Gdzie trafiają dzieci, które tracą swoich rodziców w wypadku samochodowym? Oczywiście, że do Gravity Falls, do tego spokojnego, kochanego miasteczka, w którym ludzie są dla siebie bardzo mili, a przestępczość w ogóle nie istnieje.

       Z tym, że nie.

      Gravity Falls, to najdziwniejsze miejsce ze wszystkich, jakie tylko istnieją na tej ziemi, a ludzie są tu co najmniej niezrównoważeni psychicznie.

       Już ja wiem, o czym mówię.

       Moi rodzice zginęli, kiedy miałem sześć lat. Na początku była żałoba, wszyscy płakali, nie dowierzali, a potem pojawiło się pytanie – co z dziećmi? Co ze mną? Co z moją siostrą? Po długich rozmowach, próbach wysłania nas do domu dziecka, kłócenia się, wylądowaliśmy w Gravity Falls... i już na dzień dobry prawie zostaliśmy zabici przez bliżej nieokreślone stworzenie. Optymistyczny początek, nie?

      Kiedy skończyliśmy dziewiętnaście lat wyprowadziliśmy się od wujka, ale pozostaliśmy w Gravity Falls, bo nie było nas stać na podróż do innego miasta.

     Od tamtego dnia było tylko gorzej i gorzej. Miesiąc temu – odwiedziny kosmitów, dwa tygodnie temu – ponowny atak krasnali, tydzień temu – moja siostra umówiła się na randkę z wampirem, sześć dni temu – do domu obok wprowadzili się nowi sąsiedzi. Bracia. Demony.

      Bardzo wkurwiające demony... To znaczy jeden jest wkurwiający, drugiego da się znieść.

     — Dipper, przesadzasz. To nie demony. — Mabel oderwała wzrok od czasopisma i znowu próbowała przemówić mi do rozsądku. Problem polegał na tym, że ja wiedziałem swoje. To były demony. Musieli nimi być.

     — A ja ci mówię, że to demony! Ludzie tak nie wyglądają, nie zachowują się ten sposób i...

     — I nie kradną truskawek?

     — Dokładnie! — odpowiedziałem, czerwieniąc się aż po czubki uszu, a w mojej głowie pojawiły się wspomnienia dnia, w którym to znienawidziłem tego cholernego blondyna.

*

      Stało się to tydzień po tym, jak się wprowadzili.

      Byłem w sklepie, przeglądałem listę zakupów, wędrowałem między półkami, aż nagle uświadomiłem sobie, że mam ochotę na truskawki. Pyszne truskaweczki. Jak na złość nigdzie nie mogłem ich znaleźć.

      — Nareszcie! Moje truskawki! — krzyknąłem radośnie, gdy w końcu je odnalazłem. Leżały wśród jabłek, ładnie już zapakowane.

     — Nie.

     Wtedy po raz pierwszy usłyszałem ten niezwykle irytujący głos. Zmarszczyłem brwi i wbiłem wzrok w truskawki, święcie przekonany, że to one właśnie do  mnie przemówiły.

      — Mówiłyście coś? — zapytałem... Tak dla pewności, że wcale nie oszalałem.

      — One są moje. – Odetchnąłem z ulgą, gdy uświadomiłem sobie, że głos ten dopiero zza moich pleców. Obróciłem głowę w bok i wtedy po raz pierwszy ujrzałem swojego sąsiada z tak bliska.

     Był o wiele wyższym ode mnie blondynem o złotym oku. Drugie zasłaniał przepaską. Uśmiech miał paskudny.

      — Przepraszam, co?

      Blondyn westchnął ciężko i wskazał na truskawki.

     — To – powiedział, biorąc je do ręki. — Moje. Nie twoje.

      A potem wrzucił je do sklepowego koszyka i powędrował do kasy, a ja stałem jak ten debil na środku sklepu i niezbyt rozumiałem, co się właśnie stało.

      — Ej! To były moje truskawki!

*

      — To demon — oświadczyłem i postukałem palcami w parapet. Stałem przed oknem, a wzrok wciąż miałem utkwiony w podwórku sąsiadów. Grali w siatkówkę. — I udowodnię to! A potem się zemszczę!

      Mabel uniosła ręce w górę, jakby miała zacząć błagać niebiosa o litość, a potem wróciła do czytania, a Bill uśmiechnął się słodko i uniósł ręce w górę, by odbić lecącą w jego stronę piłkę.

     Tak. Zdecydowanie się zemszczę.