Młody książę wyszedł na pokład i stanął obok Hektora

- Piękny poranek. Posejdon nam sprzyja.

- Czasem bogowie rano nam błogosławią, żeby po południu nas przeklnąć.

Młodszy spojrzał na niego

- Kochasz mnie, bracie? Chroniłbyś mnie przed wrogiem?

Hektor uśmiechnął się lekko

- Ostatnim razem mówiłeś tak gdy miałeś dziesięć lat i ukradłeś ojcu konia. Co przeskrobałeś tym razem?

- Muszę ci coś pokazać.

Zabrał brata pod pokład, gdzie siedziała smukła, jasnowłosa kobieta.

Hektor wściekły wszedł po schodach na górę i zwrócił się do kapitana

- Zawracaj. Płyniemy do Sparty.

- Bracie, nie rób tego.

-Wiesz co zrobiłeś?! Wiesz jak długo ojciec zabiegał o ten pokój?!

- Tak, wiem, ale ja ją kocham.

- Kochasz? Co ty wiesz o miłości?! A miłość ojca? Gdy wprowadziłeś ją na ten okręt splunąłeś mu w twarz! Co z miłością do ojczyzny?! Kochasz ją tak mocno, że dasz dla niej spalić Troję?! I co z naszą siostrą?! Kocha cię najbardziej na świecie, a wiesz co się z nią stanie jeśli przegramy wojnę z Grekami?!

- Jeśli odwieziesz Helenę do Sparty, ja pójdę tam z nią.

Starszy mocno zacisnął palce na burcie

- Nie możesz, Menelaos cię zabije.

- Więc zginę w walce.

Hektor spojrzał na niego z niedowierzaniem

- Uważasz to za akt heroizmu? Powiedz mi, braciszku, zabiłeś kogoś kiedyś?

- Nie.

- Widziałeś ludzi ginących w walce?

- Nie.

- Ja zabijałem. Widziałem i słyszałem jak ludzie umierają i uwierz mi, nie ma w tym nic pięknego. Mówisz, że chcesz umrzeć dla miłości, ale nie wiesz nic ani o miłości, ani o umieraniu.

Chłopak spuścił głowę

- Wszystko, co mówisz, jest prawdą. Skrzywdziłem cię, skrzywdziłem ojca i naszą siostrę. Ale kocham Helenę i jeśli odeślesz ją do domu, podążę za nią. Nie mogę cię prosić, żebyś toczył moją wojnę.

Hektor westchnął ciężko

- Już to zrobiłeś. Płyniemy do Troi! Artemia mnie za to zabije- mruknął pod nosem, tak żeby nikt go nie słyszał.

Doskonale wiedział, że siostra także miała swój udział w zawarciu pokoju, a teraz jeden nierozważny czyn ich brata mógł to wszystko zniszczyć

- Niech bogowie mają mnie w opiece, gdy się o tym dowie.

***
Książęta witani przez wiwatujacy lud weszli na dziedziniec pałacu, gdzie czekał na nich ojciec

- Synu- uściskał Hektora i ucałował go w oba policzki

- Witaj, ojcze.

- Parysie- młodszy podszedł i uściskał króla

- Ojcze, to jest Helena.

Priam spojrzał na piękną kobietę u boku syna. Długie, jasne włosy lśniły jak słońce, błękitne oczy były ciepłe i łagodne. Wysoka i smukła wygladała jak sama Afrodyta

- Helena ze Sparty?

Kobieta rzuciła ukochanemu szybkie spojrzenie

- Helena z Troi.

Kątem oka Parys zauważył Hektora witającego się z żoną i biorącego na ręce malutkiego syna.

Felicja także była piękna. Włosy koloru piór jastrzębia, pełne różane usta i stalowe oczy, które mogły przejrzeć człowieka na wskroś. Była silną, odważną i zdecydowaną kobietą, wprost wymarzoną dla Hektora.

Ich syn odziedziczył po niej ujmujący uśmiech i siłę swego ojca. Z pewnością w przyszłości dorówna legendzie Hektora.

Jednak teraz, uwagę młodego księcia przykuła dziewczyna wchodząca do sali

- Parysie!

- Artemio!

Brunetka podbiegła do niego i rzuciła mu się na szyję

- Myślałem, że to niemożliwe, ale jesteś z każdym dniem coraz piękniejsza, siostrzyczko.

Artemia była najpiękniejszą wśród trojańskich kobiet, jedyną córką króla Priama, siostrą bliźniaczką Parysa, a jednocześnie podopieczną Artemis.

Samo jej imię oznaczało "poświęcona Artemidzie". Każdy kto ją znał wiedział, że bogini łowów wybrała ją nie bez powodu. Księżniczka była szybka, silna i zwinna, zręcznie posługiwała się niemal każdym rodzajem broni i nie raz walczyła u boku starszego brata.

