«Είναι σίγουρα αυτό το σπίτι σου ή με έφερες πάλι άλλου επίτηδες;» αστειεύεται καθώς παρκάρει το αμάξι του μπροστά στην είσοδο της πολυκατοικίας.

«Μην ανησυχείς δεν θα σε ταλαιπωρήσω άλλο, σε έφερα στο σωστό μέρος αυτή τη φορά!» λέω και ελευθερώνω ένα χαχανιτό δείχνοντας του με το δάχτυλο μου την πολυκατοικία στην οποία μένω.

Βγάζω μέσα από τον μαύρο φάκελο τα κλειδιά του διαμερίσματος μου και τα φέρνω μπροστά στο πρόσωπο του για να τα δει, ενώ παράλληλα ανασηκώνω τα φρύδια μου περιπαιχτικά.

Χαμογελάει και εκείνος με την σειρά του, και πιάνω τον εαυτό μου -για άλλη μια φορά- να χαζεύει τα λακκάκια του.

Κουνάω το κεφάλι μου για να διώξω την φαντασίωση των χειλιών του πάνω στα δικά μου, και βιάζομαι να τον αποχαιρετήσω:

«Εμ... καληνύχτα. Σε ευχαριστώ πολύ για απόψε και που με έφερες ως εδώ» λέω απαλά κοιτώντας το σημείο ανάμεσα στα φρύδια του για να αποφύγω το έντονο του βλέμμα.

Γιατί μου είναι τόσο δύσκολο να πω αντίο; Δεν τον ξέρω καν αρκετά έτσι ώστε να δεθώ μαζί του όμως νιώθω ένα σφίξιμο στην καρδιά όταν σκέφτομαι πως αυτή είναι η τελευταία φορά που συναντιόμαστε.

«Δεν θα με ξεφορτωθείς τόσο εύκολα
-ακόμα. Δεν σε έχω μεταφέρει ως την πόρτα σου ακόμα» λέει και μου κλείνει το μάτι πριν ανοίξει την πόρτα και βγει έξω από το αμάξι.

Προσπαθώ να εμποδίσω το πλατύ μου χαμόγελο από το να βγει στην επιφάνεια όταν ακούω τα λόγια του, το οποίο όμως δεν χρειάζεται και ιδιαίτερη προσπάθεια όταν μπαίνει στο μυαλό μου η σκέψη ότι ίσως ακόμα σκέφτεται πως θα έχει την ευκαιρία να κοιμηθεί μαζί μου.

Όχι όχι, δεν μπορεί να το σκέφτεται αυτό. Ειδικά τώρα που του ξεκαθάρισα την θέση μου!

«Κέισι; Με ακούς;» η φωνή του Κρις με βγάζει από τις σκέψεις μου.

Γυρνάω το κεφάλι μου προς το μέρος του για να δω πως έχει ήδη ανοίξει την πόρτα του συνοδηγού και στέκεται γονατιστός κοντά μου κοιτώντας με με βλέμμα ανεξιχνίαστο.

«Ναι, συγγνώμη. Απλά αφαιρέθηκα» λέω απλά και του χαρίζω ένα αθώο χαμόγελο.

Φαίνεται να με πιστεύει καθώς δεν ρωτάει κάτι παραπάνω και απλά με βγάζει έξω από το αμάξι, σηκώνοντας με για άλλη μια φορά στην αγκαλιά του.

Πωπω, σίγουρα θα τον έχει πεθάνει η μέση του τόσες φορές που με έχει σηκώσει σήμερα! Απορώ πως έχει ακόμα την αντοχή και τον κρατούν τα πόδια του.

«Συγγνώμη για όλα αυτά. Σίγουρα θα σε πονάει η μέση σου μέχρι τώρα!» του λέω και μαζεύομαι περισσότερο μέσα στην αγκαλιά του σε μια προσπάθεια να προστατευτώ από το κρύο.

«Μην λες χαζομάρες, τα βάρη που σηκώνω στο γυμναστήριο δεν είναι και απίθανο να είναι πιο βαριά από εσένα!» λέει και κερδίζει έναν αναστεναγμό προσποιητής απελπισίας από μέρους μου.

