Zbliżały się święta, a Miranda nie miała za bardzo większych wieści o zdrowiu babci.

Jednakże powodowało to, że jeszcze bardziej się martwiła i nie mogła się doczekać, aż zobaczy się z nią w ferie świąteczne.

Miała nadzieję, że wydobrzeje, chociaż coraz bardziej się obawiała, że stanie się coś złego.

- Na pewno się jej uda wydobrzeć - rzekł Oliver, chcąc ją pocieszyć.

Przyjaciele byli przy niej, ale mimo wszystko to było niewystarczające.

Chciała wreszcie wrócić do domu i móc zobaczyć babcię na własne oczy.

I pogadać z nią.

Chociaż odnosiła czasami wrażenie, że to Mariane, Monica i Melinda są ulubionymi wnuczkami babci Morley, lecz mimo wszystko wiedziała, że ta kocha wszystkie swoje wnuki.

Pamiętała, jak babcia chętnie spędzała z nią czas, gdy Miranda jeszcze była mała. Czytała jej bajki, bawiła się z nią w różne gry.

Dziewczyna kochała swoją babcię i naprawdę się o nią martwiła.

Grudzień w Hogwarcie był miesiącem, kiedy zaczęły wisieć w nim różne świąteczne dekoracje  w Wielkiej Sali miała być postawiona choinka, oraz ponoć była bardzo przyjemna atmosfera.

Ponoć, bo w sumie Miranda nie miała okazji do spędzenia tych świąt w szkole. Zawsze wracała do domu.

Tak też było i tym razem.

Przez cały grudzień mierzyli się też z ogromną ilością nauki, gdyż nauczyciele zadawali jeszcze więcej na koniec semestru.

Szczególnie siódmemu rocznikowi, gdyż za kilka miesięcy mieli w końcu zdawać swój najważniejszy egzamin, Owutemy.

Powtarzano im to dosłownie na każdej lekcji.

Mieli już tego w sumie dosyć, gdyż naprawdę przecież wiedzieli, że mają te egzaminy.

W końcu jednak nadszedł dzień wyjazdu na święta. W dormitorium Gryfonek panował bałagan - wszędzie były porozrzucane rzeczy, gdyż z ich piątki poprzedniego dnia spakowały się właściwie tylko Maureen i Ophelia.

Także pozostała trójka jeszcze się kończyła pakować.

W końcu Miranda i Maureen wyszły z dormitorium, a w Pokoju Wspólnym zastały Olivera i Percy'ego.

- Czekaliśmy na was!

Chłopcy wydawali się patrzeć na nich z pretensjami. Obaj nie lubili się spóźniać - w końcu Oliver był kapitanem drużyny i wymagał dyscypliny, a Percy był Prefektem Naczelnym, uwielbiającym zasady.

Gryfonki parsknęły.

- Po pierwsze, nikt wam nie kazał na nas czekać - rzekła Miranda, po czym starała się poczochrać Oliverowi włosy. Nie były one jakieś gęste, ale i tak tego zbytnio nie lubił. - Mogliście iść sami.

- A po drugie, zdążymy, spokojnie - stwierdziła Maureen, klepiąc Percy'ego po plecach. - Pociąg odjeżdża dopiero za kilka godzin.

- Wiemy, że nie musieliśmy na was czekać - rzekł Oliver. - Ale chcieliśmy.

- Słodko - odparła Miranda z rozbawieniem.

- I lepiej być wcześniej niż się spóźnić - stwierdził Percy. - Poza tym... Jestem głodny.

- I wracamy do tego, że mogliście iść sami na to śniadanie - odparła Maureen, kręcąc głową. - Dobra, chodźmy. Też jestem głodna.

Poszli więc we czwórkę do Wielkiej Sali. Gdy do niej weszli, zobaczyli, że prószy w niej jakby śnieg, a na stołach pojawiają się małe pakunki z czymś.

Zdziwieni zdążyli usiąść przy stole Gryffindoru, gdy do Wielkiej Sali wbiegli Fred i George.

Po chwili słychać było:

- Wesołych świąt życzy drugie pokolenie Huncwotów!

Następnie śnieg zniknął.

- Co to miało być? - zapytała profesor McGonagall, siedząca przy stole nauczycielskim, wraz z kilkoma innymi profesorami.

Siódmoroczni, podobnie jak inni w w Wielkiej Sali, przypatrywali się temu wszystkiemu.

- Chcieliśmy tylko złożyć życzenia - rzekł jeden z bliźniaków. Razem z bratem stanęli wprost przed McGonagall.

- Świąteczne - dodał drugi z bliźniaków, jak gdyby ktoś miał co do tego wątpliwości.

- Co to niby ma być za prezent? - spytał poirytowany Snape. Nauczyciele również dostali prezenty, ale podczas gdy większość dostała cukierki, Severus znalazł małą buteleczkę z jakąś substancją.

- Szampon - rzekł Fred.

- Szlaban u mnie zaraz po świętach i odejmuję Gryffindorowi po dwadzieścia punktów od każdego z was!  - zarządził profesor eliksirów.

- Nie spodobał się panu prezent? Wolałby pan inny szampon? - zapytał George.

- Trzydzieści punktów od każdego z was! - rzekł Snape jeszcze bardziej zirytowany.

- Jak pan nie chce prezentu, to trudno - stwierdził Fred urażonym tonem.

- Może ktoś inny będzie chociaż zadowolony - dodał George.

Następnie bliźniacy swobodnie usiedli  przy stole Krukonów obok dwóch blondynek - Sophie, oraz drugiej, drugorocznej.

- Nie będę tego jadł - mruknął Percy, patrząc z niechęcią na pakunek. Potem z irytacją spojrzał w stronę braci.

