Καταραμένα ξυλάκια! Πώς στο καλό έχουν την αντοχή να τρώνε με αυτά τα απαίσια πράγματα ορισμένοι;!

«Αχ, τα παρατάω! Προτιμώ να μείνω νηστική παρά να φύγω από εδώ με νεύρα!» αναφωνώ και εισπράττω ένα χαχανιτό από μέρους του.

Ασυναίσθητα, χαμογελάω στον ήχο. Αν μπορούσα, μα τω θεώ, θα τον ηχογραφούσα αυτή τη στιγμή ενώ γελούσε και θα τον έβαζα ήχο κλήσης.

«Δεν είναι τόσο δύσκολο, κοίτα εμένα» λέει και κολλάω το βλέμμα μου στα χέρια του παρακολουθώντας τις κινήσεις του προσεκτικά.

«Το κάνεις να φαίνεται τόσο εύκολο!» λέω κουνώντας το κεφάλι μου απηυδισμένη.

«Μα είναι! Λίγη προσπάθεια θέλει μόνο. Δοκίμασε το μαζί μου τώρα» λέει και με παροτρύνει να πιάσω ξανά τα ξυλάκια.

Με δυσκολία, αντιγράφω τις κινήσεις του και τα κρατάω ακριβώς όπως και αυτός. Πλησιάζω το χέρι μου αργά και σταθερά προς τα νουντλς ενώ έχω φτάσει στο σημείο μέχρι και να προσεύχομαι για να μην κουνηθούν τα καταραμένα ξυλάκια από την θέση τους.

Είμαι κοντά. Τόσο κοντά. Λίγα εκατοστά ακόμα.

«Τα κατάφερα!» λέω ενθουσιασμένα μόλις βλέπω ότι δύο μακαρόνια έχουν παγιδευτεί ανάμεσα στα ξυλάκια μου.

«Είδες; Λίγη προσπάθεια ήθελε μόνο» λέει χαχανίζοντας από την παιδική μου αντίδραση.

Το χαμόγελο δεν φεύγει από τα χείλη μου καθώς σκύβω μπροστά από το πιάτο και ανοίγω ελάχιστα το στόμα μου, προετοιμάζοντας με έτσι για το φαγητό που επρόκειτο να βρεθεί εντός λίγων δευτερολέπτων εκεί.

Λίγο πριν τοποθετηθούν στο στόμα μου τα νιώθω να γλιστράνε αργά και βασανιστικά από τα ξυλάκια και να πέφτουν πάλι πίσω στο πιάτο.

Γαμώτο! Ήμουν τόσο κοντά στο να γευτώ πρώτη φορά πως είναι τα νουντλς.

«Ω έλα τώρα!» αναφωνώ εκνευρισμένη.

Ακούω το γέλιο του Κρις και ρίχνω την ματιά μου πάνω του, δίνοντας του ένα στραβό βλέμμα. Γελάει με τον πόνο μου, αυτό δεν είναι καθόλου ευγενικό!

Τουλάχιστον δεν έπεσαν πάνω στο φόρεμα, αυτό νομίζω θα με έκανε τελείως έξω φρενών.

Γενικά μπορώ πολύ εύκολα να έρθω στα όρια μου όταν βλέπω ρούχα λερωμένα. Ανεξαρτήτως αν είναι δικά μου ή της Κιμ.

Αλλά φυσικά, αυτή έχει αντίθετη άποψη καθώς μόνο τα δικά της ρούχα ξέρει να προσέχει!

Εδώ και τόσο καιρό θυμίζω -ή μάλλον απειλώ- επανειλημμένως στην Κιμ να προσέχει τις κινήσεις της όταν φοράει τα ρούχα μου.

Δεν ξέρω και εγώ πόσα δικά μου τζιν έχω βρει λαδωμένα εξαιτίας της, επειδή τρώει σαν γουρούνι!

«Ήσουν πολύ κοντά, δεν πειράζει όμως, μην σε παίρνει από κάτω!» λέει κοροϊδευτικά ενώ ταυτόχρονα σηκώνει το χέρι του και κάνει νόημα σε έναν από τους σερβιτόρους για να έρθει προς το μέρος μας.

Τι, ζητάει λογαριασμό κιόλας; Ούτε που έχω αγγίξει το φαγητό μου, αλλά και αυτός δεν πάει πίσω!

«Μπορείτε να φέρετε ένα πιρούνι στην κύρια;» λέει δείχνοντας με το βλέμμα του προς τα εμένα.

