Και είναι μερικές μέρες
-μερικές μικρές, στενάχωρες,
ζαρωμένες σαν σταφίδες μέρες-
που νιώθω ότι η σκιά μου
θα έπρεπε να πάψει να υφίσταται.

Ο ήλιος και κάθε φως,
θα έπρεπε να περνάνε από μέσα μου
και να μην προσθέτω καθόλου σκοτάδι
σε αυτόν το κόσμο.

Είναι μερικές στενάχωρες
και μελαγχολικές μέρες
που εύχομαι να μην ήμουν
τίποτα παραπάνω
-και τίποτα λιγότερο-
από ένα σύννεφο.

Ένας φίλος του ουρανού,
ένα ακανόνιστο σχήμα,
κάτι απλό και μακρινό,
που ομορφαίνει την δύση.

Ίσως ακόμα
ένα ήσυχο τραγούδι.
Από εκείνα τα θλιμμένα
που θα μπορούσαν
να παίζονται σε μικρά καφέ
ή μέσα σε κιτρινισμένες σελίδες.
Από ένα πικ απ ή από κάποιου τα χείλη.

Είναι μερικές μέρες
που εύχομαι να ήμουν
άνεμος.

Όχι -απαραίτητα- εκείνος που
προκαλεί τρικυμίες
και γδέρνει δέντρα
και σπρώχνει ανθρώπους.
Αλλά εκείνος που φουσκώνει τα πανιά,
που δροσίζει τα κοκκινισμένα πρόσωπα
των παιδιών που παίζουν μία καλοκαιρινή μέρα.
Εκείνος ο άνεμος που αγγίζει ανθρώπους
και ζώα
και λουλούδια
και δίνει ένα φιλί καληνύχτας στον ουρανό και στις λίμνες.

Ή μάλλον τίποτα.
Είναι μερικές μέρες
που εύχομαι να μην ήμουν
τ ί π ο τ α.