Ο ενοχλητικός ήχος από το ξυπνητήρι του κινητού μου ηχεί όπως κάθε πρωί, ακριβώς στις οκτώ, διακόπτοντας έτσι τον ελαφρύ μου ύπνο.

Κάνω μια προσπάθεια να ανοίξω τα μάτια μου - μάταιη όμως καθώς οι φωτεινές ακτίνες του ήλιου μου το κάνουν πιο δύσκολο από ότι θα έπρεπε.

Ηττημένη, δεν κάνω καν τον κόπο να το προσπαθήσω περαιτέρω και απλώς απλώνω το χέρι μου δεξιά, ψαχουλεύοντας στα τυφλά για το κινητό μου.

Όταν το νιώθω να ακουμπάει τα δάχτυλα του χεριού μου, πανηγυρίζω από μέσα μου και σπεύδω να το τραβήξω κοντά μου. Κάπου στην διαδρομή όμως κάτι πάει στραβά, και μέσα σε κλάσματα του δευτερολέπτου το νιώθω να γλιστράει από το κράτημα μου.

Το επόμενο πράγμα που ακούω είναι ο χαρακτηριστικός κρότος που κάνουν τα κινητά όταν έρχονται σε επαφή με το πάτωμα -και ο οποίος μπορεί πολύ εύκολα να σε τρομάξει σε τραγικό σημείο, μέχρι βέβαια να βεβαιωθείς πως το κινητό σου είναι σώο και αβλαβές.

Ο ίδιος αυτός ήχος είναι αρκετός για να με κάνει να ανοίξω διάπλατα τα μάτια μου και να ανασηκωθώ από το κρεβάτι σε χρόνο ρεκόρ.

Βρίζω από μέσα μου για την ατυχία μου και με τρεμάμενα χέρια πιάνω το κινητό από το πάτωμα. Το μόνο που μου απομένει τώρα είναι να προσεύχομαι από μέσα μου όταν το γυρίσω η οθόνη να μην έχει πάθει τίποτα.

Δεν μπορεί να είμαι τόσο άτυχη πια!

Το γυρίζω σιγά σιγά και αφήνω μια σιγανή κραυγή τρόμου όταν αντικρίζω ένα ράγισμα στην μέση της οθόνης να ξεκινάει από την μια άκρη και να τελειώνει στην άλλη

«Όχι, όχι, όχι, δεν μπορεί να μου συμβαίνει εμένα αυτό!» αναφωνώ χαϊδεύοντας απλά την οθόνη, λες και με αυτόν τον τρόπο επρόκειτο να εξαφανιστεί το ράγισμα.

Σκατά. Αυτό μου έλειπε τώρα, γαμώτο! Το μόνο σώο πράγμα που είχα διαφυλάξει από τα θανατηφόρα νύχια της Κιμ και το κατέστρεψα εγώ η ίδια!

Ξεφυσάω αγανακτισμένη και με μια απότομη κίνηση σέρνω το δάχτυλο μη οριζόντια της οθόνης, κλείνοντας έτσι το αναθεματισμένο ξυπνητήρι που δεν λέει να σταματήσει να χτυπάει.

Τραβάω από πάνω μου το πάπλωμα, διώχνοντας έτσι την ζεστασιά από πάνω μου. Όταν ο παγωμένος αέρας του δωματίου έρχεται ξαφνικά σε επαφή με το δέρμα μου, σιχτιρίζω.

Γαμώτο, πως στο καλό θα βγω με τέτοιο κρύο έξω;! Σκέφτομαι καθώς σηκώνομαι από το κρεβάτι και -χωρίς να κάνω καν τον κόπο να βάλω παντόφλες-, πηγαίνω ξυπόλητη να ξεκλειδώσω την πόρτα.

Στην διαδρομή, τρίβω τα μάτια μου με τις γροθιές μου προσπαθώντας να διώξω την νύστα μου, χωρίς καμία επιτυχία όμως.

