Και τι θα ήταν η ζωή μας χωρίς τον θάνατο;

Το φως χωρίς το σκοτάδι;

Η χαρά και η ευτυχία χωρίς την θλίψη και την δυστυχία;

Ο έρωτας και η αγάπη χωρίς το μίσος και την απέχθεια;

Οι αντιθέσεις είναι οι σάλτσες της καθημερινότητάς μας.

Το γεγονός ότι έχουμε συναισθήματα το οφείλουμε στις διαφορές μεταξύ μας. Το διαφορετικό γεννά μυστήριο, και το μυστήριο ανέκαθεν γοήτευε και την πιο στεγνή σκέψη, και την πιο μαραμένη ψυχή, και την πιο ραγισμένη καρδιά.

Ό,τι εκτιμάμε το εκτιμάμε, επειδή μέσα μας γνωρίζουμε καλά ότι δεν θα το έχουμε στα χέρια μας για πολύ ακόμα -το γεγονός ότι εκτιμάμε τόσο λίγα πράγματα οφείλεται σε μία ακόμα αντίθεση: στο ότι έχουμε μάτια μα αρνούμαστε να κοιτάξουμε πέρα από την μύτη μας.

Και αυτό είναι που τρώει σιγά σιγά την ψυχή κάθε ανθρώπου που έχει υπάρξει σε αυτήν την γη.

Αθανασία, αλλιώς γνωστή ως ο φόβος του ότι μια μέρα απλά θα σταματήσουμε να υπάρχουμε. Δεν θα νιώθουμε, δεν θα σκεφτόμαστε, δεν θα ξέρουμε τίποτα, δεν ξαναδούμε τίποτα. Τόσοι φιλόσοφοι προσπάθησαν να εξηγήσουν και τόσοι επιστήμονες να ανατρέψουν ένα από τα ελάχιστα πράγματα που ο άνθρωπος δεν είχε ποτέ την δύναμη να ελέγξει' τον θάνατο. Η φοβία του να χάσουμε τα καλά που μας προσφέρει η ζωή.

Και η μεγαλύτερη ειρωνεία είναι ότι τα καλά αυτά είναι εκείνα που παίρνουν την μορφή αναλαμπών.

Η ευτυχία, ο έρωτας, το φως είναι απλά πυγολαμπίδες που αργοπεθαίνουν  στην παλάμη των χεριών μας, μόλις καταφέρουμε να τα βρούμε. Πυγολαμπίδες που είχαμε την δυνατότητα να δούμε μόνες σε στιγμές απόλυτου σκότους.

Όσο περισσότερο αντέξει η πυγολαμπίδα, τόσο περισσότερο στηριζόμαστε στην ψευδαίσθηση της πραγματικής χαράς. Μα κάθε άλλη στιγμή, η μόνη δόση φωτός που έχουμε είναι παραισθήσεις, παρενέργειες των πιο ισχυρών ναρκωτικών: της αισιοδοξίας, της ελπίδας, του κουράγιου.

Και όταν πεθαίνει; Τότε θυμόμαστε τι πραγματικά μας περιτριγυρίζει, -ένα σκοτάδι τόσο πηχτό και ασήκωτο που σε κάθε μας ανάσα γεμίζει τα πνευμόνια μας και μας πνίγει- και στην ανάγκη μας να επιβιώσουμε, προσαρμοζόμαστε σε αυτό.

Γινόμαστε αυτό. Εγωιστές, αλαζόνες, εκδικητικοί, καταστροφικοί και αυτοκαταστροφικοί.

Συνήθως δεν το συνειδητοποιούμε καν.

Καταστρέφουμε ό,τι μας σταθεί εμπόδιο.  Εξαφανίζουμε κάθε ηθικό περιορισμό, κλειδαμπαρώνουμε την ανθρωπιά και την συνείδησή μας. Μεθάμε την ψυχή μας με το πιο ακριβό κρασί.

Μέχρι το σκοτάδι να ξαναγίνει ανυπόφορο. Μέχρι να ξαναβρούμε την πυγολαμπίδα. Μέχρι εκείνη να πεθάνει.

Η ίδια η ζωή είναι μία αντίθεση. Και αυτό την κάνει ενδιαφέρουσα.