10: My Life Is Going On - Cecilia Krull

Αγαπητέ Ben,

Η ζωή κρύβει καλά τα μυστικά της και τα αποκαλύπτει όταν η στιγμή είναι κατάλληλη. Όλα συμβαίνουν για κάποιο λόγο λένε, γιατί η μοίρες του καθενός είναι γραμμένη σε ένα κομμάτι χαρτί, ακόμη και αν προσπαθούμε να τη πάρουμε στα χέρια μας. Το ποιον θα αγαπήσεις, ποιος θα χάσεις, ποιον θα ερωτευτείς, ποιος θα φύγει μακριά σου, όλα αυτά είναι ήδη γραμμένα και απλά δεν το ξέρεις.

Αργά ή γρήγορα όμως το ανακαλύπτεις. Αργά. Μπορεί και γρήγορα.

Πριν προλάβει να πει κάτι κάποιος, είχα φύγει από την βιβλιοθήκη. Το να είμαι κλεισμένη με έναν άνθρωπο ο οποίος με μισούσε χωρίς λόγο, τη κοπέλα που προσπαθούσε να είναι φίλη μου αλλά ήταν ακόμη πλάι σου, και φυσικά τον αδελφό σου.

Ήταν τόσο τραγική η κατάσταση που κουραζόμουν μόνο και να τη σκέφτομαι. 

Το εργαστήριο της Χημείας ήταν το πρώτο άδειο δωμάτιο που είδα και μπήκα χωρίς δεύτερη σκέψη. Για τα επόμενα λεπτά ήμουν περισσότερο μόνη από όσο ήμουν ποτέ. Δεν υπήρχαν γύρω μου άτομα που συζητούσαν για μένα πίσω από τη πλάτη μου. Δεν υπήρχαν άτομα που κάποτε μου χαμογελούσαν και τώρα μόνο γελούσαν, μαζί μου. Δεν υπήρχε εκείνος, ο ένας, που τολμούσε ακόμη να ρίξει το βλέμμα του πάνω μου.

«Με λένε Aiden.» είχε πει.

Και με κατέστρεψε τόσο γρήγορα.

Αλλά ήταν επίσης αυτός που με έσωσε. Ο μόνος που ήρθε.

«Ξέρω ότι με ακούς.» είπε πίσω από τη κλειδωμένη πόρτα του εργαστηρίου.

Δεν απάντησα τίποτα, μα το κεφάλι μου γύρισε προς το μέρος της φωνής του.

«Juliet, θα μείνω από εδώ αν με αφήσεις.»

Η πλάτη μου κύλησε πάνω στη πόρτα μέχρι να πέσω κάτω στο πάτωμα. Από έξω ακούστηκε ένας παρόμοιος ήχος. Δεν τον έβλεπα, δεν μπορούσα να ξέρω τι γινόταν, αλλά κάτι μέσα μου έλεγε πως είχε ακολουθήσει τις κινήσεις μου και καθόταν από πίσω μου.

«Είμαι εδώ Juliet.» ψιθύρισε. «Και θα μείνω μέχρι το τέλος.»

Γιατί Ben κάποιες φορές τα μυστικά που κρύβει η ζωή είναι τόσο ανεξήγητα και εμφανίζονται εκεί που δεν τα περιμένεις. Κάνουμε όνειρα και προσπαθούμε να τα πραγματοποιήσουμε. Μέσα σε αυτά τα όνειρα κρύβονται εκείνα τα γλυκά μυστικά. Και εγώ εκείνη τη στιγμή ανακάλυψα ένα από αυτά.

Πάντα θα έχεις έναν ώμο να κλάψεις. Πάντα θα υπάρχει αυτός ο ένας στον οποίο θα μπορείς να στηρίζεσαι για να ανέβεις στα πόδια σου και να πετάξεις.

Πάντα θα έχεις έναν και μοναδικό ο οποίος θα ακούει και θα ακούς.

Έβαλα τα δάχτυλά μου κάτω από τη σχισμή της πόρτας. Μέσα σε δεύτερα, τα δικά του άγγιξαν τα δικά μου. Μια μικρή κίνηση, ένα άγγιγμα που σχεδόν δεν τον ένιωθες αλλά ήταν το μόνο που χρειαζόταν κανείς.

«Ευχαριστώ.» ψιθύρισα.

Νόμιζα πως ο καλύτερός μου φίλος, εσύ Ben, θα ήσουν αυτός που θα με βοηθούσε να πάρω τη ζωή στα χέρια μου. Μα έκανα λάθος.

Γιατί μέσα σε μια θύελλα, ο Aiden ήταν η σωτηρία μου. Όχι εσύ.

Έτσι είναι η ζωή. Όλο εκπλήξεις.

-Juliet

_____________________________

A/N Ζητώ συγνώμη που έχω να ανεβάσω καιρό. Το προσπαθώ μα βλέπω πως τα μαθήματα με κρατάνε εν μέρη πίσω. Και μιας και έγινα και επισήμως 18 χθες (χρόνια μου πολλά), είπα να δώσω ένα δώρο. Ξέρω πως είναι λίγο βαρετό, αλλά άκουγα τη πιο καταθλιπτική μουσική όταν το έγραφα.

Τα σχόλια θα απαντηθούν σύντομα.

DL