Αυτή η νύχτα μπορεί και επισήμως να ονομαστεί ως η χειρότερη βραδιά που είχα εδώ και πολύ καιρό. Ο ύπνος που έκανα ήταν περισσότερο ανήσυχος από κάθε άλλη φορά, και αυτό όχι για τους συνηθισμένους μου φόβους που αφορούν την ασφάλεια του σπιτιού, αλλά επειδή ένα ζευγάρι πράσινα μάτια με στοίχειωνε όλη την βραδιά.

Ποτέ στην ζωή μου δεν είχα βρεθεί στην αμήχανη κατάσταση του να δω σεξουαλικά όνειρα με κάποιον. Αυτό βέβαια δεν ισχύει πλέον, καθώς ο Κρις πρωταγωνιστούσε σε διάφορα τέτοια στα όνειρα μου.

Προσωπικά, αυτή δεν ήταν και από τις πιο ευχάριστες εμπειρίες της ζωής μου. Το να ξυπνάς μες στην μέση της νύχτας ιδρωμένη και αναστατωμένη όσο δεν πάει, δεν είναι και ότι καλύτερο.

Τουλάχιστον τρεις φορές μέσα στην διάρκεια αυτών των λίγων ωρών που αφιέρωσα στον ύπνο ξύπνησα με μια περίεργη αίσθηση, την οποία δεν ήξερα πως να ερμηνεύσω. Ένιωθα ανικανοποίητη, και τελείως εξουθενωμένη. Κάθε φορά όλο και πιο πολύ.

Οπότε ναι, χάρις στον Κρις, αυτή η βραδιά ήταν εφιαλτική για εμένα. Όχι αποκλειστικά με την κακή έννοια, περισσότερο θα έλεγα με έναν πρωτόγνωρο τρόπο.

Στραβοκαταπίνω καθώς διάφορα στιγμιότυπα από τα όνειρα μου μου έρχονται στο μυαλό, και ανοιγοκλείνω τα μάτια μου σε μια προσπάθεια να τα διώξω.

Όταν βγαίνω έξω από το δωμάτιο, με ευχαριστεί ιδιαίτερα το γεγονός πως γαλήνη και ηρεμία επικρατούν στο σπίτι. Σπάνιο πράγμα αυτό εδώ μέσα, δυστυχώς.

Πίνω το χερούλι της πόρτας του μπάνιου και αρχίζω την ανοίγω με ορμή. Πριν καν την ανοίξω ολόκληρη όμως, μια φιγούρα που στέκεται γυμνή -εκτός από μια πετσέτα να καλύπτει τα επίμαχα σημεία- με κάνει να ουρλιάξω από τον τρόπο.

Το γεγονός ότι λίγες στιγμές αργότερα συνειδητοποιώ μέσα στην σύγχιση μου ότι αυτή η φιγούρα είναι του Ιαν, με κάνει να αυξήσω ακόμα περισσότερο τον τόνο της φωνής μου.

«Τι στο διάολο;!» αναφωνεί αυτός όταν ακούει την κραυγή μου, και γυρνάει ξαφνιασμένος το κεφάλι του προς το μέρος μου.

«Τι στο διάολο Ιαν;!» λέω και εγώ με την σειρά μου μιμούμενη τα λόγια του.

Νομίζω είναι πολύ πιο λογικό αυτά τα λόγια να βγαίνουν από το δικό μου στόμα παρά από το δικό του.

Στο κάτω κάτω εγώ είμαι αυτή που βρίσκω τον σύντροφο της αδελφής μου σχεδόν γυμνό στο μπάνιο μου.

«Εγώ... νόμιζα ότι κοιμόσουν ακόμα. Για αυτό μπήκα τόσο πρωί» εξηγεί όταν με βλέπει να ηρεμώ σταδιακά.

Και την χειρότερη βραδιά ακολουθεί ένα ακόμα χειρότερο πρωινό. Ωραία αρχίσαμε.

