Παιδιά καλύτερα να διαβάσετε την ιστορία από την αρχή, γιατί έχω καιρό να ανεβάσω και μάλλον θα μπερδευτείτε.

Faidra pov:

"Τώρα σοβαρά οι χειροπέδες είναι απαραίτητες;" Ρωτάει ο θείος μου.

"Ναι." Απαντάει αυστηρά και μονολεκτικά ο Άρης.

Ο θείος μου τον αγριοκοιτάζει.

Λογικό.

Ο Άρης τον έφερε εδώ μέσα σηκωτό.

"Χρήστου άσε το υφάκι σε εμάς και ξεκίνα να μιλάς. Σε τι ήταν μπλεγμένος ο αδελφός σου;" Τον ρωτάει αυστηρά ο διοικητής κι εκείνος χαμογελάει ειρωνικά.

"Δώσε μου έναν καλό λόγο για να σου πω." Του απαντάει προκλητικά και καταλαβαίνω πως και ο Άρης και ο κύριος Χρήστος έχουν εκνευριστεί από την συμπεριφορά του.

"Θείε! Μου το υποσχέθηκες." Επεμβαίνω εγώ και γυρίζει να με κοιτάξει.

Για λίγη ώρα κοιτιόμαστε στα μάτια και μετά από λίγο υποχωρεί, σκύβοντας το κεφάλι του.

"Ο πατέρας σου ήταν μπλεγμένος στην επιχείρηση με τα ναρκωτικά του κάτι σαν παππού σου. Του κηδεμόνα  μητέρας σου." Μου αποκαλύπτει και γουρλώνω τα μάτια μου.

"Τι; Αφού οι παππούδες μου πέθαναν όταν η μαμά μου ήταν οχτώ χρονών." Απαντάει έκπληκτη και νιώθω τα μάτια μου να βουρκώνουν.

Πόσα ακόμη μου κρύβει η οικογένειά μου;

Νιώθω κάποιον να μου πιάνει το χέρι και γυρίζω και βλέπω τον Άρη να μου χαμογελάει γλυκά, σαν να προσπαθεί να με καθησυχάσει.

Του χαμογελάω, πιο ήρεμη προφανώς, και γυρίζω να δω τον θείο μου.

"Συνέχισε."

"Οι παππούδες σου όντως πέθαναν όταν η Ανθή ήταν ακόμη παιδί. Δεν είχε άλλους κοντινούς συγγενείς και έτσι την κηδεμονία της ανέλαβαν δύο φίλοι των γονιών της, οι οποίοι...ήθελαν απλά ένα κορίτσι έμπιστο για να κάνει τις δουλειές τους." Αρχίζει την ιστορία και όλοι τον παρακολουθούμε με προσοχή.

"Η μητέρα σου μπήκε στην επιχείρηση των ναρκωτικών στα δεκατρία της, ως διακινήτρια σε παιδιά του γυμνασίου, ενώ όταν μεγάλωσε επεκτάθηκε και σε άτομα του λυκείου."

"Στα είκοσι της ήταν μία πανέμορφη κοπέλα, με υπέροχα καταπράσινα μάτια και τεράστιο φάκελο στην αστυνομία." Συνεχίζει την ιστορία ο θείος μου και χαμογελάω στην ανάμνηση της μητέρας μου.

Μοιάζουμε αρκετά σε κάποια σημεία και σε κάποια έχω πάρει από την γιαγιά μου.

Πάντα όμορφη και χαμογελαστή και πάντα με τον καλό τον λόγο.

Εκτός αν την εκνεύριζες. Τότε καλύτερα βρες καράβι και φύγε.

"Τότε ο πατέρας σου είχε μόλις αναλάβει την πρώτη του υπόθεση ως ιδιωτικός ντετέκτιβ, σε συνεργασία με την αστυνομία. Ο στόχος ήταν να πιάσουν τα μεγάλα κεφάλια της επιχείρησης που προσπαθείτε να πιάσετε κι εσείς. Φυσικά τα πράγματα άλλαξαν από τότε, αλλά τέλος πάντων."