- Nikt ci nie każe - stwierdziła Miranda, po czym wzięła się za jedzenie tosta.

- Imperiusa nikt tu na ciebie nie rzuca - dodała Maureen, a następnie zaczęła jeść kanapkę.

- Ani nie grozi walnięciem czymś w ciebie - rzekł Oliver, nakładając sobie sałatkę.

Percy prychnął.

- Nie mają co robić, tylko głupoty im w głowie - stwierdził. - Dobrze, że święta spędzimy osobno. Jadę do Penelopy, u niej będę miał spokój.

- Oho!

- Już cię rodzicom przedstawi? To ewidentnie zaawansowany związek - rzekła Maureen. - Ona twoich zna.

- Nie chcę dokładnie wiedzieć, co się tam będzie odbywać - stwierdziła Miranda.

- Będziemy uczyć się do Owutemów - powiedział stanowczo Percy.

- Jasne - odpowiedział Oliver, który załapał już o co chodzi przyjaciółkom. - A po każdym dobrze nauczonym rozdziale podręcznika namiętny pocałunek?

We trójkę zachichotali, kiedy rudowłosy poczerwieniał na twarzy.

- Po prostu będziemy się uczyli - powtórzył chłodno.

- Nie uwierzę, jak powiesz, że nic więcej się tam nie zadzieje - stwierdziła Maureen. - Święta spędzone z jej rodziną... A potem wieczorki pełne namiętności...

- Przestańcie! - burknął Percy. - Ona moich zna, bo Ginny się dowiedziała i powiedziała reszcie rodziny. Rodzice nalegali, żebym ją przedstawił, więc zajrzała do nas na kilka dni. A teraz chcemy razem się pouczyć.

- Tak, oczywiście.

- Jasne.

We trójkę trochę się z niego podśmiewywali, lecz mimo wszystko cieszyli się, że ma dziewczynę. Penelopa zdawała się dobrze na niego działać.

Gdy w końcu przyszła pora wsiąść do powozów, mających zawieźć ich do Hogesmeade, usiedli razem. Wkrótce znalazły ich też Penelopa z Luise, które się dołączyły.

W pociągu jednak Luise poszła sobie do innego przedziału, a Penelopa powiedziała:

- Ona umawia się z Edmundem Fillmore'em z naszego roku. Dlatego poszła go poszukać.

- Gratulujemy w takim razie - odparła Miranda.

Siedziała pomiędzy Oliverem i Maureen, podczas gdy Percy i Penelopa naprzeciwko nich.

- Przez święta będę musiał wymyślić nowe strategie - rzekł Oliver w trakcie jazdy. - Oczywiście już trochę ich mam, ale trzeba ulepszyć.

- Jak coś wymyślisz, to pisz do mnie - powiedziała Miranda. - Popatrzę, czy to ma sens.

- Oczywiście, że tak zrobię - stwierdził Oliver, szczerząc się do niej.

Wiedział, że zawsze miał w niej oparcie. Dużo mu pomagała, a on starał się to odwzajemniać.

Po jakimś czasie Percy i Penelopa poszli sobie w "poszukiwaniu przedziału Luise i Edmunda". Po ich wyjściu Maureen parsknęła.

- Założę się, że tak naprawdę poszli szukać pustego przedziału na całowanie się - stwierdziła szatynka. - Ale dobra, przynajmniej jest więcej miejsca.

Dziewczyna położyła się na siedzeniu naprzeciwko Mirandy i Olivera. Może nie było to zbyt wygodne, ale jej to zbytnio nie przeszkadzało.

- Oby tylko nie było takiej sytuacji jak we wrześniu, że pociąg nagle się zatrzymał, bo dementor w nim był. Bo wtedy byś spadła - stwierdziła Miranda, patrząc z rozbawieniem na przyjaciółkę.

- Może tak, może nie. Swoją drogą, o Blacku nic nie było mowy od jakichś dwóch miesięcy. Może uciekł za granicę? - zastanowiła się Maureen. W końcu to jego poszukiwał dementor w pociągu, gdy jechali do Hogwartu.

- Jak coś, to was obronię! - zadeklarował Oliver.

Dziewczyny parsknęły śmiechem.

- W to nie wątpię - odparła Miranda. - W końcu jesteś obrońcą.

- Jesteś nim w Quidditchu, więc w życiu też musisz być - rzekła Maureen.

- A jakże by inaczej - stwierdziła Ellis.

Miło spędzało im się czas.

Penelopa i Percy wrócili dopiero pod koniec podróży. W końcu pociąg dojechał do Londynu, a oni wzięli bagaże, by wyjść na peron.

Po pożegnaniu się z przyjaciółmi rozejrzała się za swoimi siostrami, które żegnały się jeszcze z Jasonem i kilkoma innymi osobami.

Do niej natomiast podszedł jej brat, Martin.

- Cześć Tin! - zawołała na jego widok.

- Hej Miri! - odparł, uśmiechając się trochę na widok siostry. Od razu ją przytulił, co ona odwzajemniła.

Był on niskim szatynem o zielonych oczach. Wydawał się by czymś zmartwiony, co dziewczyna po chwili zauważyła.

- Co się stało? Coś babci jest? - zapytała zaniepokojona.

Brat westchnął.

- Jest w domu. Ale po prostu ma dni, kiedy czuje się słabiej. Nie wiem, co będzie dalej - odparł Martin.

Wtedy podeszły do nich Mariane, Monica i Melinda. One również mocno przytuliły się do brata. Następnie w piątkę deportowali się z peronu teleportacją łączną.

Miranda zastanawiała się, co przyniosą te święta.