«Θεε μου...» ψιθυρίζω στον εαυτό μου καθώς βάζω το χέρι μου πάνω από την καρδιά μου για να ελέγξω τους συνεχώς αυξανόμενους χτύπους της.

«Συγγνώμη..» τον ακούω να λέει ύστερα και του ρίχνω ένα μπερδεμένο βλέμμα.

«Γιατί απολογείσαι;» εκφράζω την απορία μου.

«Γιατί, προφανώς, σε τρόμαξα» λέει με ύφος λες και είναι αυτονόητο.

Λοιπόν, η αλήθεια είναι πως αυτό ισχύει λιγάκι.

«Μην ανησυχείς, το... το παθαίνω συχνά» δεν είναι και λίγες οι φορές μου τρομάζω ακόμα και με την σκιά μου, αυτό είναι σίγουρο!

Ανοίγει το στόμα του για να πει κάτι, όμως μια τρίτη φωνή τον διακόπτει.

«Γιατί στο διάολο ουρλιάζεις πρωινιάτικα Κέισι;!» ακούγεται η αγουροξυπνημένη φωνή της Κιμ.

Στο άκουσμα της φωνής της πετάγομαι, και σχεδόν αμέσως γυρνάω το κεφάλι μου προς το σημείο που ακούστηκε η φωνή. Και εκεί την βλέπω- ντυμένη σαν ντίβα ακόμα και στον ύπνο της, να στέκεται κοιτώντας μας συγχισμένη που της διακόψαμε τον ύπνο.

Ω, γαμώτο. Δεν νομίζω να είμαι ακόμα έτοιμη να την αντιμετωπίσω χωρίς η κατάσταση να βγεί εκτός ελέγχου στο τέλος. Ήδη νιώθω τον εαυτό μου να τσιτώνεται αντικρίζοντας της.

«Με είδε γυμνό στο μπάνιο» απαντάει για χάρη μου ο Ίαν.

«Σχεδόν!» προσθέτω αμέσως με τσιριχτή φωνή, φοβούμενη μην παρεξηγήσει την κατάσταση.

Το χαχανιτό που ελευθερώνεται από τα χείλη της Κιμ όταν ακούει αυτά που είπαμε είναι αρκετό για να με κάνει να την κοιτάξω περίεργα.

Δεν περίμενα με τίποτα τέτοια αντίδραση, για να πω την αλήθεια. Αν η Κιμ είναι κτητική με έναν άνθρωπο, τότε σίγουρα αυτός είναι ο Ίαν.

Δεν ήταν και λίγες οι φορές που ήμουν παρούσα σε κάποιους από τους καυγάδες τους -που φυσικά είχαν θέμα το πόσο παράλογη και ζηλιάρα είναι η Κιμ.

«Ω, θεέ μου αδελφούλα! Αυτή είναι η αντίδραση σου όταν βλέπεις έναν παίδαρο σαν τον Ιαν μπροστά σου γυμνό; Να ουρλιάξεις;!» μου λέει.

Με την άκρη του ματιού μου βλέπω τον Ιαν να έχει κοκκινήσει ολόκληρος, όπως ακριβώς και εγώ άλλωστε.

Τι να πω, η Κιμ έχει τον δικό της μοναδικό τρόπο να μας κάνει όλους να νιώθουμε άβολα με τις βλακείες που βγαίνουν συνεχώς από το στόμα της. Το έχω συνηθίσει πλέον.

«Ακούγεσαι έτσι χαλαρή τώρα, αλλά αν όντως με έβλεπες να ζαχαρώνω τον γκόμενο σου δεν νομίζω να σου φαινόταν τόσο ελκυστικό το θέαμα» λέω ξερά και βλέπω το βλέμμα της να μετατρέπεται από χλευαστικό σε σοβαρό μέσα σε κλάσματα του δευτερολέπτου.

Ω, τώρα δεν σου αρέσει και τόσο αυτή η ιδέα, ε αδελφούλα;

«Αυτό νόμιζα και εγώ..» λέω όταν βλέπω ότι δεν έχει σκοπό να απαντήσει κάτι.

