Αχ και να πίνονταν οι ηλιαχτίδες.
Πόσο καλύτερα θα νιώθαμε,
πόσο καλύτερα θα ήμασταν.

Και μόνο να αισθανόμασταν το φως να κυλάει στον λάρυγγά μας,
σαν κάποιου είδους αμβροσία,
να φτάνει δροσερό, κατευναστικό στο στομάχι μας.

Να μιλούσαμε, να χαμογελούσαμε
και μόνος φως να έβγαινε.

Οι σκιές, οι δαίμονες, ο θάνατος, οι εφιάλτες
-όπως το έχει ονομάσει ο καθένας-
θα τρόμαζαν και θα διαλύονταν
με το που άγγιζαν αυτό το φως.

Το φως, που και μόνο να το ψηλάφιζε κανείς,
θα μπορούσε να δει το πραγματικό νόημα της ζωής,
να μυρίσει τι πάει να πει να σαι ζωντανός,
να γευτεί πώς είναι να παίζεις με τα πόδια στην γη και το κεφάλι στα σύννεφα.

Και μετά θα πέθαινε.