Άνδρας - Πούρο

Το πούρο του παρείχε προστασία.

Μπορούσε πίσω από τον πυκνό καπνό
να κρύψει κάθε φόβο κι ανασφάλεια,
όπως ένα παιδί κρύβει την ζημιά,
για να μην το μαλώσει η μητέρα.

Στοίβαζε πίσω από εκείνο το σύννεφο
που πάντα κλωθογύριζε γύρω απ' το κεφάλι του
σαν επιτάφιος την μέρα της λαμπρής,
όλα όσα του είπαν πως δεν ταιριάζουν σε άντρες.

Κάθε πληγή που έπειθε τον εαυτό του
ότι είχε επουλωθεί.
Κάθε δάκρυ που οπισθοχώρησε στις κόγχες των ματιών.
Κάθε έρωτας που άφησε
να γλιστρήσει μακριά,
σαν τον καπνό μέσα απ' τα χείλη.
Κάθε ράγισμα στο προσωπείο
δεν είχε σημασία,
γιατί ο Κέρβερος κρύβει τον Κάτω Κόσμο.

Γυναίκα - Ναυάγιο

Η αλήθεια είναι ότι δεν μιλούσε πολύ.
Μόνο κάτι κούφιους ήχους έβγαζε,
σαν λυγμούς που αντηχούν
στα άδεια αμπάρια ενός ξεβρασμένου πλοίου.

Συχνά, έμοιαζε πιο πολύ με φάντασμα.
Χλωμή σαν μάρμαρο,
ελαφριά σαν τους όρκους ενός ψεύτη.

Τα αδέλφια της
σκέφτονταν να βγάλουν τους καθρέπτες από το δωμάτιό,
πιστεύοντας ότι ίσως να την τάραζε
η απουσία αντανάκλασης.

Μα εκείνη την έβλεπε:
τα σκισμένα πανιά,
τα τσακισμένα κατάρτια,
την θαλασσοδαρμένη πλώρη,
δύο κούφια μάτια που μύριζαν αρμύρα.

Όλα ήταν εκεί,
και μπορούσε σχεδόν να ακούσει το πηδάλιο να ρωτάει,
«Και τώρα για πού;».

Μα τα αδέρφια της είχαν δίκιο.
«Για πουθενά», απαντούσε,
αφού τα ναυάγια δεν έχουν να πάνε πουθενά.

Γυναίκα - Χαρτοκόπτης

Χαμογελούσε,
καθώς έστρωνε το τραπέζι,
καθώς χόρευε μέσα στο φόρεμά,
καθώς μιλούσε με τους γείτονες.

Χαμογελούσε,
καθώς έπεφτε,
καθώς άφηνε τον εαυτό της να πνιγεί στην μπανιέρα,
καθώς επίτηδες τρυπούσε τα δάχτυλά της με τα τριαντάφυλλα.

Κανείς δεν κατάλαβε τίποτα.

Σαν χαρτοκόπτης
που γίνεται ορατός
μόνον όταν χρησιμοποιείται,
έτσι κι αυτή τραβούσε το βλέμμα των άλλων
μόνον όταν φορούσε
τις ψεύτικες πέρλες της.

Κανείς δεν καταλάβαινε
τις τρύπες στα δάχτυλά της
-το αίμα που έσταζε έμοιαζε με κρασί
που κάποιος ανόητος έσταξε στο ακριβό χαλί.

Όλοι εύκολα ξεχνούν ότι ο χαρτοκόπτης είναι και μαχαίρι.