«Ξέρεις, μόνο για μόνο επειδή βλέπεις μια συγκεκριμένη σειρά δεν σημαίνει ότι θα σε συγχωρήσω για το φέρσιμο σου πριν. Ήσουν κόπανος!» λέω λίγο αργότερα, σπάζοντας έτσι την αμήχανη σιωπή.

Στα λόγια μου, γυρνάει το κεφάλι του και μου ρίχνει και φευγαλέα ματιά πριν ξαναγυρίσει την προσοχή του στον δρόμο.

Δεν είχα κανένα σκοπό να του πω κάτι τέτοιο, αλλά είπα να του δώσω την ευκαιρία να απολογηθεί εάν και εφόσον το θέλει για την απαίσια συμπεριφορά του πριν.

«Και ποιος σου είπε ότι ζητάω συγχώρεση;» λέει ύστερα από λίγο, κάνοντας με να γουρλώσω τα μάτια από τον απότομο τόνο του.

Ο άνθρωπος πραγματικά έχει προβλήματα θυμού μου φαίνεται!

«Ε-εγω....απλά...» τραυλίζω ανήμπορη να εκφράσω τις σκέψεις μου.

Εάν το μυαλό μου επιτέλους μου έκανε την χάρη να συνδεθεί με τα υπόλοιπα μέρη του σώματος μου θα μπορούσα να μιλήσω κανονικά και έτσι, θα είχα την δυνατότητα να τον βρίσω με τόσους διαφορετικούς τρόπους και σε τόσες διαφορετικές γλώσσες που ούτε θα το φανταζόταν.

Είναι ένα άξεστο γουρούνι, το οποίο δεν έχει τρόπους! Ή τώρα που το σκέφτομαι, δεν έχει καν ιδέα τι θα πουν "τρόποι"!

«Έλα, μην αρπάζεσαι, πλάκα σου κάνω! Πραγματικά λυπάμαι για τον τρόπο που σου μίλησα πριν, δεν ξέρω τι με έπιασε» απολογείται.

Και κάπως έτσι, ο ευχάριστος και απολύτως γοητευτικός Κρις Περλ επιστρέφει. Μπορεί να τον ξέρω μονάχα μερικές ώρες, αλλά από αυτόν τον λίγο χρόνο έχω βγάλει το συμπέρασμα πως είναι διπολικός.

Δεν εξηγείται αλλιώς αυτή η απότομη αλλαγή της διάθεσης του!

«Ήσουν κόπανος» λέω σιγανά.

«Αλλά εν πάση περιπτώσει, σε συγχωρώ. Αυτή είναι η πρώτη και τελευταία φορά, φρόντισε να μην επαναληφθεί!» συνεχίζω.

Δυστυχώς για εμένα, συνειδητοποιώ λίγο πολύ αργά ότι μόλις έκανα μια έμμεση αναφορά σε κοινό μέλλον.

Τι χαζή μου είμαι! Ο τύπος το έχει χόμπι να βγαίνει ραντεβού με άγνωστες και εγώ του μιλάω για συγχωρέσεις και βλακείες;! Λες και πρόκειται να τον ξαναδώ ποτέ μου!

Θα είμαι πολύ τυχερή αν απλώς δεν άκουσε αυτό το κομμάτι, ή αν του πέρασε απαρατήρητο.

«Μην το πάρεις στραβά, Κέισι, αλλά δεν σκοπεύω να ξαναβγώ μαζί σου δεύτερη φορά. Δεν φταις εσύ, απλώς έτσι είμαι εγώ. Δεν βγαίνω ποτέ πάνω από μια φορά ραντεβού με την ίδια κοπέλα» λέει και ότι ελπίδα είχα ότι θα το άφηνε να περάσει χωρίς να σχολιάσει κάτι, εξαφανίζεται στο λεπτό.

