Δόλιε Ορφέα,
τι σου επιφύλασσε η μοίρα
ακόμα δεν έχεις καταλάβει.

Η μοίρα είναι κλέφτρα.
Ακόμα και οι θεοί υποκλίνονται μπροστά της.
Είναι παθολογική ψεύτρα.
Στέλνει καλούς οιωνούς
και μετά φίδια
-αυτό το ξέρεις καλύτερα από όλους-
και σου τα παίρνει όλα πίσω.

Κι εσύ, όμως, ακόμα τρέχεις.
Δεν κουράστηκες;
Δεν κατάλαβες πόσο ανώφελο είναι;

Ορφέα, ω μουσικέ των μουσικών,
εσύ που σε φωνάζουν απόγονο του Απόλλωνα,
που κοιμίζεις με την μουσική σου
φουρτούνες και τρικυμίες
σεισμούς και καταιγίδες
τα πιο άγρια θηρία,
σταμάτα να της κάνεις το χατίρι.

Σταμάτα να μουσκεύεις την λύρα σου
με τα πικρά σου δάκρυα.

Ούτε η μούσα σου δεν μπορεί πια να σε παρηγορήσει.
Σου κρατάει τον ώμο,
σου σφίγγει το χέρι,
δεν φεύγει από το πλευρό σου.
Μα τι άλλο να σου πει;

Έπρεπε να το είχες καταλάβει μέχρι τώρα.
Έπρεπε να το περιμένεις.

Η μοίρα εξισορροπεί ό,τι δίνει
με ό,τι παίρνει.

Κι εσύ, ανόητε, νόμιζες ότι θα κρατούσες
και την λύρα
και την Ευρυδίκη;

Κατέβηκες γονατιστός στο βασίλειο των νεκρών,
φίλησες το αθάνατο μάρμαρο στα πόδια του αθανάτου,
τόλμησες να κοιτάξεις τον Άδη στα μάτια
και τον ικέτευσες;

Νόμιζες, άμυαλε θνητέ, ότι είχες ποτέ την παραμικρή ελπίδα;
Ότι υπήρχε περίπτωση να μπορέσεις να μην γυρίσεις την πλάτη σου;

Λες ότι ήταν η ακατανίκητη επιθυμία σου να την αντικρίσεις.
Ήταν όμως έτσι;
Το γύρισες εσύ το κεφάλι σου,
ή το χέρι που γυρίζει τα πάντα σε αυτόν τον κόσμο
(και τον άλλον);

Μην κλαις.
Μην κατηγορείς
ούτε το φίδι,
ούτε τον Άδη,
ούτε τον εαυτό σου.

Ήξερες τι έκανες.
Την επιλογή σου δεν την πήρες όταν έβγαινες από τον Κάτω Κόσμο,
αλλά όταν έμπαινες.

Η μοίρα σε πρόλαβε,
πάντα προλαβαίνει.

Μην το αρνείσαι.
Την λύρα επέλεξες.
Αγάπησες τόσο πολύ τις χορδές της,
ώστε η επιλογή,
ανάμεσα σε αυτήν και στην Ευρυδίκη,
έγινε ασυναίσθητα.
Όσο εύκολα αποφασίζεις
να πάρεις την μία ανάσα μετά την άλλη.

Ω ανόητε
ακόμα δεν κατάλαβες;

Μα με τι κοίμισες τον Κέρβερο;