«Φυσικά» λέει και απομακρύνεται.

«Ευχαριστώ» λέω και πίνω μια γουλιά από το γευστικό κρασί.

Είναι τόσο ωραίο που μετά από κάθε γουλιά δεν μπορώ παρά να γλύψω τα χείλη μου!

«Δεν κάνει τίποτα. Δεν θα θέλαμε να φύγεις νηστική από εδώ πέρα και να μην έχεις ενέργεια!» λέει χαμογελώντας περιπαιχτικά.

Στραβοκαταπίνω στα λόγια του. Με όλες αυτές της συζητήσεις που κάναμε μου διέφυγε τελείως το γεγονός πως το κίνητρο του κάθε άντρα σε αυτά τα ραντεβού στα "τυφλά" είναι το σεξ.

Πώς στο καλό να του το πω τώρα ότι δεν πρόκειται να με δει με αυτόν τον τρόπο; Ωραίος, κούκλος είναι, αλλά εγώ παραπάνω από μια αγκαλιά σε άνθρωπο που μόλις γνώρισα δεν δίνω.

«Αν... υπονοείς αυτό που κατάλαβα, δεν...δεν είμαι γυναίκα που θα προχωρήσει με κάποιον ενώ τον ξέρει μόνο μερικές ώρες. Δεν μου αρέσει που το παραδέχομαι αλλά, η αδελφή μου είναι έτσι, όχι εγώ» του εξηγώ και τον βλέπω που υιοθετεί ξανά ένα περίεργο ύφος.

Όλη η καλή διάθεση που είχε πριν είναι σαν να εξαφανίστηκαν στο λεπτό. Και όλα αυτά γιατί; Επειδή αρνήθηκα να κάνω έρωτα με κάποιον που δεν γνωρίζω καθόλου;!

«Και τότε γιατί βρίσκεσαι εδώ; Για την καλή παρέα;» ρωτάει σκληρά.

«Η αδελφή μου με ανάγκασε να έρθω, δεν ήξερα καν ότι είχε κανονίσει ραντεβού με κάποιον μέχρι μια ώρα πριν το ραντεβού. Δεν μου άφησε περιθώρια ούτε να αρνηθώ, ούτε τίποτα» δικαιολογούμαι.

Ειλικρινά, δεν ξέρω καν γιατί του δικαιολογούμαι. Στο κάτω κάτω του διευκρίνισα από την αρχή ότι εγώ με την Κιμ είμαστε σαν την μέρα με την νύχτα. Αυτό εμπεριέχει και το πόσο διαφορετικά χειριζόμαστε καταστάσεις, όπως και σχέσεις.

«Α μάλιστα. Εάν σε πιέζουμε κιόλας να μην σε κρατάω, μπορείς να φύγεις ελεύθερα!» λέει με βλέμμα που βγάζει φωτιές.

Τι στο καλό έπαθε τώρα και μιλάει με τέτοιον τρόπο; Μύγα τον τσίμπησε;!

«Μπορείς να μου πεις τι σε έπιασε έτσι ξαφνικά και είσαι τόσο επιθετικός; Ποτέ δεν είπα ότι πιέζομαι αυτή εδώ την στιγμή, απολαμβάνω την παρέα σου και νομίζω το έχεις καταλάβει και εσύ!» λέω υψώνοντας ελάχιστα τον τόνο της φωνής μου.

«Αυτό που έπαθα είναι ότι τόση ώρα σπαταλάω τον χρόνο μου. Μην με παρεξηγείς, αλλά πιστεύω ότι ξέρεις πολύ καλά τον λόγο που οι άντρες επιλέγουν τέτοιου είδους ραντεβού» λέει λες και είναι αυτονόητο.

Φυσικά και δεν σε παρεξηγώ καλέ, τι τρελή είμαι;!

«Ωραία, αφού σπαταλάς τον χρόνο σου δεν καταλαβαίνω για ποιον λόγο στεκόμαστε ακόμα εδώ» λέω κοιτώντας τον σκληρά.

Εκείνη την στιγμή εμφανίζεται ο σερβιτόρος με το πιρούνι. «Συγγνώμη για την αργοπορία» απολογείται.

«Μην ανησυχείς. Δεν θα το χρειαστούμε τελικά, απλώς φέρε μου τον λογαριασμό» λέει.

Ο κακομοίρης ο σερβιτόρος που τον έχουμε στο πήγαινε-έλα νεύει μπερδεμένος και χωρίς να φέρει αντίρρηση, σπεύδει να φέρει τον λογαριασμό.

