Έχω ένα μαγαζί,
ένα μικρό μαγαζάκι,
γεμάτο αντίκες.

Το αγαπώ αυτό το μαγαζάκι
και τους θησαυρούς του.
Και ταυτόχρονα το απεχθάνομαι.

Θα δεις μερικά βάζα και αρκετούς πίνακες,
μπροστά-μπροστά, στις βιτρίνες.
Αλλά τα ρολόγια και κάτι παλιές πένες
τα κρύβω όπου μπορώ:
πίσω από έπιπλα,
κάτω από σανίδες
βαθιά μέσα σε συρτάρια.

Προσπαθώ να αγνοήσω τους ψιθύρους τους,
τις κουβέντες και τα γελάκια
του παλιού μελανιού και των δευτερολεπτοδεικτών.

Μα υπάρχει και κάτι που όσο κι αν το κρύβω
πάντα κάπως βγαίνει στην επιφάνεια.
Είναι ένας καθρέφτης
ανεκτίμητης αξίας.

Ένα ψεγάδι έχει μόνο:
είναι πολύ ειλικρινής.
Γι αυτό, σε παρακαλώ,
αγνόησε τα ραγίσματα και το αίμα.

Δύσκολα το βρίσκεις αυτό το μαγαζάκι.
Το έχω καλά κρυμμένο
από εκείνους που δεν αξίζουν να το δουν,
το βρίσκουν μόνο εκείνοι που είναι διατεθειμένοι,
να περιπλανηθούν στην ερημωμένη πόλη.

Και αν ποτέ το βρεις και μπεις μέσα
σε παρακαλώ
μην ρωτήσεις τι βρίσκεται κάτω από εκείνα τα σεντόνια.

Μοιάζει με κούκλα, είπαν μερικοί,
άλλοι τους διόρθωσαν ότι είναι μανεκέν,
μα μερικοί γενναίοι τράβηξαν το σεντόνι
και αποκάλυψαν την αλήθεια.

Είμαι εγώ.