Αν πω ότι δεν φαίνεται πως πάει γυμναστήριο, θα ήμουν ψεύτρα. Κάθε σημείο του σώματος του είναι γυμνασμένο και τόσο, μα τόσο τέλειο.

«Σοβαρά τώρα, πρέπει να πάρεις μερικά κιλά» συνεχίζει.

«Εσύ δεν έλεγες πριν ότι καλό θα ήταν να χάσω ένα δύο κιλάκια;» λέω μες στην ειρωνεία.

«Αυτό ήταν αποκλειστικά και μόνο για να σε πειράξω!» λέει χαμογελαστός και νεύω. Αυτό το ήξερα ήδη, δεν χρειαζόταν διευκρίνιση.

«Αν σε ξαναδώ ποτέ, θύμισε μου να σου κάνω ένα μασάζ. Στο χρωστάω» λέω καθώς σταματάει έξω από την είσοδο της πολυκατοικίας.

«Να είσαι σίγουρη, Κέισι» λέει ψιθυριστά στο αυτί μου και αργά αργά με βοηθάει να ισορροπήσω στο έδαφος.

Παίρνω μια κοφτή ανάσα προσπαθώντας να διώξω όλες αυτές τις βρώμικες σκέψεις που μπήκαν στο μυαλό μου ξαφνικά, και σπεύδω να ανοίξω την πόρτα της εισόδου.

Τι στο διάολο έχω πάθει και τρυπώνουν συνεχώς στο μυαλό μου τέτοιες σκέψεις; Είναι απλά ένας όμορφος άντρας, για όνομα του θεού, πως γίνεται να με επηρεάζει σε τέτοιο βαθμό;!

«Δυστυχώς, θα χρειαστεί να σε βάλω σε λίγο περισσότερο κόπο γιατί το ασανσέρ είναι εκτός λειτουργίας» λέω και πηγαίνω κουτσαίνοντας λίγο πιο δίπλα, κάνοντας του έτσι χώρο να περάσει.

Δυστυχώς για εσένα, ευτυχώς για εμένα.

«Νομίζω εκμεταλλεύεσαι την καλοσύνη μου!» λέει τάχα μου θιγμένος.

«Την ποια;» αστειεύομαι.

Η έκφραση του προσώπου του αυτή τη στιγμή είναι πραγματικά όλα τα λεφτά! Μπαίνω στον πειρασμό να βγάλω το κινητό μου και να τον τραβήξω φωτογραφία, αλλά δεν το διακινδυνεύω.

Ποιος μου εγγυάται ότι δεν θα εκνευριστει από την κίνηση μου αυτή, ότι δεν θα του γυρίσει η βίδα; Τι φταίει το καημένο μου το κινητό να βρεθεί από το πουθενά σπασμένο στο πάτωμα;!

«Βάλε τα χέρια σου γύρω από τον λαιμό μου» λέει μέσα από τα δόντια του, με προσποιητό θυμό.

Χαχανίζω στην αντίδραση του και έπειτα ακολουθώ διστακτικά τις οδηγίες του. Πλέον είμαστε σε απόσταση αναπνοής, μπορώ να νιώσω μέχρι και τον γρήγορο χτύπο της καρδιάς του.

Όταν το δεξί του χέρι τυλίγεται γύρω από την μέση μου στηρίζοντας με, πραγματικά νιώθω ότι θα λιποθυμήσω από λεπτό σε λεπτό.

«Προχώρα σιγά σιγά και θα σε σηκώνω εγώ σε κάθε σκαλί. Σε ποιον όροφο πάμε;» ρωτάει.

«Στον τρίτο» λέω απλά και κάνω ένα μικρό άλμα με σκοπό να ανέβω στο πρώτο σκαλί. Αν δεν ήταν ο Κρις να με σηκώσει, σίγουρα τώρα θα είχα φάει τα μούτρα μου.

Καλά αν συνεχίσουμε έτσι, δεν θα φτάσουμε στον τρίτο όροφο ούτε μέχρι αύριο!

