Και στην τελική αυτό που ήθελα πάντα,
ήταν μία φυσιολογική ζωή.

Να παίζαμε μαζί από την ταυτόχρονη αρχή της ζωής μας,
χωρίς φόβους, ενδοιασμούς, δισταγμούς,
χωρίς τα χιλιόμετρα που υπήρχαν ανάμεσα στο νοσοκομείο και το σπίτι.

Να γελούσες όπως κάθε άλλο παιδί,
να δαγκώνεις τα χείλη σου, να κάνεις πειράγματα.
Να γελούσες δυνατά, με την ψυχή σου,
με μάτια σταθερά, ανοιχτά, λαμπερά.

Να μπορούσες να κουνηθείς όπως θέλεις.
Να τρέχεις χωρίς το ένα πόδι να ακολουθεί πάντα διστακτικά το άλλο.
Να με αγκάλιαζες σφιχτά και με τα δύο χέρια, όταν το είχα ανάγκη.
Να μου έτριβες το κεφάλι και να χτυπούσες το μπράτσο μου,
όπως έχω δει τόσους άλλους να κάνουν.

Να έχεις παρέες,
μεγάλες παρέες και λίγους καλούς φίλους.
Να έπαιζες ποδόσφαιρο ή μπάσκετ ή να χόρευες
να έπεφτες και να χτυπούσες
και όπως κάθε αγοράκι να έκλαιγες, να γελούσες και να ξανασηκωνόσουν.
Ή ίσως να έτρωγες τα μάτια σου
πάνω από ένα βιβλίο, υπολογιστή, μία κατασκευή.
Να έβγαινες και να ξενυχτούσες και πού και πού να μεθούσες
και να μαλώναμε γιατί εσένα σε αφήνουν να γυρίζεις στις δώδεκα, ενώ εμένα όχι.

Να αγχωνόσουν για τις εξετάσεις.
Και να συμπαραστεκόμασταν ο ένας στον άλλον,
να μου κρατούσες βιβλίο και εγώ το ίδιο.
Να κλαίγαμε αγκαλιά για τα αποτελέσματα,
είτε ήταν καλά είτε όχι.

Και να δείχνεις πανέμορφος στο κοστούμι της αποφοίτησής μας.
Και σε εκείνο της ορκωμοσίας σου.
Και σε εκείνο που αγχωμένος θα βάλεις την πρώτη σου μέρα στην δουλειά.

Να ξυριζόσουν μόνος σου,
να μην υπήρχε εκείνο το φαλακρό σημείο στο κεφάλι σου,
ούτε οι βαλβίδες και τα σωληνάκια κάτω από το δέρμα σου.
Να μην υπήρχαν οι ουλές και οι αριθμοί σε επεμβάσεις
που δεν ταιριάζουν σε μικρά παιδιά.

Να φλέρταρες.
Να έκλεινες το μάτι σου σε μία κοπέλα
και να χαμογελούσες σε μία άλλη.
Να τις έκανες να γελάνε
με έξυπνες ατάκες από τα βιβλία της μαμάς
ή με χαζά αστεία του μπαμπά.

Να ερωτευόσουν.
Και μία και δύο και όσες φορές τραβούσε η ψυχή σου.
Να πλήγωνες και να πληγωνόσουν,
γιατί κι αυτά μέσα στην ζωή είναι.

Και μετά να έβρισκες την μία,
να την συμπαθούσα και να την αντιπαθούσε η μαμά
και να κάναμε κόμμα εναντίον της.

Και να σε βλέπαμε να στέκεσαι
με κουστούμι σε μία εκκλησία,
με τα χέρια σου σταυρωμένα και τα μάτια σου δακρυσμένα,
γιατί κοίτα,
η αγάπη της ζωής σου διασχίζει τον διάδρομο.

Να τρέμεις από το άγχος έξω από το χειρουργείο ενός νοσοκομείου,
να κλαις όταν τα δεις να παίρνουν την πρώτη τους ανάσα
και να έχεις να λες πως κι εμείς δίδυμα ήμασταν
και τι ενοχλητική αδερφή που ήμουν.
Και μετά να με κοιτάς και να μου κλείνεις το μάτι,
γιατί ξέρεις ότι σε λατρεύω.

Να έχεις κλειδιά,
για το αυτοκίνητό σου,
για την δουλειά σου,
για το σπίτι σου και το σπίτι μου.

Να κάνετε παρέα με όποιον δύσμοιρο μου φέρει η μοίρα,
και τώρα να κάνετε κόμμα εναντίον μου,
να τον ρωτάς πώς με αντέχει
και να τον προειδοποιείς για τις παραξενιές μου,
αλλά πίσω από κλειστές πόρτες να τον βάζεις να ορκίζεται
ότι θα με προσέχει
και ότι θα με έχει κορόνα στο κεφάλι του.

Να γεράσεις,
να δεις εγγόνια,
ίσως και δισέγγονα.
Τα παιδιά σου να σε παίρνουν τηλέφωνο
και να σε θυμόμαστε όλοι στις γιορτές.

Κι όταν φύγεις,
συγγενείς, φίλοι, συνάδελφοι,
όλοι αυτοί οι άνθρωποι που συνάντησες στην ζωή σου
και τους κατέπληξες με όλα όσα ξέρεις και είσαι,
να κλαίνε γοερά και μετά να σκέφτονται
ότι δεν θα ήθελες να κλαίνε
και ότι θα είσαι ευτυχισμένος σε αυτό το καλύτερο μέρος που όλοι φανταζόμαστε.

Αυτό που πάντα ήθελα και θέλω
είναι να είσαι ευτυχισμένος,
να διέγραφα και μερικές σκιές,
να τις εξόριζα στην λήθη,
να είχες όσες ευκαιρίες έχω,
να είχες τα πάντα,
να είχες την ειλικρίνεια που σου αξίζει για το τι σου επιφυλάσσει το μέλλον σου.

Μία φυσιολογική ζωή,
όχι για εμένα.
Για εσένα.