Χωρίς να σπαταλήσω άλλο χρόνο για τις ηλιθιότητες της Κιμ, τους προσπερνάω και
-αφού τους σπρώξω προς τα έξω- μπαίνω μέσα στον χώρο του μπάνιου, κλείνοντας την πόρτα πίσω μου.

Έχω να πάω και σε μια δουλειά, δεν έχω ούτε την όρεξη, ούτε την αντοχή να ασχολούμαι με τις χαζομάρες της αδελφής μου. Απλώς ελπίζω να βάλει μυαλό σύντομα και να σοβαρευτεί, για το δικό της καλό. Γιατί αλλιώς βλέπω τον Ιαν να φεύγει με ελαφρά πηδηματάκια από κοντά της. Και με το δίκιο του κιόλας αυτή τη φορά. Ποιος άλλωστε θα ήθελε να σπαταλάει τον χρόνο του με ένα παιδί;

Γιατί αυτό είναι η Κιμ, παιδί. Αν και είκοσι- οκτώ χρονών, η συμπεριφορά της είναι πιο παιδιάστικη και από πεντάχρονου. Εδώ που τα λέμε, ακόμα και τα πεντάχρονα πιο πολύ χρήσιμα μπορούν να φανούν.

Έτσι όπως τον κόβω τον Ιαν, το τελευταίο πράγμα που θέλει είναι να έχει το βάρος της Κιμ στους ώμους του. Και δυστυχώς, αν συνεχίσει έτσι η Κιμ, θα καταλάβει λίαν συντόμως για τι είδους βάρος μιλάμε. Και τότε θα τρέξει μακριά.

Και τότε η αδελφή μου θα καταλήξει πάλι με μια ραγισμένη καρδιά και κατεστραμμένα όνειρα. Και δεν το θέλω αυτό. Δεν θέλω να πάρει πάλι την κάτω βόλτα όπως την προηγούμενη φορά που ο Ίαν αποφάσισε ξαφνικά ότι δεν κάνει για σχέσεις.

Δεν θέλω την δω πάλι χαλιά για χάρη του, γαμώτο. Γιατί κάτι τέτοιο δεν μπορεί παρά να οδηγήσει σε αρνητικές συνέπειες. Εννοώντας δηλαδή πως θα κυνηγήσω τον Ιαν μέχρι την άλλη άκρη του πλανήτη αν χρειαστεί, για να τον κάνω να πληρώσει για τον πόνο που θα έχει προκαλέσει στην αδελφή μου.

Την αγαπώ την Κιμ. Μπορεί να μην της το λέω συχνά τελευταία, αλλά όταν βλέπω τα μάτια της μες στα δάκρυα -ειδικά για κάποιον άντρα- μου γυρίζουν τα μάτια. Νιώθω τον πόνο της, και δεν το αντέχω αυτό. Δεν αντέχω να ξέρω ότι πονάει το άτομο που πρωταγωνιστεί σε όλες τις χαρούμενες αναμνήσεις μου από το παρελθόν -και ότι δεν μπορώ να κάνω τίποτα για αυτό.

Γαμώτο Κέισι, υποτίθεται ότι είσαι νευριασμένη μαζί της. Μην τα σκέφτεσαι αυτά τώρα. Μην λυγίσεις.

Όχι πάλι.

Κουνάω το κεφάλι μου για να διώξω αυτές τις σκέψεις από το μυαλό μου, και μόνο τότε συνειδητοποιώ ότι τόση ώρα η συσκευασία της οδοντόκρεμας βρισκόταν παγιδευμένη στην σφιγμένη γροθιά μου.

«Σκατά...» αναφωνώ όταν βλέπω πως τουλάχιστον το μισό από από το περιεχόμενο της βρίσκεται πλέον στην επιφάνεια του νιπτήρα.

Καλή δουλειά, Κέισι!

