Τι κι αν η γη δεν γυρίζει;
Τι κι αν είναι επίπεδη ή κυβική;
Τι κι αν φτάνοντας στην άκρη της,
πέφτουμε στο  κενό;

Τι κι αν δεν υπάρχει Θεός;
Τι κι αν πίστες και θρησκείες χιλιετιών,
αποδειχτούν ψεύτικες,
κάλπικες,
πνευματικά κατασκευάσματα,
όργανα χειραγώγησης εύπιστων πλασμάτων;

Τι κι αν υπάρχει ζωή σε άλλους πλανήτες;
Τι κι αν δεν είμαστε, όπως νομίζουμε,
οι μοναδικές κυρίαρχες μορφές ζωής
του γνωστού και του άγνωστου σύμπαντος;

Τι κι αν μία πεταλούδα
προκαλεί τυφώνες
και θανάτους
και καταστροφές
στην άλλη άκρη του κόσμου;

Τι κι αν δεν υπάρχει Μεσσίας
ή μετά θάνατον ζωή;
Τι κι αν άσκοπα ξοδεύουν μερικοί τις ζωές τους
περιμένοντας μία δεύτερη ευκαιρία για ευτυχία
που δεν θα ρθει ποτέ;

Τι κι αν ήμασταν όλοι τυφλοί;
Θα υπήρχε κάτι πέρα από
μερικές σπασμένες μελωδίες που θα μας μάγευε;
Κάποιος ή κάτι που θα μας έκανε να βλέπουμε
ή έστω
να ευχόμασταν να βλέπουμε;

Ή απλά θα βρίσκαμε πάλι έναν τρόπο
να κάνουμε τα πάντα
άνοστα,
αδιάφορα,
επιφανειακά;

Τι κι αν στην πραγματικότητα
είμαστε όλοι κουφοί ή εγκεφαλικά νεκροί
και φανταζόμαστε όσα ακούμε
                                                νιώθουμε
                                                βλέπουμε,
φανταζόμαστε να λέμε όσα θέλουμε να πούμε
                                να κάνουμε όσα θέλουμε να κάνουμε;

Τι κι αν φορούσαμε όλοι παλιά παπούτσια;
Τι κι αν είχαμε όλοι διαφορετικά χρώματα;
Θα νιώθαμε άραγε πιο ίσοι;
Ή θα εξελισσόμασταν σε ένα είδος θηλαστικού
με μονίμως τεντωμένο δείκτη;

Τι κι αν οι ψυχές μας είναι φαντάσματα;
Τι κι αν περιπλανιούνται γύρω μας
προστατεύοντας την καρδιάς μας,
δίνοντας το χέρι μόνο σε όσες ψυχές
κρίνουν εκείνες άξιες;

Τι κι αν αγκαλιάζουν την αθωότητα μας,
μα η πραγματικότητα,
η ζωή,
ο κόσμος
και η αλήθεια
την τρυπάνε πληγώνοντας τόσο αυτή
όσο και αυτά που προστατεύει;

Τι κι αν όσα φοβόμαστε σε αυτήν την ζωή
μας σκότωσαν σε κάποια προηγούμενη;
Τι κι αν για αυτό δεν αγαπάμε
δεν τολμάμε
δεν ελπίζουμε;

Άστο. Κλείσ' το. Παράτησε το.
Κανείς δεν θα σου απαντήσει.
Κανείς δεν θα τολμήσει να σκεφτεί.
Φοβόμαστε το σκοτάδι και τα τέρατα κάτω από το κρεβάτι
λίγο λιγότερο από ότι φοβόμαστε
τον εαυτό μας, την αλήθεια και την βαθύτερη σκέψη.

Σε προηγούμενες ζωές μας, αυτές μάλλον μας σκότωσαν.