Έχω ένα περίεργο ζώο –μισό δράκαινα, μισό λαγός.

Το μπροστινό μέρος πάντα με ξεγελά. Στα μάτια του λαγού βλέπω την αντανάκλαση μου στις πιο ευτυχισμένες στιγμές της ζωής μου. Το λευκό του χρώμα εκπέμπει φως, γαλήνη. Απλώνω το χέρι μου να το αγγίξω, μα μόλις τα ακροδάχτυλά μου χαϊδεύουν το τρίχωμα, το ζώο τινάζεται λυσσασμένο, η ουρά του ψαριού μαστιγώνει το χέρι μου και κρύβεται σε κάποια σκοτεινή γωνία του σπιτιού.

Μερικές μέρες ο λαγός σχεδόν χάνεται, λες και η δράκαινα τον καταπίνει αργά, αλλά ποτέ εντελώς. Αφήνει τα αθώα μάτια έξω από τα σαγόνια της. Το κάνει επίτηδες. Το κάνει με ένα τρόπο βασανιστικό. Η δράκαινα μπορεί να μην έχει αυτιά, αλλά της αρέσει να με ακούει να ουρλιάζω πριν καταπιεί και την τελευταία σπιθαμή λευκού.

Και μετά το φτύνει. Τα αυτιά απλώνονται, λευκά και μεγαλειώδη. Καλύπτουν λίγα τετραγωνικά εκατοστά και μετά όλο το σπίτι μου. Το χαμόγελό μου μού σκίζει τα μάγουλα, αφήνει τα δόντια μου εκτεθειμένα σε μία έκφραση απόλυτης ευτυχίας.

Τότε πέφτω απότομα, σαν από ζάλη. Μένω μετέωρη σε ένα μεταίχμιο γλοιώδες. Μοιάζει με πίσσα που κάνει τα δάχτυλά μου να κολλάνε και τα πνευμόνια μου να πήζουν, ανίκανα να κουνηθούν. Η μέρα της κρίσης κρατάει για μένα όσο το ζώο μένει κρυμμένο.

Ανοίγω την πόρτα. Το ικετεύω να φύγει. Κοπανάω τα πόδια που στο πάτωμα, τα χέρια μου στα παράθυρα. Γδέρνω με τα νύχια μου τα έπιπλα κάτω από τα οποία κρύβεται. Φωνάζω, κλαίω, οδύρομαι. Δεν πιάνει. Το ζώο φεύγει μόνο όταν το κλάμα μου μοιάζει με υστερικό γέλιο –μόνο αυτό φαίνεται να το τρομάζει.

Και μετά επιστρέφει –πάντα επιστρέφει. Η πίσσα καθαρίζει. Και σαν το παιδί που δεν μαθαίνει από τα λάθη του, ξαναπλώνω το χέρι μου.