Είναι κάπως κουραστικό δεν είναι;
Ξέρεις,
το να είσαι ζωντανός.

Η ζωή είναι μία παράσταση προβλημάτων
και εσύ ένας δωροδοκημένος θεατής,
ένας καταδικασμένος κριτικός.

Βλέπεις το πρόσωπό σου στους ηθοποιούς
που πέφτουν
         κλαίνε
         κουρελιάζονται
         απελπίζονται
κι ενώ οι άλλοι γελάνε
εσύ κολυμπάς στην λίμνη των νεκρών σου ελπίδων.

Κάποτε είχες φιλοδοξίες,
τώρα μετά χαράς θα ακρωτηριαζόσουν,
για να αφήσεις πίσω σου τον αλυσόδεσμο.

Για να πάρεις μία ανάσα.

Κάτι τόσο απλό όσο μία ανάσα,
όμως θα ναι αυτή η απλότητα
αυτή η ελευθερία
που θα σε κάνει να θυμηθείς ότι η ζωή
κυλά ανάμεσα στα δάχτυλά σου
σε χαϊδεύει,
σε προκαλεί να πάρεις αυτήν την ανάσα
και να την αφήσεις.

Εμπρός, κλείσε την αυλαία,
αν τολμάς,
αν θες όλο αυτό να τελειώσει.

Άσε την άμμο να ζωγραφίσει το γυαλί
με την ανάσα σου.
Και όταν πέσει ο τελευταίος κόκκος,
άσε τον εκκωφαντικό του κρότο
να μετατραπεί σε χειροκρότημα.