"Οι κηδεμόνες της μητέρας σου δεν της συμπεριφέρονταν με τον καλύτερο τρόπο και την έμπλεκαν σε επιχειρήσεις που δεν ήθελε. Για ένα διάστημα την ανάγκαζαν  να πουλάει το κορμί της." Μου λέει ο θείος και νιώθω δάκρυα να κυλάνε από τα μάτια μου.

Ο Άρης μου σφίγγει το χέρι και νιώθω να παίρνω λίγη δύναμη.

Η μαμά μου.

Η μανούλα μου.

"Ο πατέρας σου την βρήκε σε άθλια κατάσταση μετά από μία...ναι...εξουθενωτική βάρδια. Της υποσχέθηκε ότι θα την βοηθήσει, αν τους βοηθήσει κι εκείνη. Κι έτσι άρχισε μια συνεργασία κι ένας έρωτας."

"Ωραία όλα αυτά...αλλά δεν μας εξηγούν τα μπλεξίματα του αδελφού σου." Εκφράζει την διαπίστωση του ο κύριος Χρήστος.

"Μην είσαι τόσο βιαστικός αστυνόμε. Πρέπει να εξηγήσω και τους λόγους που ο αδελφός μου μπλέχτηκε σε αυτήν την κατάσταση." Του  απαντάει ο θείος μου.

"Τελείωνε και πε-" Πάει να πει η Θάλεια όμως τρέχει έξω από το δωμάτιο αφήνοντας μας έκπληκτους.

"Θάλεια περίμενε!" Φωνάζει ο Ορφέας και την ακολουθεί τρέχοντας.

Οκευ...

"Τέλος πάντων. Συνεχίζω. Προφανώς και δεν ήταν τόσο εύκολο να ξεμπλέξουν, διότι η Ανθή είχε υπογράψει συμβόλαιο, το οποίο έλεγε ότι παραχωρεί το κορμί της σε...πελάτες. Έτσι λοιπόν έγινε μια νέα συμφωνία κατά την οποία η Ανθούλα θα απαλλασόταν από τα καθήκοντα της, αλλά ο αδελφός μου θα συνεργαζόταν με τους Ιταλούς εμπόρους ναρκωτικών της επιχείρησης." Τελειώνει την αφήγηση ο θείος μου και προσπαθώ με τεράστια δυσκολία να μην αρχίσω να κλαίω.

Η μανούλα μου πέρασε τόσα πολλά.

Πέρασε όσα θα περνούσε η Βασιλική αν τελικά υπέγραφε το συμβόλαιο.

Για να μην υποστεί κανένα κορίτσι αυτόν τον πόνο άρχισα όλα αυτά.

Που να φανταζόμουν ότι η μητέρα μου τα πέρασε;

"Κάτσε! Γιατί να βασιστούν σε έναν άνθρωπο που ανά πάσα ώρα και στιγμή θα μπορούσε να συνεργαστεί με την αστυνομία και να τους πιάσει;" Ρωτάει ο Άρης και ο θείος μου αγανακτεί.

"Από αυτόν θα σωθούν οι πολίτες; Σωθήκαμε αν όλοι οι ανερχόμενοι μπάτσοι βγουν τέτοια σαΐνια!" Λέει ειρωνικά και αφήνω ένα γελάκι, ενώ ο Άρης με αγριοκοιτάζει.

"Σκάσε και απάντησε στην ερώτηση." Λέει αυστηρά ο κύριος Χρήστος.

"Περίμενε! Να σκάσω ή να απαντήσω στην ερώτηση;" Παριστάνει πως δεν κατάλαβε ο θείος μου και γελάω λιγάκι.

Είναι ίδιος εγώ.

Εκείνος μου έμαθε να λέω τέτοιες μαγκές.

Μετά από τα δύο άγρια βλέμματα πατέρα και γιου σοβαρεύει και αποφασίσει να απαντήσει.

"Γιατί, πολύ απλά, η Ανθή και ο Στέλιος ήταν ερωτευμένοι. Δεν υπάρχει καλύτερη εγγύηση από την ανάγκη ενός ερωτευμένου ανθρώπου να προστατέψει το άτομο με το οποίο είναι ερωτευμένος. Άσε που η Ανθή έμεινε έγκυος στην Φαίδρα μετά από δύο χρόνια. Δεν γινόταν να διακινδυνεύσει την ασφάλειά τους." Απαντάει ο θείος μου.

