Το ακούς;
Όχι;
Κάνε ησυχία και άκου καλύτερα.

Αυτές οι μικρές αβέβαιες ανάσες.
Οι σιωπηλοί λυγμοί που παλεύουν να μην βγουν στην επιφάνεια.
Τα μάτια που τρεμοπαίζουν, γυαλίζοντας δακρυσμένα κάτω από το λιγοστό φως.
Η καρδιά που χτυπάει δυνατά και γρήγορα, δίνοντας ορμή στο αίμα στις φλέβες σου.

Το ακούς λοιπόν;

Αυτό είναι ο φόβος.

Δεν έχει σημασία από τι προκλήθηκε.
Αν είναι από το άγχος της αποτυχίας, ή της απογοήτευσης ή ίσως απλά να φοβάσαι το σκοτάδι.

Την αβεβαιότητα για το τι υπάρχει γύρω σου, τι γίνεται μετά.

Τυφλός ψιλαφιζεις τις πιθανότητες.

Τις πιθανότητες να μην ειναι τίποτα. Ένας απλός παιδιάστικος φόβος.

Ή να είναι όντως κάτι. Κατι που παραμονεύει κρυμμένο στις σκιές. Σαν να περιμένει να κοιμηθείς και να δει τα όνειρα, τους εφιάλτες σου ή το απόλυτο μαύρο.

Και έτσι με οποιοδήποτε τρόπο,
να τα χρησιμοποιήσει εναντίον σου.

Δεν σου θυμίζει κάτι;

Αυτή η ανάγκη για να κάνεις κακό στον άλλον;
Να κάψεις κάθε ελπίδα του;
Να τον κάνεις να αμφιβάλλει για τον ίδιο του τον εαυτό;

Δεν μπορείς να καταλάβεις ότι μιλάω για το χειρότερο, για το πιο τρομακτικό είδος τέρατος;

Τους ανθρώπους.