«Ούτως ή άλλως, πιστεύω κατάλαβες σε τι είδους σχέσεις αποσκοπώ, και από ότι βλέπω δεν είναι και πολύ του στυλ σου. Προσωπικά, δεν ενδιαφέρομαι να δεθώ συναισθηματικά με καμία ούτε και να δεσμευτώ. Οπότε...» δεν τελειώνει την πρόταση του.

Δεν χρειάζεται κιόλας, το έπιασα το νόημα.

Δεν με ενοχλεί ο τρόπος που το είπε, για να είμαι ειλικρινής δεν με νοιάζει καν, απλώς δυσκολεύομαι να πιστέψω ότι νομίζει πως θέλω να έχω κάποιου είδους προσωπικής σχέσης μαζί του ενώ ξέρω πως του αρέσει να περνάει τον... ελεύθερο του χρόνο.

«Δεν εννοούσα αυτό που κατάλαβες!» βιάζομαι να δικαιολογηθώ.

«Απλά... μερικές φορές ξεφεύγω και λέω πολλά λόγια που δεν τα εννοώ, καταλαβαίνεις;» συνεχίζω, ευχόμενη να καταλάβει έστω και λίγο τι θέλω να πω.

«Ναι, ξέρω τι θες να πεις. Απλά θέλησα να ξεκαθαρίσω τα πράγματα για να αποφύγουμε τυχόν... παρεξηγήσεις» εξηγεί.

«Μην ανησυχείς, δεν είμαι σαν τις γκόμενες που συχνάζεις. Δεν πρόκειται να σου γίνω κολιτσίδα, αν αυτό σε απασχολεί» λέω ειρωνικά.

Δεν είναι και δύσκολο να φανταστεί κανείς πως είναι οι γυναίκες με τις οποίες συχνάζει. Πιεστικές και ψιλομύτες, έτσι είναι!

«Τι εννοείς;» πες μου πως δεν κατάλαβες κιόλας!

«Ξέρεις, που δεν δέχονται το όχι ως απάντηση. Πίστεψε με, έχω γνωρίσει πολλές τέτοιες που πιστεύουν ότι με τα νάζια τους μπορούν να κερδίσουν τα πάντα» μουρμουρίζω.

Δυστυχώς για εμένα, μόνο τέτοια άτομα συχνάζουν στην καφετέρια που δουλεύω. Έχω να δω νορμάλ άτομα τόσο καιρό, που έχω αρχίσει να πιστεύω ότι είναι υπό εξαφάνιση.

Φυσικά τον ιδιοκτήτη αυτής της καφετέριας τον βολεύει και με το παραπάνω που η πελατεία του αποτελείται από μπάζα και μόνο.

Οι περισσότεροι πατάνε το πόδι τους εκεί με την ελπίδα ότι θα έχουν την ευκαιρία να πηδήξουν κάποια από το προσωπικό -χωρίς εγώ να αποτελώ εξαίρεση- σε καμία από τις τουαλέτες, και οι περισσότερες γυναίκες αντίθετα έχουν βάλει στο μάτι τον ένα και μοναδικό σερβιτόρο του μαγαζιού.

Οπότε ναι, μαζεύει αρκετά χρήματα από αυτούς.

Τους υπαλλήλους του δεν του σκέφτεται και πολύ βέβαια. Αν το έκανε, θα φρόντιζε να κάνει κάτι έτσι ώστε να μην φεύγουμε κάθε φορά από εκεί μέσα μέσα στα νεύρα.

«Με γνωρίζεις μονάχα δύο ώρες και έχεις ήδη την εντύπωση ότι γνωρίζεις τίποτα και εμένα και με ποιες συχνάζω;» λέει απότομα.

Και να ο απότομος Κρις ξανά μπροστά μου. Καιρό είχα να τον δω, πολύ μου έλειψε!