Mimo to, nie było w Troi łagodniejszej, troskliwszej dziewczyny. Wszyscy wiedzieli, że mogą przyjść do niej w potrzebie, a ona nigdy nie odmówi pomocy.

Brunetka spojrzała nad jego ramieniem i dostrzegła Helenę, rozmawiającą z Felicją.

Spojrzała na brata i uderzyła go w twarz

- Rozum ci odjęło?! Porwałeś żonę Menelaosa?!

- Nie porwałem, sama ze mną uciekła.

Księżniczka wzięła głęboki oddech, lecz nie odezwała się. Nie mogła nadziwić się temu jak lekkomyślny potrafi być jej brat. Była do niego młodsza o kilka godzin, ale i tak była dojrzalsza i poważniejsza niż on był kiedykolwiek.

Parys chwycił ją za ramiona

- Siostro, proszę, spróbuj zrozumieć. Naprawdę kocham Helenę, a ona kocha mnie.

Artemia podjęła łagodniejszym tonem

- Co ty wiesz o miłości, Parysie?

- Niewiele. Ale widzę, że to jest miłość.

- Mówię to niechętnie, ale ja także to widzę. Miałam dziś sen, Artemis opowiedziała mi wszystko. To Afrodyta sprawiła, że się w sobie zakochaliście- założyła ręce na piersi i znów utkwiła spojrzenie w spartańskiej królowej- Wiesz, że oddałabym za ciebie życie. Zrobiłabym dla ciebie wszystko, dlatego możesz na mnie liczyć.

Książę mocno przytulił siostrę

- Dziękuję. Widziałem, że mnie nie zawiedziesz.

- Artemio!- dziewczyna mocno przytuliła starszego brata. Hektor uśmiechnął się- Wciąż myślisz o zostaniu kapłanką Artemis?

Priam stanął między synami

- Na wieść o jej zamiarach trojańscy młodzieńcy płakali z rozpaczy.

- Ojcze, to tylko plotki- odparła z uśmiechem, a potem wzięła Helenę pod rękę i zaprowadziła ją do komnaty Parysa

- Jesteś Artemia, prawda?

- Parys ci o mnie opowiadał?

- Nie on. Pogłoski o tobie dotarły nawet do Sparty. Podobno jesteś pod opieką samej bogini łowów i żadne ostrze nie może cię zranić.

- Tylko połowa z tego jest prawdą- zdjęła płaszcz ukazując długą bliznę na plecach- Każdego można zranić w ten czy inny sposób.

Oparła się o ramę okna i zapatrzyła się na morze.

Helena pomyślała, że plotki o jej urodzie nie oddawały rzeczywistości. Kruczoczarne włosy powiewały na lekkim wietrze, księżycowe oczy lśniły jaśniej niż gwiazdy. Były pełne odwagi, pewności siebie, czaił się w nich ciepły, łobuzerski błysk, ale gdzieś w ich głębi kryła się śmiertelna groźba

- Powiedz mi, Heleno, naprawdę kochasz mojego brata? A może po prostu złapałaś okazję, żeby uciec od Menelaosa?

- Chyba jedno i drugie. Ja naprawdę pokochałam Parysa, już od pierwszego spotkania był dla mnie kimś wyjątkowym. A kiedy zaproponował mi, żebym popłynęła z nim do Troi, zrozumiałam, że mogę uciec od męża. Teraz wiem, że to był błąd.

***
Hektor stał z ojcem w głównej sali naprzeciw posągu Zeusa i patrzył na morze

- To jest mój kraj i moi rodacy. Nie pozwolę im cierpieć przez kaprys mojego brata.

- Atakowano nas od stuleci, ale mury Troi wciąż stoją.

- Ojcze, tej wojny nie wygramy. Nie tylko Spartanie upomną się o Helenę, Menelaos zwróci się do Agamemnona.

- Apollo będzie nas strzegł, twoja siostra zechce walczyć u twego boku, a ze względu na nią, Artemis także stanie po naszej stronie.

- A ile oddziałów ma bóg słońca lub pani księżyca?

Priam z oburzeniem spojrzał na syna

- Nie drwij z bogów.

***
Helena zapatrzyła się w horyzont, gdzie morze styka się z niebem- Płyną po mnie. Nie widać ich, ale się zbliżają. Nie mogę nikogo prosić, żeby za mnie walczył, nie jestem już królową Sparty.

Artemia stanęła u jej boku

- Teraz jesteś księżną trojańską i wszyscy będziemy za ciebie walczyć. Nie pozwolimy skrzywdzić ani ciebie ani Parysa. Masz moje słowo.