Φωνές.

Μέσα σε ένα δωμάτιο,
ένα θέατρο,
στο κεφάλι μου.

Ουρλιάζουν,
κλαίνε,
ζητούν για έλεος.

Χειροκροτάνε τις παραστάσεις μου.

Βλέπουν τις σκέψεις
και τους εφιάλτες μου,
και φοβούνται το σκοτάδι μου.

Όνειρα;
Δεν έχω πια όνειρα.

Ίσως τα κατάπιε η κατάθλιψη.

Το να μην ξέρω,
ποια είμαι,
τι να κάνω,
πως να το κάνω.

Και αυτό είναι το πιο δύσκολο.

Να ψηλαφίζεις τυφλός τις πιθανότητες, ενώ περπατάς σε έναν δρόμο που όλοι οι άλλοι σε βλέπουν.

--------
Αυτό το ποίημα είναι σημαντικό για έμενα.

Είναι το πρώτο μου ποίημα που διαβάζουν οι γονείς μου και μάλιστα σκοπεύουν να το δείξουν σε μια ποιήτρια φίλη τους.

Ελπίζω να σας άρεσε ♡