Τώρα που ξέρω ότι θα χρειαστεί να ξοδέψω κι άλλα χρήματα για οδοντόπαστα, η μέρα μου έγινε ακόμα καλύτερη.

Ένας αναστεναγμός ελευθερώνεται από το στόμα μου καθώς στριφογυρίζω τα μάτια μου ενοχλημένη. Ύστερα το βλέμμα μου πέφτει πάνω στον καθρέφτη απέναντι μου, και μένω να αγριοκοιτάζω την φιγούρα μου για μερικά δευτερόλεπτα.

Τα μάτια μου φαίνονται περισσότερο θλιμμένα από ότι συνήθως, και οι μαύροι κύκλοι που πλαισιώνουν το μέρος κάτω από αυτά δεν μπορούν να περάσουν απαρατήρητοι.

Ίσως αν άρχιζα να κοιμάμαι λίγο παραπάνω να εξαφανίζονταν κάποια στιγμή. Αλλά φυσικά, αυτό δεν πρόκειται να γίνει τώρα σύντομα. Όχι τώρα, ενώ σκέφτομαι να πιάσω και δεύτερη δουλειά.

Ο ύπνος είναι το τελευταίο πράγμα που θα έπρεπε να σκέφτομαι αυτή τη στιγμή. Τώρα θα έπρεπε να βρω έναν τρόπο να αυξήσω τα έσοδα του σπιτιού, για να μην βρεθούμε στον δρόμο κάποια στιγμή στο κοντινό μέλλον.

Γιατί αν δεν κάνω κάτι, το μόνο σίγουρο είναι ότι εκεί θα καταλήξουμε.

Και αυτό θα ήταν καταστροφικό. Γιατί τότε οι γονείς μου θα μάθαιναν για τις οικονομικές δυσκολίες που αντιμετωπίζουμε, και θα επέμεναν να βοηθήσουν παρόλο που δεν το αντέχει η τσέπη τους. Δεν μπορώ να το επιτρέψω αυτό.

Μπορεί η Κιμ να μην καταλαβαίνει τον λόγο που αρνούμαι πεισματικά να πάρω λεφτά από τους γονείς μας, αλλά δεν περίμενα και κάτι τέτοιο από εκείνη.

Δεν θα μπορούσε να καταλάβει, πολύ απλά γιατί δεν είχε βρεθεί στην θέση μου. Δεν ήταν αυτή που είχε ακούσει τους γονείς της να έχουν μια έντονη συζήτηση -μετά από την δεύτερη συνεχόμενη μέρα που το τραπέζι ήταν άδειο- η οποία δεν έπρεπε να φτάσει στα δικά της αυτιά.

Αλλά, γαμώτο, ακόμα και τώρα δεν μετανιώνω την πρωτοβουλία μου να κρυφτώ πίσω από την πόρτα για να ακούσω τι λέγανε.

Δεν μετανιώνω ούτε κατά διάνοια που άκουσα με τα ίδια μου τα αυτιά αυτά που τόσο καιρό ήξερα η ίδια αλλά δεν ήθελα να παραδεχτώ.

«Που να πάρει η ευχή, Ρότζερ! Δεν αντέχω άλλο, δεν αντέχω αυτή τη ζωή άλλο. Είμαστε δυστυχισμένοι, δεν το βλέπεις; Εσύ και η επιμονή σου να κάνουμε παιδιά μας κατέστρεψαν!» η τσιριχτή φωνή της μαμάς μου διαπερνάει τα τύμπανα μου, κάνοντας με να μορφάσω.

«Χόουπ σε παρακαλώ, μην-» αρχίζει ο πατέρας μου, μα η φωνή της μητέρας μου τον διακόπτει πριν προλάβει να τελειώσει.

«Μην μιλάς» λέει, με πιο ήρεμη φωνή πλέον -αλλά με την σύγχιση εμφανή στην φωνή της.

