Άσπρα παπούτσια, μαύρες γραβάτες.
Άσπρα κύματα, μαύρος πυθμένας.
Άσπρα μάτια, μαύρα πανιά.
Μικρές αγγελίες σε χθεσινές εφημερίδες.

Βρες με, δες με,
σε ανακοινώσεις γάμων και κηδειών.
Νιώσε το μετάξι να κυλά πάνω σε
κορμιά παγωμένα
καρδιές στυλωμένες.

Πτώματα πολυτελείας.

Ο αέρας τραντάζει τα βλέφαρα.
Εκείνα πεταρίζουν, μα γραπώνονται δυνατά οι βλεφαρίδες
και δεν ανοίγουν.
Δεν θα ξανανοίξουν (έτσι γράφει στην επικεφαλίδα).

Τα δάχτυλα μπίγονται στο χώμα,
μα μερικοί καλοί κύριοι (μάλλον οι αρχισυντάκτες)
τα καρφώνουν το ένα με το άλλο
πάνω στο στήθος της.
Δίνουν την αίσθηση του ύπνου, της ακινησίας.

Μα η φαγούρα και το μυρμήγκιασμα στα δάχτυλά της,
προδίδουν σε εκείνη μόνο
την κρυφή αλήθεια:
χρειάζεται ακόμα αέρα στα πνευμόνια της.

Χάνονται οι κραυγές της
σε σελίδες ποτισμένες με μελάνι,
σταματάει να παλεύει
όταν φτάσει στην σελίδα των αθλητικών.