Następnego dnia, gdy dziewczyna wyszła z namiotu, młody wojownik stał na brzegu morza i wpatrywał się we wchodzące słońce

- Jesteś wolna.

- Co?

- Wracaj do domu, tu nie jesteś bezpieczna.

- Może i tak, ale nie chcę cię opuszczać.

Spojrzał na nią z bólem w oczach

- Ja też tego nie chcę, ale nie mogę ci pozwolić tak się narażać. Wracaj do ojca, na pewno wszyscy się o ciebie martwią- westchnął głęboko- Jeśli kiedykolwiek cię skrzywdziłem, nie chciałem tego.

Położyła dłoń na jego policzku

- Obiecaj, że jeszcze się spotkamy.

- Przysięgam. Odnajdę cię choćby i na krańcu świata.

***
Żołnierze stojący na murach dostrzegli drobną postać zbliżającą się od morza

- Panie, to pewnie grecki szpieg. Zastrzelmy go.

- Nie, najpierw upewnimy się kto to jest.

Nieznajomy powoli zbliżał się do murów miasta. I nagle Hektor poznał miecz wiszący u jego pasa

- Otwórzcie bramę!

Zbiegł z murów i mocno przytulił siostrę

- Artemia. Tak bardzo baliśmy się o ciebie.

Dziewczyna mocno zacisnęła palce na jego płaszczu i wybuchnęła płaczem

- Nie posłucham cię. Zabrałam zbroję Parysa i poszłam za tobą na front. Gdybym tego nie zrobiła...

- To nie byłabyś tą Artemią, którą znam i kocham.

Księżniczka zrobiła krok do przodu, zachwiała się i upadłaby, gdyby nie silne ramię brata

- Ari, nic ci nie jest?

Uśmiechnęła się mimowolnie, mówił tak do niej gdy była mała

- To nic takiego. Zwichnęłam nogę podczas walki w świątyni.

- Nie pora teraz wyjaśniać co się stało i kiedy. Ojciec bardzo się ucieszy.

***
Książę wprowadził siostrę do sali tronowej

- Artemia!- Parys podbiegł do siostry i mocno ją przytulił. Poraz pierwszy od kilku dni poczuła się bezpieczna. Tak było odkąd tylko pamiętała. W ramionach brata zawsze znajdowała ochronę i ciepło

- Przepraszam, bracie. Zabrałam twoją zbroję i walczyłam razem z Hektorem w świątyni Apollina. Agamemnon mi ją zabrał, przepraszam.

- Mniejsza o zbroję. Ważne, że ty jesteś cała- delikatnie odsunął siostrę i spojrzał jej w oczy- Powiedz, jak uciekłaś?

- Nie uciekłam. Zwrócił mi wolność, a wcześniej bronił mnie przed innymi żołnierzami.

- Kto?- zapytał król- Chcę wiedzieć komu zawdzięczam powrót mojej jedynej córki.

Dziewczyna wzięła głęboki oddech

- Achilles.

Na sali zapanowało poruszenie. Wzburzony dowódca wstał

- Ten zabójca! Uważasz, że zrobił to dla ciebie?! Na pewno miał w tym jakiś cel! Pewnie ktoś cię śledził, a ty dałaś się nabrać!

Księżniczka skuliła się i zacisnęła powieki. W greckim obozie, gdy ktoś na nią krzyczał, zazwyczaj kończyło się to bolesnym uderzeniem.

Felicja odepchnęła mężczyznę

- Przestań! Nie widzisz, że jest przerażona?! Nie wiemy co ją tam spotkało, a ty jeszcze się na niej wyżywasz!

- Księżna ma rację- wtrącił generał- Księżniczkę spotkało coś co nigdy nie powinno mieć miejsca, a w gruncie rzeczy jest jeszcze dzieckiem- odwrócił się i spojrzał na Felicję- Pani, czy mogłabyś zabrać jej wysokość do komnat?

- Oczywiście. Chodź, Heleno, musimy się nią zająć.

Księżne wzięły dziewczynę pod ręce i zabrały do jej komnaty.

Felicja troskliwie otuliła młodszą dziewczynę ciepłym futrem

- Jesteś ranna?

- Nie, tylko trochę poobijana, a noga jest zwichnięta. Niedługo się zagoi.

Helena usiadła obok niej

- Artemio, znam Achillesa i jestem pewna, że nie zrobił tego dla siebie ani dla Agamemnona.

- Ja to wiem, Heleno. Rozumiem, że to nasz wróg, ale żaden z Trojańczyków nie zna go tak jak ja go poznałam. W gruncie rzeczy to dobry człowiek.

- Może i tak, ale teraz nie powinnaś zaprzątać sobie tym głowy. Prześpij się trochę, jutro wszystko nam opowiesz.

***
Gdy otworzyła oczy, księżyc wschodził nad morzem

- Artemio!

Wstała z łóżka, podeszła do okna i wychyliła się. Na trawie pod murem stał młody wojownik

- Achillesie! Nie powinno cię tu być!

- Mam odejść?

- Tak.

- Ale dokąd? Nie chcę cię opuszczać.

- Och, proszę cię, jeśli Hektor cię tu znajdzie, zabije cię!

- Nie dałby rady, wiesz o tym.

Księżniczka westchnęła zirytowana

- Achillesie, największym błędem jaki może popełnić wojownik jest nie docenienie przeciwnika- oparła głowę na dłoni- Po co tu przyszedłeś?

- Musiałem cię zobaczyć.

Artemia szybko zsunęła się z okna po jedwabnej linie

- Nie powinieneś tu przychodzić.

