8: Palace - Cam (Cover)

Αγαπητέ Ben,

Έχεις νιώσει κάποια στιγμή της ζωής σου μόνος; Πιστεύω, και ξέρω, πως ναι. Όταν έφυγε ο πατέρας σου και πήρε τον αδελφό σου μακριά. Για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα αρνιόσουν στη μητέρα σου, το πιο αγαπημένο άτομο της ζωής σου. Ήσουν αρκετά μικρός τότε, γύρω στα οχτώ με εννιά. Και όμως όταν μου εξήγησες εκείνη τη περίοδο της ζωής σου χρόνια αργότερα, μιλούσες για εκείνη με περιγραφές που δεν θα έπρεπε να κάνει κάποιος. Ήταν αναμνήσεις και σκέψεις που ένα εννιάχρονο αγόρι δεν θα έπρεπε να κάνει.

Ένα -σχεδόν- δεκαοχτάχρονο κορίτσι, τις κάνει τώρα.

Όταν ήσουν εννιά ένιωθες προδομένος, γιατί ξαφνικά ο καλύτερός σου φίλος, ο αδελφός σου, διάλεξε να φύγει μακριά σου. Ένιωθες προδομένος γιατί ο ήρωας των ονείρων σου, ο μπαμπάς σου, δεν ήταν και τόσο ήρωας εν τέλη. Ένα διαζύγιο για άγνωστους λόγους δεν είναι εύκολο να γίνει κατανοητό από ένα μικρό ανθρωπάκι. Όσο και αν προσπαθήσεις να εξηγήσεις σε ένα παιδί γιατί οι γονείς του αποφάσισαν να μην είναι μαζί πλέον, δεν θα πετύχεις τίποτα. 

Ένιωθες πως ήταν δικό σου λάθος για αυτόν τον αποχωρισμό. Ένιωθες πως όλοι τα έριχναν σε σένα. Ήσουν η αιτία για τα πάντα, για τους τσακωμούς τα βράδια, για τις εξαφανίσεις για μέρες, για το κλάμα της μαμάς σου, για τη σιωπή του μπαμπά σου. Ήσουν ένα λάθος. Και το πίστεψες.

Ακόμη και όταν δεν έφταιγες για τίποτα, νόμιζες, πίστευες, ήσουν πεπεισμένος, πως εσύ και μόνο εσύ ήσουν η αιτία για όλα.

Οπότε ξέρεις πώς νιώθω τώρα. Νιώθω λες και φταίω για κάτι το οποίο δεν προκάλεσα εγώ. Νιώθω πως όλοι στράφηκαν εναντίον μου για λόγους που δεν καταλάβαινα. Το "διαζύγιο" που προσπαθούσε να μου εξηγήσει η ζωή δεν ήταν κατανοητό από μένα. 

Ένιωθα μόνη, και για λίγο πίστεψα πως θα έμενα έτσι. Μόνη. Γιατί πλέον δεν ήμουν μόνο ένα τίποτα, αλλά δεν υπήρχα καν. Και το τίποτα υπάρχει, αλλά εγώ όχι. Γιατί χωρίς τον δημοφιλή και ατρόμητο Ben Tanner, η Juliet Maven - μισό, ποια είναι αυτή;

Ω κάτσε, δεν υπάρχει καν έτσι;

Έτσι.

Είχε περάσει μια εβδομάδα και κάτι όταν ο Aiden Tanner πρωτοπάτησε στο σχολείο. Ήταν το μοναδικό θέμα για το οποίο μιλούσαν όλοι. Ο μελαχρινός, κακός, μεγάλος αδελφός με το δερμάτινο του Ben Tanner που επαναλαμβάνει τη τελευταία χρονιά του. Υπήρχε ένα παγερό κλίμα στο σχολείο, μιας και δεν σας είδε ποτέ κανένας μαζί. Οι φήμες είχαν ήδη ξεκινήσει. Άραγε γύρισε για να τρομοκρατήσει τον κόσμο; Κάποιοι έβαλαν στοίχημα πως είχε πουλήσει το νεφρό του για ναρκωτικά. Άλλοι πίστευαν πως ήταν φυλακή και για αυτό επαναλάμβανε την χρονιά του.

Ο ίδιος δεν μιλούσε με κανέναν. Δεν έκανε φίλους ή παρέες, ακόμη και αν τα κορίτσια άφησαν εσένα για να ζητήσουν το δικό του τηλέφωνο. Και όμως ο Aiden δεν μίλησε σε κανέναν, πέρα από τους καθηγητές αυτή τη μία και κάτι εβδομάδα. Ποιος να το φανταζόταν πως ο μοναχικός, badass Aiden Tanner θα συμμετείχε στο μάθημα; Όσα δεν ήξερες εσύ στη Χημεία, ο αδελφός σου τα ήξερε σε όλα τα μαθήματα. 