«Χρησιμοποίησα μια λάθος λέξη και αμέσως ένιωσες την ανάγκη να μου ξεκαθαρίσεις ότι δεν πρόκειται να συμβεί τίποτα μεταξύ μας. Δεν ήταν και δύσκολο να μαντέψω ότι έχεις ξαναβρεθεί σε παρόμοια δύσκολη κατάσταση κι άλλες φορές στο παρελθόν, ξέρεις!» λέω, αγανακτισμένη από την απότομη αλλαγή της συμπεριφοράς του.

Αυτός ο άνθρωπος πιάνεται τόσο εύκολα από τις λέξεις που πραγματικά δεν ξέρω τι να πω και τι να κάνω όταν βρίσκομαι κοντά του!

Αλλά αυτό δεν θα με ανησυχεί για πολύ ακόμα εφόσον δεν θα ξανά ειδωθούμε.

«Στρίψε δεξιά από εδώ» συνεχίζω εφόσον δεν κάνει καν τον κόπο να απαντήσει κάτι σε αυτό που του είπα.

Γυρνάω το κεφάλι μου προς το μέρος του για να δω αν θα πάρω κάποια απάντηση από μέρους του μα το μόνο που λαμβάνω είναι ένα ελαφρύ νεύσιμο.

Συνήθως εκτιμώ και με το παραπάνω την ησυχία, όμως για κάποιον λόγο η δική του σιωπή με ενοχλεί περισσότερο από όσο θα έπρεπε.

Δεν ξέρω αν φταίει το κρύο που έχει επηρεάσει ολόκληρο το σώμα μου ή απλά το γεγονός πως η φωνή του είναι τόσο μελωδική που θέλω να την ακούω συνέχεια. Πάντως ξέρω ότι σίγουρα πάει κάτι λάθος!

«Σταμάτα εδώ, φτάσαμε!» λέω προσπαθώντας να κρύψω τον θυμό μου.

Αν αναγκαζόμουν να κάτσω έστω και ένα λεπτό παραπάνω σε αυτό το αμάξι μέσα στην σιωπή, νομίζω θα τον έπνιγα με τα ίδια μου τα χέρια μπας και βγάλει κανέναν ήχο, ακόμα και αν αυτός ήταν λόγω της ασφυξίας!

Το αμάξι ελαττώνει ταχύτητα σιγά και σιγά και όταν σταματάει τελείως, δεν χάνω χρόνο και ανοίγω την πόρτα.

Πριν βγω έξω, γυρνάω προς το μέρος του και στέκομαι αμίλητη για μερικά δευτερόλεπτα να τον κοιτάζω.

Γαμώτο, γιατί πρέπει να είναι τόσο όμορφος;!

«Σε ευχαριστώ που με έφερες» είναι το πρώτο πράγμα που λέω όταν καταφέρνω να πάρω το βλέμμα μου από τα μάτια του.

Όταν περνάνε αρκετά δευτερόλεπτα και ακόμα δεν παίρνω απάντηση, γυρνάω εκνευρισμένη από την άλλη μεριά και βγάζω γρήγορα τα πόδια μου έξω από το αυτοκίνητο.

Σπρώχνω το σώμα μου για να βγει έξω από το αμάξι και πάνω που τα καταφέρνω παραπατάω, με αποτέλεσμα να χάσω την ισορροπία μου και την επόμενη στιγμή να βρεθώ φαρδιά πλατιά στο έδαφος.

Σκατά, σκατά, σκατά! Αυτό πονάει πολύ!

Μορφάζω και μια σιγανή βρισιά ξεφεύγει από τα χείλη μου ενώ τα χέρια μου κατευθύνονται γρήγορα προς εκείνο το σημείο και πιέζουν, σε μια μάταιη προσπάθεια να απαλύνουν τον πόνο.

Σφίγγω τα δόντια μου για να μην φωνάξω, όταν ακούω τον δυνατό ήχο της πόρτας του αυτοκινήτου που κλείνει και την επόμενη στιγμή βλέπω τον Κρις να έρχεται με γρήγορα βήματα προς το μέρος μου.

«Είσαι καλά;» ρωτάει ανήσυχος και σκύβει κοντά μου.