«Δεν γίνεται δουλειά έτσι!» λέει σκεφτικός.

Ευτυχώς που το κατάλαβες!

Πριν καν το διανοηθώ, σκύβει μπροστά μου αρπαζοντας με από τα γόνατα. Μέσα στις επόμενες στιγμές βρίσκομαι στον αέρα και ύστερα ανάποδα στην πλάτη του.

«Αααααα!» τσιρίζω ξαφνιασμένη. «Είσαι με τα καλά σου;! Με κοψοχόλιασες βλάκα!» λέω χτυπώντας τον επαναλαμβανόμενα στην πλάτη.

Δεν λέει τίποτα, αντίθετα το μόνο που εισπράττω από μέρος του είναι μια ξυλιά στον πισινό.

Τι στο διάολο ήταν αυτό;!

«Αυτό για να μάθεις να με αποκαλείς βλάκα» λέει και αυξάνει τον ρυθμό με τον οποίο ανεβαίνει τη σκάλα, με αποτέλεσμα να τραντάζομαι κάθε φορά που ανεβαίνει ένα σκαλί.

Δεν φαντάζεται πόσο τυχερός είναι που σακάτεψα το καλό μου πόδι γιατί αν ήταν γερό δεν θα την είχε γλυτώσει την κλοτσιά ανάμεσα στα πόδια ο βλαμμένος!

Άλλη μια απρόσμενη ξυλιά προσγειώνεται πάνω μου.

«Γιατί το έκανες αυτό τώρα;!» αναφωνώ.

Ο άνθρωπος έχει προβλήματα, δεν εξηγείται αλλιώς!

«Γιατί είμαι σίγουρος ότι αυτή τη στιγμή με βρίζεις από μέσα σου. Αποκαλώντας με βλάκα» διευκρινίζει και διακρίνω διασκέδαση στην φωνή του.

Τόσο εύκολο είναι να διαβάσει κανείς τις σκέψεις μου πια;

Ανοίγω το στόμα μου για να μιλήσω, μα με διακόπτει καθώς σκύβει ελάχιστα και ύστερα με στερεώνει στα πόδια μου προσεκτικά, χωρίς να απομακρύνει τα χέρια του από την μέση μου.

«Αυτό δεν ήταν καθόλου ευγενικό!» λέω προσπαθώντας να ακουστώ σοβαρή.

«Νομίζω μπορείς να συγχωρέσεις ένα μικρό παράπτωμα αν σκεφτείς ότι ουσιαστικά σε κουβάλησα σε όλη την διαδρομή. Και επιπλέον, δεν φταίω. Η θέα ήταν πολύ δελεαστική» λέει με ένα πονηρό χαμόγελο κολλημένο στα χείλη του.

Εγώ απο την άλλη, μένω να τον κοιτάζω έκπληκτη από τα λόγια του με το στόμα ανοιχτό, ενώ ένα σοκαρισμένο αναφωνητό ξεφεύγει από τα χείλη μου.

«Κλείσε το στόμα σου, μωρό μου. Η αυτοσυγκράτηση μου δεν νομίζω να αντέξει πολύ ακόμα» προειδοποιεί με χαμηλή φωνή και γουρλώνω τα μάτια μου, κλείνοντας απευθείας το στόμα μου.

Δεν το πιστεύω πως μπορεί και λέει τέτοια πράγματα τόσο χαλαρά, λες και λέει το πιο φυσιολογικό πράγμα του κόσμου! Για όνομα του θεού, στις πέντε λέξεις που λέει οι τέσσερις είναι σεξουαλικά υπονοούμενα!

«Είσαι... είσαι...» προσπαθώ να πω αλλά δεν τα καταφέρνω.

Έχω τόσες βρισιές που πιστεύω ότι του ταιριάζουν γάντι, δεν ξέρω με ποια να πρωτοξεκινήσω!

«Κούκλος; Υπέροχος; Θεός; Ναι το ξέρω» λέει με υπεροψία.

Θεέ μου, όσο συνεχίζει και μιλάει τόσο πιο πολλοί τρόποι για να τον κάνω να το βουλώσει μου μπαίνουν στα μυαλό!