«Θυσίασα την ζωή μου, τα θέλω μου, για εσένα Ρότζερ. Έκανα τα πάντα για να σε ευχαριστήσω, αλλά δεν μπορώ άλλο. Έπρεπε να έχουμε σταματήσει στην Κιμ, εφόσον η τσέπη μας δεν άντεχε παραπάνω έξοδα, δεν έπρεπε να κάνουμε άλλα παιδιά» λέει ήρεμα.

Τα λόγια της είναι σαν μαχαιριά στην καρδιά μου, το να ακούω την μετανιωμένη της φωνή.

«Λατρέυω αυτά τα κορίτσια, πραγματικά τα λατρεύω. Είναι σπλάχνα μου, ο καρπός του έρωτα μας -φυσικά και τα αγαπάω. Αλλά νιώθω ότι.. αυτός ο έρωτας, δεν υπάρχει πια. Από την στιγμή που γεννήθηκαν άρχισε να εξασθενεί αλλά, θεέ μου, Ρότζερ. Μετά από αυτό τ-το... το συμβάν πριν από δεκαοκτώ χρόνια ο έρωτας μου για εσένα πέθανε, και ξέρω ότι το ίδιο ισχύει και για εσένα» λέει με δυσκολία μέσα από τα αναφιλιτά της.

Ακούγοντας τον πόνο στα λόγια της με το ζόρι κρατιέμαι να μην μπω μέσα για να την αγκαλιάσω. Δεν θέλω να βλέπω δάκρυα στα μάτια της.

«Μου λείπει!» ξεσπάει σε ακόμα περισσότερα αναφιλιτά, «Θέλω την Σκάρλετ μου πίσω!» συνεχίζει, η φωνή της υψώνεται μια οκτάβα.

Ποια στο καλό είναι η Σκάρλετ; Και γιατί στον διάολο κλαίει η μητέρα μου για χάρη της;

«Σςςςς» λέει με παρηγορητικό τόνο ο πατέρας μου.

«Και εμένα μου λείπει. Τόσο πολύ. Αλλά σε παρακαλώ, ας μην το συζητάμε εδώ μέσα. Όχι τόσο δυνατά, εν πάση περιπτώσει. Δεν θέλω να ακούσει κάτι η Κέισι μου. Άπαξ και μάθει κάτι θα είναι συντετριμμένη» η απαλή φωνή του πατέρα μου είναι σαν βάλσαμο στα αυτιά μου.

Σμίγω τα φρύδια μου μπερδεμένη από την αναφορά του ονόματος μου, αλλά δεν κάνω τον κόπο να αναρωτηθώ περισσότερο για αυτό το θέμα.

«Δεν μπορούμε να της το κρατήσουμε κρυφό για πάντα, Ρότζερ. Κάποια στιγμή θα το μάθει. Από τους γείτονες, από τους συγγενείς -πάντως θα το μάθει. Ίσως να της το πει και η Κιμ. Το άλλο που το πας; Μια προσεκτική ματιά στην αποθήκη είναι αρκετή για να το μάθει. Έχουμε κάμποσες κούτες με φωτογραφίες εκεί κάτω!» εξηγεί η μαμά, κεντρίζοντας μου ακόμα περισσότερο την περιέργεια.

«Είναι ενήλικας πλέον, Ρότζερ. Είναι αρκετά μεγάλη για να το διαχειριστεί. Είναι καλύτερο να το ακούσει από το δικό μας στόμα» συνεχίζει.

Περιττό να πω πως εκείνο το βράδυ, με το που έκλεισαν όλα τα φώτα του σπιτιού, πήγα στην αποθήκη.

Εκείνο το βράδυ, ολόκληρη μου η ζωή άλλαξε ολοκληρωτικά.

***
Hey! Ελπίζω να σας άρεσε το κεφάλαιο! Μην ξεχάσετε να ψηφίσετε και να σχολιάσετε!:*

Μμμ για να ακούσω, έχετε καμία υποψία για το τι έμαθε η Κέισι εκείνο το βράδυ;