Μη κρίνεις ένα βιβλίο από το εξώφυλλο σωστά;

«Juliet, μπορώ να κάτσω;»

Σήκωσα το κεφάλι μου από το πρόσωπο του Aiden, πολλά τραπέζια μακριά, και είδα την έντονη ματιά της Erin. Αυτή ήταν η πρώτη φορά που με πλησίασε εδώ και μέρες, η πρώτη φορά που μου μίλησε εδώ και μέρες. Φαινόταν κουρασμένη, και δεν ξέρω αν ήταν από τις ενοχές ή το διάβασμα. Οι χειμερινές διακοπές ήταν πλέον μέρες μακριά, και αποτελούσαν ένα από τα λίγα διαλείμματα από το σχολείο που μπορούσε κανείς να χρησιμοποιήσει για τον εαυτό του.

Δεν ήξερα αν η απάντησή μου ήταν η σωστή, αλλά την έδωσα όπως και να είχε.

«Υποθέτω πως ναι.»

Η Erin άφησε το βιβλίο που διάβαζε πάνω στο τραπέζι της βιβλιοθήκης και έκατσε στη καρέκλα δίπλα μου. Το σώμα της ήταν στραμμένο προς εμένα με τη πλάτη στον υπόλοιπο κόσμο. Τα χέρια της έτρεμαν και το βλέμμα της σπάνια έπιανε το δικό μου.

«Πώς είσαι;» ρώτησε.

Χαμένη. «Καλά. Εσύ;»

Και πάλι το κεφάλι της κάτω. «Δεν είμαι σίγουρη πώς ή αν μπορώ να το απαντήσω αυτό.»

Η απάντησή της και μόνο έλεγε πολλά. 

Συνέχισε να μιλάει. Να μιλάει για τις μέρες της και να λέει πως τα πράγματα άλλαξαν τόσο απότομα που δεν ήταν ακριβώς εντάξει με αυτό. Το βλέμμα της πότε ήταν ψηλά και περήφανο, πότε χαμηλά και ντροπιασμένο. Κάτι μέσα της ήθελε να είναι εδώ δίπλα μου, και ένα κομμάτι φοβόταν να είναι εδώ. Τα χέρια της έπαιζαν με τη μπλούζα της, τα πόδια της χτυπούσαν το πάτωμα από το άγχος. 

Είχε έρθει για να ζητήσει συγνώμη, αλλά φοβόταν πως δεν θα τη δεχόμουν. Χα.

Ίσως και να τη ερχόμουν. Μια συγνώμη είναι έτσι και αλλιώς. Συγχωρώ, αλλά δεν ξεχνώ. Δεν ξεχνώ το πόσο λάθος έκανε εκείνη τη μέρα και με κατηγόρησε για τις δικιές σου πράξεις. Αν ήξερα πως θα έδερνες τον Jeremy θα σε σταματούσα, αλλά νομίζω πως θα το έκανες όπως και να είχε. Συγχωρώ και δεν ξεχνώ το γεγονός ότι η αλήθεια ήταν μπροστά στα μάτια της και δεν την είδε.

«Λυπάμαι.» είπε. Και εγώ, ήθελα να της απαντήσω.

Όταν έφυγε, με κοιτούσες από την άκρη της βιβλιοθήκης. Δεν είχα καταλάβει καν ότι ήσουν εκεί ή ότι με κοιτούσες, αλλά μου το είπε η Erin αργότερα. Και δεν σε κατάλαβα για έναν λόγο.

Εγώ κοιτούσα τον Aiden και αυτός εμένα. Είχες σταματήσει να υπάρχεις Ben. 

Στο μυαλό μου, ο Ben Tanner- μισό ποιος είναι αυτός;

Ω κάτσε.

Δεν υπάρχει.

-Juliet

______________________

Α/Ν Τη Δευτέρα γυρνάω από Ουγγαρία, τη Τρίτη με παίρνουν τηλέφωνο από το φροντιστήριο για μάθημα. Τι ωραία εβδομάδα που πελρασε. 

Ήδη κουράστηκα.

So, όπως το βλέπω, δεν έχω ιδέα σε πόσο τελειώνει αυτό το βιβλίο, αλλά ξέρω πως είναι σύντομα. Ή και όχι. Ανάλογα με τις ορέξεις μου.

Heads up: Το τέλος δεν θα είναι αυτό που περιμένατε.

DL