Ακόμα εκνευρισμένη από την συμπεριφορά του προηγούμενος δεν λέω τίποτα και απλώς συνεχίζω να παίρνω βαθιές ανάσες χωρίς να του δίνω σημασία.

Το χέρι του μετακινείται προς το πόδι μου και όταν η κρύα του παλάμη ακουμπά τον αστράγαλο μου τινάζομαι.

«Στηρίξου πάνω μου» λέει, και χωρίς να φέρω αντίρρηση ακολουθώ τις οδηγίες του βάζοντας τα χέρια μου στους ώμους του.

Τα χέρια του τυλίγονται το ένα στην πλάτη μου και το άλλο στο πίσω μέρος του γόνατου μου, και την επόμενη στιγμή βρίσκομαι φυλακισμένη στην αγκαλιά του.

Δαγκώνω το χείλος μου πονεμένα και γέρνω το κεφάλι μου στον ώμο του για στήριξη. Αμέσως το άρωμα του γεμίζει τα ρουθούνια μου και δεν μπορώ παρά να εισπνεύσω ξανά αυτή τη μεθυστική μυρωδιά.

«Ποιο από αυτά είναι το διαμέρισμα σου;» ρωτάει σαρώνοντας με το βλέμμα του τις πολυκατοικίες εδώ τριγύρω.

«Βασικά...κανένα από αυτά δεν είναι το σπίτι μου» λέω διστακτικά.

Με κοιτάζει περίεργα. «Τι εννοείς;»

«Το σπίτι μου είναι τουλάχιστον τρία τετράγωνα από εδώ» αναστενάζω και κλείνω τα μάτια του περιμένοντας το ξέσπασμα του από λεπτό σε λεπτό.

«Είσαι σοβαρή;» λέει αγανακτισμένος.

«Δεν ήθελα να δεις που μένω! Που ξέρω ότι δεν είσαι κανένας ληστής ή δολοφόνος;!» δικαιολογούμαι.

Νιώθω τα χέρια του να σφίγγονται πάνω στο δέρμα μου και να σχηματίζουν γροθιές, κάνοντας με έτσι να βγάλω ένα σιγανό αναφωνητό πόνου.

«Με πονάς» λέω και προσπαθώ να απομακρυνθώ όσο γίνεται από το κράτημα του, πράγμα αδύνατον γιατί αν κατάφερνα κάτι τέτοιο θα έπεφτα ξανά στο έδαφος.

Καλύτερα στα χέρια του λοιπόν.

«Και για λύσε μου μια απορία ρε Κέισι. Εσύ δέχεσαι συχνά να βγαίνεις ραντεβού με ληστές και δολοφόνους;» ειρωνεύεται αγνοώντας το προηγούμενο σχόλιο μου.

«Θα έμενες έκπληκτος, πίστεψε με» αστειεύομαι μα όταν βλέπω τα μάτια του να γουρλώνουν από έκπληξη βιάζομαι να δικαιολογήσω:

«Πλάκα σου έκανα! Θεέ μου, είσαι τόσο ψάρι!»

Όταν ακούει τα λόγια μου, η έκφραση του γρήγορα αλλάζει και γίνεται σκυθρωπή.

«Γιατί στον διάολο δεν μου είπες που πραγματικά μένεις;» λέει ύστερα, με βλέμμα σκληρό.

«Με όλο τον σεβασμό Κρις, αλλά δεν σε ξέρω και απο χθες. Δεν πιστεύω πως είσαι δολοφόνος ή κάτι τέτοιο, αλλά ποτέ δεν ξέρεις. Το ένστικτο μου δεν έχει αποδειχθεί και πολύ σωστό τελευταία» εξηγώ με χαμηλή φωνή.

«Τι πάει να πει αυτό;» λέει με περιέργεια.

