Chào các bạn! Vì nhiều lý do từ nay Truyen2U chính thức đổi tên là Truyen247.Pro. Mong các bạn tiếp tục ủng hộ truy cập tên miền mới này nhé! Mãi yêu... ♥

Ποιητικά αντι-ποιητικά αντικείμενα

Το αστικό.
Ένας μεταφορέας ψυχών, ο πορθμέας των ζωντανών. Με εμπιστοσύνη –και ένα συμβολικό ποσό– μπαίνουμε και καθόμαστε ή στεκόμαστε, ελπίζοντας να μας πάει εκεί που θέλουμε. Ο χρόνος μέσα στο αστικό είναι μία εξωτερική έννοια. Όσες ώρες κι αν περάσουν, μέσα του δεν αλλάζει τίποτα, μα από έξω αλλάζουν τα πάντα. Κι όταν βγαίνεις πάντα κάτι έχεις αφήσει μέσα.

Τα παπούτσια.
Οι σημαντικότεροι καθρέφτες του ανθρώπινου χαρακτήρα, όταν τα τόσο υπερεκτιμημένα μάτια είναι κλειστά. Η επιλογή των παπουτσιών μας είναι συνειδητή και ταυτόχρονα ασυνείδητη –αντικατοπτρίζουν το πού είμαστε, το πού πηγαίνουμε, το τι θέλουμε. Τα παπούτσια κουβαλάνε εμάς και αυτά που κουβαλάμε εμείς –όποια κι αν είναι αυτά. Σπάνια παραπονιούνται.

Το κάδρο ενός πίνακα.
Κρατάει με αφοσίωση τον πίνακα, όπως ο Άτλας κρατάει τον κόσμο. Πόσο παρεξηγημένο θα νιώθει που όλοι κοιτάνε τον πίνακα και κανείς τα δάχτυλά του που ματώνουν, τα χέρια που στηρίζουν, πλαισιώνουν, αγκαλιάζουν το κομμάτι της τέχνης. Ο πίνακας, σαν το μικρότερο παιδί της οικογένειας, παίρνει όλον τον έπαινο και το κάδρο στέκεται υπομονετικά στην γωνία της λήθης.

Η κλειδαρότρυπα.
Το μεγαλύτερο εξομολογητήριο του κόσμου, που αν ποτέ μαρτυρούσε αυτά που έχει δει και έχει ακούσει, κανένα ψέμα δεν θα μπορούσε να μείνει μυστικό, κάθε σκέψη θα είχε αποκτήσει στόμα και οι όλοι οι κρυφοί έρωτες θα γίνονταν διάσημοι. Σιωπηλά, διακριτικά, κοιτάει πάντα μέσα στα δωμάτια και ακούει –πάντα ακούει. Και άμα κάποτε έρθει η μέρα της κρίσης, μην σου κάνει εντύπωση πώς θα κάτσει στο έδρανο του μάρτυρα.

Το μολύβι.
Όπως κάθε ποτάμι χρειάζεται το νερό, όπως κάθε άνθρωπος χρειάζεται οξυγόνο και κάθε φυτό ήλιο, έτσι και κάθε τέχνη χρειάζεται το μολύβι. Το μικρό αυτό ξύλινο πουλί με ράμφος από γραφίτη αποτελεί την αρχή κάθε δημιουργίας, και σαν ένας πιστός ταχυδρόμος παραλαμβάνει τον εαυτό του καλλιτέχνη και με συνέπεια τον παραδίδει στο χαρτί, τον καμβά, το πεντάγραμμο.
Δεν λερώνει τα δάχτυλά μας με τίποτα παρά την ίδια την ουσία της τέχνης. Κι αν καμιά φορά σπάει η μύτη, συγχωρέστε το –είναι μεγάλο το βάρος που κουβαλάει στα φτερά του.

Bạn đang đọc truyện trên: Truyen247.Pro