-Wiem.

- Wiesz także, że gdyby ktokolwiek dowiedział się o tym, zabili by nas oboje.

- Nie- zaprzeczył, patrząc jej w oczy- Nie pozwoliłbym na to, broniłbym cię aż do końca.

Księżniczka uśmiechnęła się i pocałowała go w policzek

- Chodź, pokażę ci moje ulubione miejsce.

Dostrzegł bandaż na jej nodze

- Co się stało?

Księżniczka uśmiechnęła się delikatnie

- Zwichnęłam ją podczas walki w świątyni, drobnostka.

Złapała go za rękę i pociągnęła wzdłuż murów miasta. Dopiero gdy doszli do końca, skręciła, ciągnąc wojownika w głąb puszczy

- Dokąd idziemy?

- Zobaczysz- odparła zdawkowo.

Wreszcie, rozchyliła gęste gałęzie i weszli na przepiękną polanę, skąpaną w blasku księżyca.

Artemia wspięła się na głazy leżące na brzegu jeziora

- Moja mama zabierała mnie tu gdy byłam mała. Kochała to miejsce. Widziałeś kiedyś coś równie pięknego?

Wojownik uśmiechnął się, patrząc na jej twarz

- Tak. Jasne, że tak.

Artemia uśmiechnęła się, założyła kosmyk za ucho, ich wargi już miały złączyć się w pocałunku, gdy kamienie na których siedziała, zsunęły się do wody

Achaj wskoczył do jeziora i szybko wyciągnął dziewczynę na brzeg

- Nic ci nie jest?! Artemia!

- Umiem pływać, wiesz?- zapytała , śmiejąc się. Usiadła i oparła głowę na jego ramieniu.

Jej oczy lśniły w świetle księżyca,  delikatny uśmiech błąkał się na jej wargach, delikatny wiatr rozwiewał ciemne włosy.

Właśnie z tej chwili Achilles utwierdził się w przekonaniu, że nawet nieśmierletne boginie Olimpu nie mogłyby dorównać jej urodzie.

Westchnęła głęboko

- Chciałabym, żeby ta noc nie miała końca. Gdy wzejdzie słońce, znów będziemy wrogami. Tak będzie każdego dnia, gdy Apollo będzie rozświetlał ziemię. Chyba rzeczywiście się na tobie mści.

- Na szczęście Artemis nas chroni. Pani nocy jest naszym sprzymierzeńcem.

- Tak, na szczęście. Oby pozwoliła nam obojgu przeżyć tę wojnę. Tylko wtedy naprawdę będziemy mogli być razem.

***
Tej nocy, trojańscy dowódcy zebrali się by zaplanować następne posunięcie.

Powołując się na ostatnie zwycięstwo, większość radziła zaatakować okręty i zmusić Greków do odwrotu.

Jednak Hektor zwrócił im uwagę na jeszcze jedną istotną sprawę

- Myrmidoni nie walczyli w tej bitwie, wśród Greków powstał rozłam. Jeśli uderzymy teraz na okręty, zjednoczymy ich. Ale jeśli pozwolimy im zaatakować, nasze mury to wytrzymają.

Król spojrzał na syna, potem na kapłana

- Jesteś pewien znaczenia tych znaków?

- Absolutnie, mój panie. Bogowie przekleli Greków.

-A więc dobrze. Jutro rano przypuścimy atak na greckie statki.

***
- Hektorze!- książę odwrócił się i spojrzał na siostrę. Odziana w pełną zbroję, z łukiem na plecach i mieczem przy pasie, wpatrywała się w niego księżycowymi oczami- Pozwolisz mi pójść z wami?

Mężczyzna uśmiechnął się

- I tak byś poszła, nawet gdybym ci zabronił. Przynajmniej będę miał cię na oku. A twoja noga?

- Nic jej nie będzie.

Oboje dosiedli karych rumaków i wyjechali na czele wojska, ku greckim statkom.

Bez Myrmidonów, Grecy nie byli w stanie odeprzeć natarcia Trojan. Hektor i Artemia siali prawdziwe spustoszenie w ich szeregach, nikt nie potrafił ich zatrzymać.

Nagle, gdzieś od plaży roległ się dobrze znany wszystkim okrzyk wojenny.

Wszyscy żołnierze zaczęli wiwatować na widok wojownika

- Achilles! Achilles! Achilles!

Myrmidoni walczyli jak lwy, rozpraszając wrogie zastępy.

I wtedy, Hektor stanął naprzeciw Achillesa. Rozpoczęła się zażarta walka. Żołnierze otoczyli ich kołem, z przejęciem obserwując walczących.

Jednak coś było nie tak. Artemia, patrząc na Greka nie widziała tej samej lekkości z jaką zazwyczaj walczył, a w oczach nie miał tego dobrze znanego jej błysku.

Wojownik upadł, Trojańczyk wycelował miecz

- Hektorze, nie!

Chwyciła go za rękę, lecz ostrze zdążyło już zranić Greka w bok.

Zwycięzca ściągnął hełm pokonanego i wszyscy zamarli.

Na piasku leżał młody chłopiec, najwyżesz dziewiętnastoletni.

Odys z przerażeniem wpatrywał się w twarz chłopca, Myrmidoni zanieśli się płaczem

Hektor spojrzał na władcę Itaki

- Wystarczy na dziś.

Patrzył jak Artemia podnosi ciało młodzieńca i kładzie je na grzbiecie swojego konia.

Lecz nim zdążył odejść, Grek chwycił go za ramię

- To był jego kuzyn.