Η περιέργεια σκότωσε την γάτα, δεν στο έμαθαν αυτό στο σχολείο Κρις;

«Αν και δεν είναι δική σου δουλειά, ας πούμε ότι η αδελφή μου με τις πράξεις της έκανε κάτι εις βάρος μου μόνο και μόνο για να μην με χάσει από κοντά της. Ή μάλλον, για να το θέσω πιο σωστά, με τις πράξεις που δεν έκανε..» λέω με πικρία και τον βλέπω που νεύει με κατανόηση.

«Τι λες να μου πεις που πραγματικά μένεις; Σου το ορκίζομαι δεν είμαι δολοφόνος, το μόνο πράγμα για το οποίο νιώθω ένοχος αυτή τη στιγμή είναι που πονάνε τα μπράτσα μου από το βάρος!» αστειεύεται, αλλάζοντας την κουβέντα.

Ελευθερώνω ένα σιγανό γελάκι μα γρήγορα υιοθετώ την σοβαρή μου έκφραση.

«Υπονοείς κάτι για το βάρος μου;» αναφωνώ και τον χτυπάω απαλά στο μπράτσο.

«Όχι όχι, απλά λέω πως δεν θα ήταν και άσχημο να έχανες δύο τρία κιλάκια!» με πειράζει.

«Θα το έχω υπόψην μου κύριε Περλ» λέω.

«Και για να σε απαλλάξω από την δύσκολη κατάσταση, το σπίτι μου είναι δύο τετράγωνα από εδώ» λέω δείχνοντας του με το χέρι μου προς τα πού.

«Είσαι πολύ κατατοπιστική!» λέει. Στριφογυρίζω τα μάτια μου και του λέω την οδό.

Νεύει ως απάντηση και δεν χάνει χρόνο καθώς κάνει να κινηθεί προς το αμάξι.

«Μπορώ να περπατήσω. Δεν είναι δα και τόσο μακριά» μουρμουρίζω.

«Είσαι σίγουρη;» ρωτάει δύσπιστος και νεύω καταφατικά.

Παίρνει μια βαθιά ανάσα και με προσεκτικές κινήσεις με βοηθάει να πατήσω το "καλό" μου πόδι στο έδαφος. Ακουμπάω διστακτικά και το άλλο, χαμογελώντας που δεν με πονάει τόσο πια.

Όταν όμως ο Κρις απομακρύνει τα χέρια του, καταλαβαίνω ότι αυτό οφειλόταν στο γεγονός ότι στηριζόμουν πάνω του.

Βγάζω μια σιγανή κραυγή και νιώθω τα γόνατα μου να λυγίζουν. Αρχίζω να κυλάω προς τα κάτω όμως λίγο πριν ακουμπήσω στο έδαφος αισθάνομαι δύο γερά χέρια να τυλίγονται γύρω μου, στηρίζοντας με.

«Έτοιμη να αρχίσεις να τρέχεις στους δρόμους είσαι!» λέει και γελάει σιγανά.

Εκτός από όλα τα άλλα είσαι και πολύ αστείος!

Πριν προλάβω να τον βρίσω για τον ειρωνικό τόνο του, τυλίγει για άλλη μια φορά τα χέρια του γύρω μου και μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα βρίσκομαι και πάλι στην ζεστασιά της αγκαλιάς του.

Νιώθω τα χέρια του να με σφίγγουν πάνω του ελαφρά, ενώ ταυτόχρονα αρχίζει να περπατάει προς το αμάξι.

Λίγες ακόμα στιγμές να μείνω εδώ και νομίζω θα το συνηθίσω για τα καλά. Και μετά σκούρα τα πράγματα!

***

Ελπίζω να σας άρεσε το κεφάλαιο αγάπες!

Είχα πολλές μέρες να ανεβάσω σε αυτή την ιστορία και συγγνώμη, απλά έπαθα κάτι σαν καταιγισμό ιδεών για τα επόμενα κεφάλαια του Love is War και ασχολήθηκα -και ακόμα ασχολούμαι- περισσότερο με αυτό! :'(