«Δεν πρόκειται να απαντήσω σε αυτό» λέω κουνώντας το κεφάλι μου απηυδισμένη.

Δεν πρόκειται, γιατί αν απαντούσα θα έλεγα ότι έχει δίκιο! Ποιος θα μπορούσε να αρνηθεί την ομορφιά του αν τον έβλεπε άλλωστε;

«Δεν θα χρειαστεί, οι αντιδράσεις σου είναι αρκετή απόδειξη για να καταλάβω ότι συμφωνείς με τα λεγόμενα μου και με το παραπάνω» λέει χαμογελώντας παιχνιδιάρικα.

«Ποιές αντιδράσεις;» λέω τάχα μου απορημένη.

Ξέρω πολύ καλά σε ποιες αντιδράσεις αναφέρεται και από ότι κατάλαβα, το ίδιο και αυτός.

«Ο τρόπος που τα μάτια σου καρφώνουν τα δικά μου, το ότι δαγκώνεις τα χείλη σου κάθε φορά που κοιτάς τα δικά μου, το γεγονός πως είχες ανατριχιάσει από πάνω μέχρι κάτω όταν τα χέρια μου σε ακουμπούσαν..» εξηγεί και πιάνω τον εαυτό μου να κοιτάζει το δέρμα στα χέρια μου που δεν καλύπτεται από το παλτό, το οποίο όντως είναι ανατριχιασμένο.

Γαμώτο, έχει δίκιο! Το σιχαίνομαι που έχει δίκιο.

Χαμηλώνω το βλέμμα μου ανήμπορη να απαντήσω στην δήλωση του. Πώς στο διάολο θα μπορούσα να αρνηθώ κάτι τέτοιο τώρα; Τώρα που το σώμα μου με τις αντιδράσεις του ήδη με πρόδωσε;

«Μην κανείς το λάθος να κολλήσεις μαζί μου Κέισι. Δεν είμαι για εσένα, θα πληγωθείς» λέει και τα δάχτυλά του πιάνουν το πηγούνι μου, ανασηκώνοντας έτσι το πρόσωπο μου για να συναντηθούν οι ματιές μας.

«Δεν θα κολλήσω, μην ανησυχείς» λέω, μα δεν το πιστεύω η ίδια.

Νομίζω πως έχει ήδη γίνει το κακό, ήδη έχει αρχίσει να μου αρέσει. Δεν καταλαβαίνω, όμως, πως είναι κάτι τέτοιο δυνατόν. Τον ξέρω μονάχα μερικές ώρες γαμωτο!

Κι όμως, αυτές οι ώρες ήταν αρκετές για να με μαγνητίσει το βλέμμα του.

«Ωραία..» λέει χωρίς να απομακρύνει το βλέμμα του από το δικό μου.

Πριν προλάβω καν να το διανοηθώ, έχει ήδη πλησιάσει το κεφάλι του σε απόσταση αναπνοής από το δικό μου και την επόμενη στιγμή ενώνει τα διψασμένα του χείλη με τα δικά μου. Είμαι τόσο ξαφνιασμένη από αυτή τη την κίνηση που απλά στέκομαι εκεί κοκκαλωμένη για μερικά δευτερόλεπτα, χωρίς να αντιδράσω.

Όταν επιτέλους ο εγκέφαλος μου παίρνει μπρος, βιάζομαι να ανταποκριθώ στο φιλί του με λαχτάρα.

Τα χέρια του γύρω μου, τα χείλη του ενωμένα με τα δικά μου, η μηδαμινή απόσταση ανάμεσά μας, είναι όλα τόσο... τέλεια.

Προσπαθώ να απολαύσω την στιγμή, μα δεν προλαβαίνω καθώς πριν μπορέσω καν να αποθηκεύσω την υπέροχη αίσθηση των χειλιών του στην μνήμη μου, απομακρύνει απότομα το κεφάλι του από το δικό μου, χωρίς όμως να μεγαλώσει την απόσταση μεταξύ των σωμάτων μας, τα οποία λίγο ακόμα να πλησιάσουν και θα νιώσω την ζεστασιά του πάνω μου.