Μπερδεμένος και με το δίκιο του, ούτε που έχουμε ακουμπήσει το φαγητό μας. Να'ναι καλά ο Κρις που με τα καμώματα του θα καταλήξω νηστική στο τέλος της μέρας.

Σηκώνομαι απότομα χωρίς να περιμένω τον σερβιτόρο να επιστρέψει, πιάνω το παλτό μου και τον φάκελο και αφού αφήνω ένα εικοσαδόλαρο στο τραπέζι γυρνάω από την άλλη και κατευθύνομαι προς την έξοδο.

Αχ Κιμ, δεν φαντάζεσαι με τι κέφια θα γυρίσω σπίτι τυχερούλα. Όοολα εσύ θα τα ακούσεις.

Ο ήχος των τακουνιών μου είναι παραπάνω από διακριτός λόγω της εκκωφαντικής ησυχίας που επικρατεί στον δρόμο. Ευτυχώς που έχει λίγο φως λόγω του φεγγαριού, αλλιώς είμαι σίγουρη πως θα κατέληγα σωριασμένη στο έδαφος.

Μα καλά, τόσος μεγάλος κόπος θα ήταν αν έβαζαν μερικά φώτα;!

Με συνοπτικές κινήσεις βγάζω το κινητό μου από τον φάκελο και λίγες στιγμές αργότερα καλώ τον αριθμό της Κιμ.

Το καλό που σου θέλω να το σηκώσεις, αδελφούλα.

«Τι;» λέει με το που σηκώνει το τηλέφωνο.

Πάντα τόσο ευγενικό και πρόσχαρο ήταν το πουλάκι μου.

«Θέλω να έρθεις να με πάρεις» λέω γρήγορα.

«Απο τώρα; Είναι μόλις εντεκα-μισή Κέι, πότε προλάβατε κιόλας;!» αναφωνεί.

Αχ κάτι τέτοια λες και θέλω να σου κοπανίσω το κεφάλι στον τοίχο μέχρι να κάνει κούκου!

«Κιμ, μην παίζεις με τον πόνο μου γιατί εσύ θα τα ακούσεις στο τέλος. Δεν κοιμήθηκα μαζί του κοπέλα μου, πως να στο εξηγήσω για να το καταλάβεις; Δεν προχωράω τις σχέσεις μου με ταχύτητες φωτός όπως εσύ! Τσακίσου και έλα να με πάρεις από εδώ!» φωνάζω εκνευρισμένη.

«Ναι, το θέμα είναι ότι εσύ είσαι ακριβώς το αντίθετο, προχωράς τις σχέσεις σου με ρυθμούς ετοιμοθάνατης χελώνας! Γιατί νομίζεις πως είσαι ακόμα παρθένα;» αναφωνεί.

«Να μην σε νοιάζει τι κάνω στο κρεβάτι μου! Τσακίσου και έλα εδώ τώρα» επαναλαμβάνω τα λόγια μου από πριν.

«Δεν μπορώ τώρα, τελείωσες πολύ νωρίτερα από ότι πίστευα και είμαι ακόμα με τον Ιαν. Δεν μπορώ να τον αφήσω μόνο του» λέει και πιέζω τα χείλη μου.

«Τι εννοείς;» ρωτάω έτοιμη να εκραγώ από στιγμή σε στιγμή.

«Δεν μπορώ Κέισι, κατάλαβε με!» προσπαθεί να δικαιολογηθεί.

Τζάμπα σάλιο χαλάς Κιμ, αυτή τη στιγμή το μόνο που καταφέρνεις με αυτές τις φθηνές δικαιολογίες είναι να βάζεις περισσότερο λάδι στην φωτιά.

«Όχι δεν σε καταλαβαίνω καθόλου Κιμ. Εσύ με έμπλεξες σε όλο αυτό και τώρα ούτε να έρθεις να με πάρεις δεν μπορείς!» ξεσπάω και χωρίς να περιμένω κάποια απάντηση από μέρους της, κλείνω το τηλέφωνο.

Δεν ξέρω γιατί συνεχίζω να της κάνω τα χατίρια, αλήθεια. Μέχρι τώρα θα έπρεπε να έχω πάρει το μάθημα μου, αφού πάντα καταλήγω εγώ στην δύσκολη θέση αντί για εκείνη.

Τώρα εξαιτίας της θα πρέπει να περιμένω στη στάση κανενός λεωφορείου και αν περάσει κανένα τέτοια ώρα από εδώ! Λεφτά για ταξί το πολύ να μου φτάσουν για την μισή διαδρομή.

