4: Free Ride - The Edgar Winter Group

Αγαπητέ Ben,

Τολμώ να πω πως η αρχή ήταν κάπως δύσκολη. Όχι επειδή ήσασταν μαζί. Αλλά επειδή δεν ήσασταν.

Ήταν τόσο περίεργο. Δεν μιλούσες ποτέ για εκείνη, αλλά κάθε φορά που ήμασταν και οι τρεις μαζί, την κοιτούσες. Μετά έφευγες χωρίς καμιά άλλη λέξη. Η Erin από την άλλη, δεν μιλούσε ποτέ για σένα. Αντίθετα, το μυαλό της φαινόταν να είναι στον Jeremy Weils, τον ξανθό πρασινομάτη που είναι στην ομάδα σου. Έλεγε πως τον είδε μια φορά στη βιβλιοθήκη, να διαβάζει το To Kill A Mockingbird της Harper Lee, νόμιζε πως βρήκε το άλλο της μισό.

Πόσο λάθος έκανε. Αλλά εσύ Ben, γιατί δεν τη κυνήγησες;

Αντίθετα για μέρες, που έγιναν εβδομάδες, που έγιναν μήνες, συνέχισες να τη κοιτάζεις από μακριά, να φεύγεις σχεδόν τρέχοντας όταν σε πλησίαζε, και να μη μιλάς για αυτό. Αν σε ρωτούσα φώναζες, αν δεν σε ρωτούσα, η συζήτησή μας δεν πήγαινε πουθενά.

Και τότε μια μέρα, είδες τον Jeremy να τη φιλάει. Ήταν στη πλατεία της πόλης, είχαμε βγει για παγωτό, γιατί ήσουν μόνος στο σπίτι. Θυμάμαι που παρακαλούσα να μείνουμε σπίτι μου, μόλις είχε βγει το νέο επεισόδιο του Sherlock. Αλλά βγήκαμε, και θαρρώ να πω πως τελικά, δεν ήταν η καλύτερη ιδέα.

Η Erin χαμογελούσε στη μέση της πλατείας. ο Jeremy ήρθε από πίσω της. Έσκυψε πάνω της και μπουμ. Ήρθε η καταστροφή. Εννοώ πως την φίλησε.

Για λίγο απλώς μείναμε και τους κοιτούσαμε. Κανένας μας δεν περίμενε πως θα μπορούσαν βασικά να ήταν μαζί αυτοί οι δύο. 

Μετά πήρα το χέρι σου και το έσφιξα, ξέροντας πώς ένιωθες. Καταλαβαίνοντας τον πόνο που νιώθεις όταν βλέπεις αυτόν που θες, αυτόν που αγαπάς, να πέφτει σιγά σιγά για κάποιον άλλο. Αυτή το σχίσιμο στη καρδιά, το απόλυτο κενό στο μυαλό, καθώς οι σκέψεις παγώνουν. Όλα μένουν ακίνητα, χωρίς ζωή. 

Νιώθεις χαμένος γιατί ότι αγαπούσες, δεν ήταν πλέον δικό σου.

«Πάμε σπίτι.» σου ψιθύρισα. Δεν χρειαζόταν να πω κάτι άλλο, με ακολούθησες. Το μυαλό σου όμως έμεινε εκεί, σε εκείνη τη σκηνή.

Την επόμενη μέρα, ο Jeremy είχε ένα μαύρο μάτι. Εμφανίστηκε στο σχολείο λες και ήταν ξενυχτισμένος. Απέφευγε την Erin και τελείωσε ότι υπήρξε μεταξύ τους με μια απλή φράση.

«Δεν άξιζες.»

Μπροστά σε όλο το σχολείο. 

Τα δάκρυα της Erin είχαν μουσκέψει τη μπλούζα μου εκείνο το δάκρυ. Πρώτη φορά την είχα δει να κλαίει και δεν ήθελα να την δω ξανά έτσι. Κάποια στιγμή, αποκοιμήθηκε από τη κούραση, και μπήκες στο δωμάτιο. Μια ματιά πάνω της έριξες, και ήμουν σίγουρη πλέον. Αν βρισκόταν στα δικά σου χέρια δεν θα την έβλεπα ποτέ ξανά έτσι.

«Αξίζει τα πάντα.» μου είπες με κατεβασμένο κεφάλι.

Δεν ήμουν η μόνη που είχε ακούσει αυτή τη φράση εκείνο το βράδυ.

-Juliet