«Αφού δεν δέχτηκες να γίνεις δική μου, έπρεπε τουλάχιστον να διεκδικήσω τα χείλη σου. Δεν μπορούσα να φύγω χωρίς να το κάνω» λέει ξέπνοα.

Ω, σου είμαι πραγματικά ευγνώμων για αυτό Κρις. Αν δεν το έκανες εσύ, τότε σίγουρα θα το έκανα εγώ. Και δεν μου αρέσει καθόλου να κάνω την πρώτη κίνηση. Ποτέ.

«Χαίρομαι που το έκανες» του εξομολογούμαι και δαγκώνω ασυναίσθητα το χείλος μου, ενώ νιώθω τα μάγουλα μου να φλέγονται όταν ξεστομίζω αυτά τα λόγια.

Με αυτό το υπέροχο μισό χαμόγελο να μην φεύγει απο τα χείλη του, ψαχουλεύει κάτι στην πίσω τσέπη του παντελονιού του με το ελεύθερο του χέρι.

«Ορίστε» λέει και μου προσφέρει ένα εικοσαδόλαρο.

Τον κοιτάζω απορημένη. «Τι είναι αυτό;»

«Τα λεφτά σου. Το σημερινό ήταν κερασμένο απο εμένα» λέει, αποφεύγοντας τα χρησιμοποιήσει την λέξη "ραντεβού".

Το καταλάβαμε κύριος, προτιμάς να βγαίνεις με πολλές γυναίκες και δεν μπορείς με τίποτα τις δεσμεύσεις! Δεν χρειάζεται να μασάς τα λόγια σου!

«Δεν υπάρχει περίπτωση να δεχτώ κάτι τέτοιο, οπότε τζάμπα χαλάς το σάλιο σου» λέω απόλυτα.

Μάλλον δεν περίμενε την αρνητική μου απάντηση καθώς το βλέμμα του σιγά σιγά μετατρέπεται από χαμογελαστό σε κατσουφιασμένο.

«Ανέφερα καθόλου πως σιχαίνομαι να μου λένε όχι;» λέει και κουνάω το κεφάλι μου αρνητικά.

«Όχι, δεν μοιράστηκες αυτή την τόσο σημαντική λεπτομέρεια μαζί μου» λέω χαμογελώντας ειρωνικά και γυρνάω ελάχιστα από την άλλη μεριά για να βάλω τα κλειδιά στην κλειδαρότρυπα.

Δεν θέλω με τίποτα να κάνω κάποια κίνηση που θα τον κάνει να απομακρύνει το χέρι του από την μέση μου.

«Λοιπόν, τώρα την ξέρεις» λέει μα τον αγνοώ.

Και που το ξέρω, δεν πρόκειται να αλλάξει κάτι. Τα λεφτά δεν τα παίρνω που να χτυπάει το κεφάλι του στον τοίχο!

«Κράτα τα λεφτά για κανένα μασάζ» του κλείνω το μάτι και γυρνάω το κλειδί, ανοίγοντας ελάχιστα την πόρτα του σπιτιού μου.

Απομακρύνει τα χέρια του από το σώμα μου και στο τσακ συγκρατώ τον εαυτό μου από το να παραπονεθεί. Έτσι κι αλλιώς, θα γινόταν και αυτό αργά και γρήγορα.

Γυρνάω ξανά και τον αντικρίζω για τελευταία φορά.

«Αντίο, Κρις» του λέω χαμογελώντας, «Σε ευχαριστώ για σήμερα»

Δεν μου φαινόταν σωστό να πω "τα λέμε", αφού δεν πρόκειται να ξανασυναντηθούμε. Καλύτερα έτσι.

«Τα λέμε, Κέισι»

***

Μην ξεχάσετε να ψηφίσετε και να μου πείτε στα σχόλια πως σας φάνηκε το κεφάλαιο!

Από ότι είδατε δεν μας ξεθέωσαν τόσο αυτοί οι δύο μέχρι να φιληθούν όσο ο Φίλιπ με την Μπέλα!:')