Περίεργες εποχές που ζούμε.
Δύσκολη η μάχη και αόρατος ο εχθρός.
Λέξεις που ακούγονται σαν καραμέλα,
που μοιράζεται από στόμα σε στόμα
και από αυτιά σε αυτιά.

Και να σου ριζώνει ο φόβος,
και απλώνονται οι ρίζες του στις καρδιές των ανθρώπων.
Ο πανικός ζωγραφίζεται στον πυθμένα των ματιών τους,
και η αντανάκλασή του φαίνεται στο κέντρο της ψυχής τους.

Η άνοιξη δεν καταλαβαίνει από αυτά,
-ή μάλλον καταλαβαίνει πολύ καλά.
Δες στα λουλούδια και την βροχή που πέφτει
το τελευταίο χαρτί των ανθρώπων,
την ελπίδα να φτάνει στις καρδιές τους με την γύρη.

Η άνοιξη δεν ξεγελιέται,
εκείνη γενναία αντιστέκεται στον θάνατο,
σηκώνει στα βρώμικα δάχτυλά της το δικό της μπαϊράκι
και φυσάει άνεμο ελπίδας, καινούριας αρχής, ζωής.

Όμως ο άνθρωπος εύκολα τυφλώνεται.

Σχεδόν ακούει τις βόμβες
και τις κραυγές
και τις στερνές πνοές
που σπρώχνουν έξω κάτι αυτοσχέδιες προσευχές.

Σχεδόν ακούει τις θλιμμένες μουσικές
που ακούγονται πάνω από τρύπες στο χώμα
ή σε παλιά ραδιόφωνα
ή σε μπαλκόνια και δρόμους που άλλοτε φάνταζαν μελίσσια.

Σχεδόν βλέπει τις απόκοσμες λάμψεις
να τρυπάνε τον ουρανό
και να τυφλώνουν τα μάτια του
που δεν θα ξανασηκωθούν για να συναντήσουν την νύχτα.

Σχεδόν γεύεται
το χώμα
και την θλίψη
και την απελπισία
και νιώθει στην άκρη της γλώσσας τους την πίκρα του θανάτου
και στην άκρη των δαχτύλων του την λεπτή κλωστή που τον δένει με αυτόν τον κόσμο.

Και σχεδόν αναρωτιέται, ποιο το νόημα σε όλα αυτά.

Όταν ο άνθρωπος αρχίζει να αδιαφορεί και να δειλιάζει
κάπου εκεί αρχίζει και το τέλος
και η άνοιξη υποβάλλει την παραίτηση της,
στο γραφείο του μεγάλου Δημιουργού.