Για να δει κανείς σε τι σημείο έχει φτάσει στην ζωή του, πρέπει να θέσει μία μόνο ερώτηση. Μία απλή ερώτηση, με καθόλου απλή απάντηση. Μία ερώτηση, που ο ίδιος πρέπει να κάνει, γιατί κανείς άλλος δεν πρόκειται: Όταν κλείνεις την πόρτα του δωματίου σου, τι σου μένει;

Σε παρακαλώ, μην το δεις κυνικά. Μην πεις εγώ, ο εαυτός μου και μερικά έπιπλα. Και αν το πεις, μην το θεωρήσεις επιτυχία.

Σκέψου προσεκτικά: όταν η δυνατή μουσική σταματήσει, τι σου μένει; Όταν όλοι εκείνοι οι άνθρωποι -γνωστούς ξένους μ' αρέσει να τους ονομάζω- φύγουν, τι σου μένει; Όταν η κοπέλα ή το αγόρι εκείνης της ημέρας ντυθεί και φύγει τι σου μένει; Όταν όλος ο καπνός εγκαταλείπει τα πνευμόνια σου και η θολούρα καθαρίζει, τι σου μένει;

Όταν μένεις μόνος, τι σε κάνει να νιώθεις κάθε άλλο παρά μόνος; Τι σε βοηθάει να ξυπνάς κάθε μέρα, να κοιμηθείς το βράδυ; Τι σου μένει όταν είσαι νηφάλιος; Όταν σου έχουν τελειώσει τα τσιγάρα, ποιανού το πρόσωπο ψάχνεις στον πάτο του πακέτου;

Στον καθρέφτη, τι άλλο βλέπεις μέσα στην αντανάκλαση; Μην γελάσεις -ο καθρέφτης του Έρισεντ στον Χάρρυ Πόττερ είχε το νόημα του. Ποιός φαντασιώνεσαι να σου κρατάει τον ώμο, το χέρι, το πρόσωπο;

Όταν ο κόσμος κάνει ησυχία, όταν ο χρόνος σταματά και η γη πλέον δεν γυρίζει,
όταν είσαι εσύ και η αλήθεια σου,
τ ι   σ ο υ   μ ε ν ε ι ;