Τα δάχτυλά του τραχιά
χαράζουν διαδρομές πάνω στην ψυχή της
κι εκείνη τον κοιτάει μαγεμένη.

Βλέπει τα σχέδια που εκείνος ζωγραφίζει
και τα δάκρυα της να κυλάνε λάμποντας
μέσα σε αυτά τα αυλάκια.

Η καρδιά και οι σφυγμοί της
δίνουνε ορμή σε αυτό το ποτάμι
και μόλις τα ακροδάχτυλα του σκόπιμα παραστρατούνε
και χαϊδεύουν τα δικά της
να σου πλημμυρίζει το ποτάμι.

Τα μάτια της με λατρεία
κοιτάνε τον ευεργέτη-καταστροφέα της
όπως ο Νώε άφησε την βροχή να ξεπλύνει τις αμαρτίες του
πριν μπει στο σωτήριο καράβι.

Κι εκείνος με φροντίδα τυλίγει το πνεύμα της
γύρω από τα έμπειρα δάχτυλά του
έκπληκτος πώς κάτι το τόσο
μικρό, αθώο, εύθραυστο,
δεν τρομάζει από την τερατώδη σκιά του.

Μα πιο πολύ εκείνη υποχωρεί μπροστά στο φως
που εκείνη εκπέμπει.

Περίεργο το κλείδωμα δύο τόσο διαφορετικών σκιών.
Αφύσικο το δέσιμο ασπρόμαυρων χεριών.
Μα μπροστά σε τέτοια πυρκαγιά,
το δάσος πρόθυμα αυτοπυρπολείται.