Άλλο να το νιώθεις, άλλο να το λες.

Στο κεφάλι του ο καθένας
αναλαμβάνει πλήρως την ευθύνη
για το τι ζώα θα αφήσει αχαλίνωτα.

Οι ματωμένες σελίδες του καθενός
είναι δική του υπόθεση,
εφόσον δεν τις αφήνει να διαβαστούν
από ξένα αυτιά και μάτια.

Άνθρωποι που τις αφήνουν να περιπλανιούνται
ελεύθερα, ανεξέλεγκτα,
χωρίς να περνάνε μέσα από φίλτρα
ή να σταματάνε μπροστά σε ορισμένους φραγμούς,
καταδικάζονται στην ανοησία
και σε έναν αιώνιο απαγχονισμό.

Κι όσοι δεν τι λένε ποτέ,
λοιπόν,
εκείνοι καταδικάζουν τους εαυτούς τους
σε χειρότερες τιμωρίες.

Εκείνοι το παιδί, που κλείνει το στόμα
ελπίζοντας ότι οι φόβοι και οι εφιάλτες του,
κάποια στιγμή
θα αποκτήσουν δική τους φωνή.

Εκείνη η κοπέλα που φοβάται
την υλική υπόσταση που θα αποκτήσουν οι λέξεις της.
"Αν το πεις, δεν το παίρνεις πίσω"
επαναλαμβάνει ξανά και ξανά και ξανά,
μα όταν σηκώνει την βελόνα του χαλασμένου πικάπ
νιώθει τις λέξεις που δεν λέει
να σουβλίζουν την καρδιά της.

Εκείνο το αγόρι, που μοιάζει και με σκιά,
που χάνεται μέσα σε κουκούλες και τετράδια
που έχει χάσει την φωνή του
και επιτρέπει στις σκιές του να αναλάβουν
που πεθαίνει κάθε μέρα κι από λίγο
αφήνοντας τα ανείπωτα στην πίσω δεξιά γωνία της τάξης.

Όλοι εκείνοι που αποφεύγουν τα ρίσκα
σαν τον διάολο,
που ζωγραφίζουν σκηνές και αντιδράσεις στο  μυαλό τους,
χωρίς ποτέ να αναρωτιούνται πώς θα ήταν αν σηκώνονταν από το χαρτί,
που προτιμούν το ανακάτεμα στο στομάχι,
τα δαγκωμένα χείλη
και τα σφιγμένα δάχτυλα
από το κάψιμο της ειλικρίνειας.

Μα η ζωή έτσι,
είναι μονόδρομος.
Κι ας φτάνουν στον ίδιο μακάβριο προορισμό,
το μονοπάτι που πήραν είναι το
ανιαρό, άοσμο, άγευστο.

Κι εν πάση πάση περιπτώσει,
χωρίς να γεύεσαι πού και πού
την αίσθηση του χάους και της εσωτερικής συντέλειας,
ζεις άραγε πραγματικά;