Μία ζωή περιμένω κάτι που ξέρω ότι θα έρθει. Το πρώτο πράγμα που μύρισα ήταν αίμα και το τελευταίο θα είναι χώμα. Μία ζωή περιμένω το ρολόι να χτυπήσει μεσάνυχτα, αλλά ξεκλέβω ματιές μέσα από τα παντζούρια ελπίζοντας να ξημερώσει πριν βραδιάσει. Το μαύρο πένθιμο σεντόνι της λήθης σκεπάζει τα πόδια μου, μα εγώ ακόμα ακουμπάω τα γόνατά μου. Μία ζωή μία κρύα ανάσα γδέρνει το σβέρκο μου. Όταν κοιτάω κάτω δεν βλέπω παρά δύο λευκά πορσελάνινα χέρια που ποτέ δεν κράτησαν τίποτα. Μία ζωή προχωράω καθιστή και τρέχω σέρνοντας τους αγκώνες μου στα χαλίκια. Τα γόνατά μου δεν με κρατάνε πια – όταν σηκώνομαι με κουφαίνει ο κρότος των κοκάλων που διαλύονται στο πάτωμα. Μια ζωή ήμουν ένας πύργος από κάρτες φτιαγμένος πάνω σε στάχτες. Μια ζωή βουτάω σε έναν τάφο περιμένοντας να με φτύσει έξω.