Τι το ήθελα και εγώ να το παίξω κουβαρντού και δεν περίμενα να μου δώσουν τα ρέστα;

Τρίβω τα μπράτσα μου σε μια μάταιη προσπάθεια να ζεσταθώ και βρίζω από μέσα μου. Βάζω τον φάκελο μου ανάμεσα στα πόδια μου έτσι ώστε να μην πέσει, και με γρήγορες κινήσεις φοράω το παλτό μου. Αυτομάτως μόλις το ύφασμα καλύπτει τα παγωμένα μπράτσα μου, αναστενάζω από την ανακούφιση.

Παρόλο που τα χέρια μου πλέον δεν κρυώνουν τόσο, το γεγονός ότι το παλτό δεν είναι αρκετά μακρύ για να καλύψει τα πόδια μου είναι ένα μεγάλο μειονέκτημα καθώς δεν φοράω καλσόν για να ζεστάνει έστω και λίγο τα πόδια μου.

Συνεχίζω να περπατάω προς άγνωστη κατεύθυνση για λίγη ώρα, περιμένοντας για κανένα λεωφορείο να περάσει αλλά δεν βλέπω τίποτα στον ορίζοντα.

Και να φανταστεί κανείς δεν είναι και τελείως ερημιά σε αυτή την περιοχή, έχει δύο τρία μαγαζιά ακόμα, αλλά από ότι φαίνεται σήμερα ο κόσμος προτίμησε άλλα -πιο ωραία- μέρη για να περάσει την ώρα του.

Όσο "καλή" είναι η Κιμ στις σχέσεις, άλλο τόσο είναι και στο να διαλέγει μέρη για πρώτα ραντεβού. Μαγαζί με κινεζικό δεκαπέντε λεπτά μακριά -με αμάξι- από πιο τα πολυσύχναστα μέρη της πόλης.

Θα έπαιρνα την Τζένα να έρθει να με πάρει, αλλά δεν θέλω να την ξεσηκώνω και αυτή, πολύ πιθανό να είναι απασχολημένη με δεν ξέρω και εγώ τι.

Από τις σκέψεις μου με βγάζει ο ήχος ενός αμαξιού που εμφανίζεται από πουθενά, του οποίου τα λάστιχα κάνουν δυνατό θόρυβο λόγω της ιλιγγιώδης ταχύτητας με την οποία τρέχει.

Λες και όλα συμβαίνουν σε αργή κίνηση, βλέπω το αμάξι να τρέχει κατά πάνω μου και στέκομαι ανήμπορη εκεί, χωρίς καν να κάνω μια προσπάθεια να τρέξω για να το αποφύγω.

Ο οδηγός πατάει απότομα το φρένο και το αμάξι σταματάει μόλις λίγα εκατοστά μακριά μου. Νιώθω ακόμα το τρέμουλο των ποδιών μου, δεν έχει ελαττωθεί σχεδόν καθόλου. Με το ζόρι στέκομαι ακόμα όρθια από την τρομάρα.

Η πόρτα του οδηγού ανοίγει και έντρομη διακρίνω τον Κρις να βγαίνει έξω χαλαρός, λες και δεν κόντεψε να με σκοτώσει μόλις.

«Μπες μέσα. Εαν περιμένεις λεωφορείο, σε διαβεβαιώνω πως δεν πρόκειται να περάσει από εδώ» είναι το πρώτο πράγμα που λέει.

«Είσαι με τα καλά σου άνθρωπε μου;! Κοντεψες να με σκοτώσεις τόσο που έτρεχες!» φωνάζω.

«Εγώ ακόμα ζωντανή σε βρίσκω, οπότε δεν καταλαβαίνω για ποίο ακριβώς λόγο το συζητάμε ακόμη» λέει στριφογυρίζοντας τα μάτια του.

«Δεν πρόκειται να μπω εκεί μέσα εφόσον ξέρω ότι οι πιθανότητες να βγω ζωντανή είναι μηδαμινές. Είτε θα πεθάνω από καρδιακό, είτε από κανένα ατύχημα που θα συμβεί ενώ οδηγείς έτσι!» λέω και τον κοιτάζω φευγαλέα, μόνο και μόνο για να διαπιστώσω πως ήδη με κοιτάζει, με βλέμμα περίεργο, λες και είναι εξωγήινος.