"Έπειτα άρχισαν κάποια προβλήματα. Η διοίκηση άλλαξε χέρια και άρχισε και η διανομή ναρκωτικών και κοριτσιών στην Ιταλία. Εκεί πέρα εγώ μαζί με κάποια άλλα άτομα βοηθούσαμε τα κορίτσια να δραπετεύσουν. Τις πληροφορίες για το που και το πότε μας τις έδινε ο πατέρας σου." Συνεχίζει και πραγματικά νιώθω περήφανη για τον μπαμπά μου.

Διακινδύνευσε την ζωή του για να σωθούν αθώα κορίτσια. Και αυτός και ο θείος μου.

"Τι έγινε μετά;" Ρωτάω και σκουπίζω τα δάκρυα μου.

"Μετά....μετά μας έπιασαν. Σκότωσαν τους γονείς σου και εγώ αναγκάστηκα να μείνω στην Ιταλία για πολύ καιρό. Όσο κι αν ήθελα να έρθω να αναλάβω την κηδεμονία σας δεν μπόρεσα. Με κυνηγούσαν κι εμένα και το πιο πιθανό να σας έβαζα σε μεγαλύτερο κίνδυνο." Συνεχίζει να μιλάει, όμως το μυαλό μου έχει κολλήσει σε μία μόνο φράση.

Τους σκότωσαν.

Δεν ήταν ατύχημα.

Τους αφαίρεσαν την ζωή.

Κανείς δεν έχει δικαίωμα να αφαιρεί ζωές.

Μου πήραν τους γονείς μου.

Αγνοώντας τους πάντες βγαίνω τρέχοντας έξω από το γραφείο και το αστυνομικό τμήμα.

Πηγαίνω τρέχοντας σε ένα στενό και ξεσπάω σε κλάματα.

Οι γονείς μου...

Η μανούλα μου...

Ο μπαμπάκας μου...

Τους σκότωσαν.

Μου τους πήραν μακριά, χωρίς να έχουν το δικαίωμα.

Θέλω τους γονείς μου.

Τους θέλω πίσω.

"Φαίδρα;" Ακούω την φωνή του Άρη, όμως δεν γυρίζω να τον κοιτάξω.

Συνεχίζω να κλαίω.

Πιο δυνατά.

Ξαφνικά, τον νιώθω να με παίρνει αγκαλιά και γραπώνομαι πάνω του.

"Ηρέμησε μικρή μου. Όλα θα πάνε καλά." Με παρηγορεί και αφήνει ένα φιλί στο κεφάλι μου.

Εγώ γνέφω αρνητικά.

"Τίποτα δεν θα πάει καλά. Τίποτα. Είμαι μόνη μου." Λέω κλαίγοντας και σηκώνει με το χέρι του το κεφάλι μου, με αποτέλεσμα να τον κοιτάζω στα μάτια.

"Δεν είσαι μόνη σου Φαίδρα. Είμαι κι εγώ εδώ." Μου λέει και τα μάτια μου πάνε κατευθείαν στα χείλη του.

Φαίνονται τόσο απαλά.

Θέλω να τα αγγίξω.

Χωρίς να το σκεφτώ χαϊδεύω τα χείλη του και τον νιώθω να ανατριχιάζει.

Πριν προλάβω να πω κάτι ενώνει τα χείλη μας.

Ναι....

Ενδιαφέρον...

_________________________________________________
Γεια σας παιδιά!

Τι κάνετε;

Ελπίζω να είστε καλά.

Πως σας φάνηκε το κεφάλαιο.

Ελπίζω να σας άρεσε.

Αρχικά...

Είδαμε λίγο την ιστορία των γονιών της Φαίδρας.

Πως σας φάνηκε;

Έπειτα...

Πως σας φάνηκε ο Γιώργος;

Μετά...

Η Φαίδρα έμαθε πως τελικά δολοφόνησαν τους γονείς της.

Το περιμένατε;

Και τέλος....

Ο Άρης φίλησε την Φαίδρα.

Μετά από πολλά κεφάλαια.

Το περιμένατε;

Τα λέμε σύντομα μπάιιι!