Self conscious and scared, held prisoner of war

-Kupiłaś piwo? - burknął Chris, otwierając lodówkę. Pokręciłam głową, jednak stwierdziłam, że nie mógł tego widzieć.

-Nie - mruknęłam, bawiąc się telefonem.

-Co tam mamroczesz? - zapytał, podchodząc do mnie. - Patrz na mnie, jak do ciebie mówię.

Gwałtownie złapał moją brodę, unosząc twarz.  Kiedy zauważył, że mimo to na niego nie patrzę, a wzrok mam utkwiony w telefon, wziął urządzenie i rzucił nim o ścianę.

Powoli podniosłam na niego wzrok.

-Jesteś nic niewartą suką, skoro nie potrafisz nawet zaopatrzyć swojego chłopaka w potrzebne rzeczy.

-Piwo nie jest potrzebne do życia - oświadczyłam cicho.

Poczułam piekący ból policzka i łzy cisnące się do oczu. Zostałam spoliczkowana.

Chris wyszedł z kuchni, nawet na mnie nie patrząc.