Δεν μπορεί να πιστεύει ότι θα το διακινδυνεύσω, έτσι;

«Μπες μέσα Κέισι. Ξέρουμε και οι δύο ότι αργά ή γρήγορα θα μπεις, κάντο λοιπόν για να πάμε και οι δύο στα σπίτι μας!» λέει αγανακτισμένος και κουνάω το κεφάλι μου αρνητικά.

Δεν έχω καμία όρεξη να του πάω κόντρα αυτή τη στιγμή. Έχει τόσο κρύο και είμαι τόσο κουρασμένη, το μόνο που θέλω είναι να σκεπαστώ και να πέσω για ύπνο.

Όμως δεν πρόκειται με καμία δύναμη να μπω εκεί μέσα εάν πρόκειται να τρέχει έτσι, ακόμα και αν ξέρω ότι με το φέρσιμο μου διώχνω το μόνο μεταφορικό μέσο που υπάρχει σε ακτίνα τουλάχιστον τεσσάρων χιλιομέτρων.

«Κέισι!» γρυλίζει εκνευρισμένος.

«Αν μπω μέσα υπόσχεσαι ότι δεν θα τρέχεις;» ρωτάω κοιτώντας τον βλοσυρά.

Εφόσον δεν βλέπω κανένα λεωφορείο ή ταξί στον ορίζοντα, πολύ φοβάμαι ότι είναι μονόδρομος για μένα.

Δεν θέλω καθόλου να κάτσω εδώ μόνη μέσα στο σκοτάδι και να τον αφήσω να φύγει.

Αλλά θα το κάνω αν η απάντηση του στην ερώτηση μου δεν είναι αυτή που θέλω να ακούσω.

«Στο υπόσχομαι, στους παλιούς θεούς και στους νέους!» με ειρωνεύεται.

Γουρλώνω τα μάτια μου στα λόγια του ενώ η ειρωνία του μου περνάει σχεδόν απαρατήρητη.

Υπό κανονικές συνθήκες θα τον σκυλο-έβριζα αλλά τώρα πραγματικά δεν μου πάει η καρδιά.

«Βλέπεις Game of Thrones;!» αναφωνώ ενθουσιασμένη.

Και εμείς τόση ώρα μέσα στο μαγαζί καθόμασταν μιλάγαμε περί ανέμων και υδάτων; Για όνομα του θεού!

«Μόνο αν μπεις μέσα στο αμάξι θα μάθεις» με προκαλεί.

Παρόλο που ξέρω ήδη την απάντηση, δεν διστάζω καθώς ανοίγω την πόρτα του συνοδηγού και μπαίνω μέσα κλείνοντας με δύναμη την πόρτα δίπλα μου.

Η Κιμ αρνείται πεισματικά να αρχίσει αυτή τη σειρά και εγώ είμαι απελπισμένη, δεν έχω με ποιον να συζητήσω και αυτό το θέμα! Τώρα που τον βρήκα σιγά μην τον αφήσω να φύγει έτσι εύκολα.

Έχω ήδη βάλει την ζώνη ασφαλείας όταν μπαίνει μέσα και ο Κρις.

Με κοιτάζει ειρωνικά, μα δεν του δίνω σημασία. Μάλλον δεν έχει ακούσει ποτέ την φράση "η ζώνη σε δένει με τη ζωή"!

Αλλά και να την έχει ακούσει, που αν κρίνω από τα κοντέρ ταχύτητας που κοντεύουν να σπάσουν δεν νομίζω, σιγά μην τις παίρνει στα σοβαρά κάτι τέτοιες προειδοποιήσεις.

«Ναι» λέει και τον κοιτάζω απορημένη.

«Ναι βλέπω» διευκρινίζει όταν βλέπει ότι δεν τον καταλαβαίνω.

«Νομίζω πλέον αρχίζω να σε συμπαθώ» λέω ειρωνικά.

Εντάξει είπαμε, υπέροχη και τέλεια η σειρά αλλά δεν μπορεί να κάνει και θαύματα του τύπου να αρχίσω να συμπαθώ εγώ τον Κρις.

«Τιμή μου» στριφογυρίζει τα μάτια του.

Απαπα, με την ειρωνία στο στόμα αυτός ο άνθρωπος!

***

Μην ξεχάσετε να σχολιάσετε και να ψηφίσετε αγάπες!

[Όπως καταλάβατε και εσείς, δεν άντεξα και ξανά αναφέρθηκα και σε αυτή την ιστορία στο Game of Thrones. Τι να κάνω και εγώ η έρημη που το λατρεύω😢😢]