επίσης.

Τα μαθήματα συνεχίστηκαν κανονικά, ακόμη και αν η χιονόπτωση και ο αέρας συνέχιζαν μαζί μας. Τότε δεν ήξερα κατά πόσο είναι καλό αυτό, ή κακό. Είχα αλλού το μυαλό μου.

«Λοιπόν, τι θα κάνεις φέτος τα Χριστούγεννα;» ρώτησε η Erin. Δεν ήμασταν ακόμη πίσω στη φάση 'είμαστε καλύτερες φίλες φορ έβερ', όμως ήταν ωραίο να μιλάω με κάποιον, μετά από τόση σιωπή. «Έχεις κανονίσει κάτι με τους γονείς σου;»

Από τότε που ήμουν μικρή, και για κάθε επόμενο χρόνο, τα Χριστούγεννα υπήρχε μόνο μια παράδοση που ακολουθούσα. Θα πηγαίναμε στο λιμάνι, εκεί που έχει το περισσότερο κρύο, και θα βλέπαμε τα πλοία που έφευγαν και έρχονταν. Αυτό θα γινόταν κάθε μέρα για μια εβδομάδα, από τη μέρα των Χριστουγέννων μέχρι τη μέρα της Πρωτοχρονιάς, από το πρωί μέχρι το απόγευμα. Θα βλέπαμε τους ανθρώπους που έφευγαν και έρχονταν, τις ζωές που έλεγαν αντίο και τα χαμόγελα που φώναζαν "ήρθα σπίτι!". Το βράδια θα μαζεύονταν οι οικογένειές μας για δείπνο, το ένα μετά το άλλο. Συνήθως εσύ και η μαμά σου θα ερχόσασταν σε εμάς, φέρνοντας τα καταπληκτικά γλυκά της μαμάς σου.

Το βράδυ της Πρωτοχρονιάς, οι περαστικοί έβρισκαν δύο μικρά παιδιά να κάθονται στο λιμάνι μόνα τους. Ακόμη και σήμερα μπορώ να κάνω στο μυαλό μου ένα βίντεο με εμάς να καθόμαστε εκεί, κοιτάζοντας το τελευταίο πλοίο να φεύγει πάνω στα παγωμένα νερά. Κάθε χρόνο θα ψηλώναμε και λίγο, και κάθε χρόνο θα λυπούμασταν και λίγο περισσότερο για εκείνο το πλοίο.

Λέγαμε αντίο αλλά δεν λέγαμε "ήρθα σπίτι!".

Φέτος τι θα κάνω Ben;

«Μάλλον τίποτα.» απάντησα εν τέλη στην Erin.

Και αν νόμιζες πως αυτό ήταν το πιο ενδιαφέρον πράγμα της μέρας που τάραξε τη ζωή μου όλη, πόσο λάθος έκανες.

Το τελευταίο κουδούνι χτύπησε και αυτό σήμαινε για τους περισσότερο το τέλος της σχολικής μέρας, εβδομάδας, και την αρχή των διακοπών. Για άλλους, σαν εμένα, σήμαινε λίγο παραπάνω διάβασμα στη σχολική βιβλιοθήκη. Πήγα στο τραπέζι που πιάνω συνήθως, εκείνο στην άκρη που δεν το βλέπει ποτέ κανένας. Ήταν το πιο ήσυχο, και μόνο η απαλή μουσική που έπαιζε κάποιες φορές ακουγόταν. Άπλωσα τα βιβλία μου και ήμουν έτοιμη να ξεκινήσω το διάβασμα.

Αλλά πάντα, κάτι θα συνέβαινε.

Οι πόρτες της βιβλιοθήκης άνοιξαν και ο διευθυντής μπήκε μέσα. Δεν τον έβλεπα, αλλά τον κατάλαβα από το βαρύ βήμα του και τη συνήθεια του τσιγάρου που η μυρωδιά πάντα γέμιζε το δωμάτιο. Ήταν έντονη, μαζί με την μεγάλη ποσότητα αρώματος που φορούσε.

Σηκώθηκα από την θέση μου αργά, χωρίς να απομακρύνομαι ιδιαίτερα, όταν άρχισε να μιλάει.

«Γνωρίζω πως πολλοί από εσάς θέλετε να γυρίσετε σπίτι σας σύντομα. Έχω όμως δυσάρεστα νέα.» είπε και στραβοκοίταξε κάποιο παιδί από την άλλη μεριά. Από εκεί που ήμουν δεν είχα ανοιχτό το οπτικό μου πεδίο σε τίποτα. «Η καταιγίδα που μιλούσαν όλοι τόσες μέρες ήρθε. Δεν μπορούμε να σας αφήσουμε έτσι να φύγετε. Έχουμε ειδοποιήσει τους γονείς σας και μέχρι να ηρεμήσει η κατάσταση, θα μείνουμε όλοι εδώ.»

Και εκεί που έλεγα πως είπε ότι ήθελε, συνέχισε με μια τελευταία πρόταση, πριν γυρίσει να φύγει.

«Παρακαλώ μη γκρεμίσετε το σχολείο. Ναι για σένα μιλάω νεαρέ.»

Η πόρτα είχε ήδη κλείσει σε δεύτερα όταν αποφάσισα να μετακινηθώ. Ο διευθυντής δεν την «έμπαινε» συχνά στους μαθητές, και αυτό γιατί πολύ απλά δεν ασχολούνταν με αυτά τα θέματα. Θα μου πεις τι σόι διευθυντής είναι αυτός. Ή και όχι, μιας και εσύ έχεις περάσει άπειρες ώρες στο γραφείο του.

Οπότε το να επιπλήξει κάποιον μαθητή μου φάνηκε περίεργο. Ήθελα να δω ποιος μαθητής έσπασε να δεδομένα και προκάλεσε τον διευθυντή. 

Όταν σε είδα, έβρισα τον εαυτό μου που μετακινήθηκε. Δυνατά. Και αυτό σου τράβηξε τη προσοχή.

Σύντομα βέβαια κατάλαβα πως δεν ήμασταν μόνοι.

Η Erin στεκόταν λίγα μέτρα μακριά σου, ενώ δίπλα σου ήταν ο Aiden.

Και αν νόμιζες πως αυτό ήταν το αποκορύφωμα της ημέρας μου, πάλι λάθος έκανες.

Γιατί δεν ήξερες τι έγινε εκείνη τη μέρα.

Μέχρι το επόμενο γράμμα,

-Juliet

______________________________________

A/N Συγνώμη που έχω να ανεβάσει τόσο καιρό. Προσπαθώ να επανέλθω.

DL