«Είναι πολύ εφαρμοστό!» παραπονιέμαι με δυνατή φωνή έτσι ώστε να με ακούσει η Κιμ που είναι έξω από το μπάνιο.

Είναι πολύ όμορφο, δεν λέω, και σίγουρα τονίζει όλα τα σωστά σημεία. Οι ανοιχτοί ώμοι προσφέρουν μια άλλη νότα στο όλο σύνολο αλλά... Είναι πολύ στενό.

Το τελευταίο πράγμα που θέλω είναι να προκαλέσω αυτόν τον Κρις. Όλοι ξέρουμε τι ευελπιστούν όλοι αυτοί οι άντρες που πηγαίνουν σε τυφλά ραντεβού.

Εγώ, δυστυχώς για αυτόν, δεν έχω καμία πρόθεση να βρεθώ στο κρεβάτι του -ή ακόμα χειρότερα στο κρεβάτι κανενός ξενοδοχείου- στο τέλος της βραδιάς.

Καμία όμως. Και κούκλος να είναι, που αμφιβάλλω, δεν υπάρχει περίπτωση να κάνω κάτι τέτοιο.

«Έλα τώρα δεσποινίς σεμνοτύφη! Βγες έξω να σε δω» αναφωνεί η Κιμ.

Χωρίς να περιμένει καν κάποια απάντηση από μέρους μου ανοίγει την πόρτα διάπλατα και την επόμενη στιγμή βρίσκομαι αντιμέτωπη με το επικριτικό βλέμμα της.

Βλέπω τα μάτια της να με κοιτάζουν εξονυχιστικά από πάνω μέχρι κάτω και στραβοκαταπίνω, περιμένοντας τα σκληρά λόγια που θα βγουν από τα χείλη της από λεπτό σε λεπτό.

«Είναι….» αρχίζει μα δεν τελειώνει την πρόταση της. Απλά κάθεται και με κοιτάζει σκεπτική.

Τόσο χάλια;

«ΤΕΛΕΙΟ!» φωνάζει ενθουσιασμένη κάνοντας με να αναπηδήσω ξαφνιασμένη.

«Για τον Θεό, αδελφούλα, τι καμπύλες είναι αυτές γαμωτο;!» λέει και χαχανίζω, παρόλο που δεν συμφωνώ.

Και τι δεν θα έδινα να είχα αυτά τα πρασινο-καφέ εκφραστικά μάτια και τα κάστανα μαλλιά. Και να ήταν μόνο αυτά δηλαδή...

Το δικό μου σώμα μπροστά σε αυτό της αδελφής μου δεν πιάνει μια! Μπορεί να στάθηκα πιο τυχερή στο θέμα “καμπύλες” αλλά ειλικρινά θα προτιμούσα κατά πολύ να είχα το δικό της πλούσιο στήθος αντίθετα.

«Να σου πω, τώρα που το σκέφτομαι, πως ακριβώς θα καταλάβει πως είμαι εγώ αυτός ο Κρις; Αφού δεν μοιάζουμε καθόλου!» λέω σκεπτικά.

Αυτή η μικρή λεπτομέρεια δεν μου είχε περάσει καν από το μυαλό. Και από ότι φαίνεται ούτε της Κιμ.

«Αυτό δεν χρειάζεται να σε ανησυχεί. Ίιισως του είχα πει ένα τόσο δα μικρό ψεματάκι, ότι είμαι ξανθιά γαλανομάτα. Δηλαδή σαν εσένα» λέει διστακτικά και γουρλώνω τα μάτια μου.

«Και αν υποθέσουμε ότι ο Ίαν δεν είχε γυρίσει και πήγαινες στο ραντεβού, τι θα του έλεγες τότε;» απορώ.

«Εύκολο. Φοβόμουν μήπως είναι κανένας κακάσχημος δολοφόνος-βιαστής και του είπα ψέματα για να μην με αναγνωρίσει» λέει και ανασηκώνει τους ώμους της.

Θεέ μου, αυτό το κορίτσι είναι αδιόρθωτο!

«Εμένα δεν με λυπάσαι που αν όντως είναι μανιακός κακάσχημος δολοφόνος-βιαστής θα με αναγνωρίσει κατευθείαν;» λέω δήθεν τρομαγμένη.

Στριφογυρίζει τα μάτια της «Έλα τώρα, δεν έχουμε χρόνο για δεύτερες σκέψεις! Πάμε να σου βρω παπούτσια» λέει και αρχίζει να περπατάει από την άλλη.

«Επ! Ακίνητη!» λέω επιτακτικά και κοκκαλώνει.

Με αργές κινήσεις γυρνάει προς το μέρος μου και με κοιτάζει με γουρλωμένα μάτια, περιμένοντας να μιλήσω.

«Όλα και όλα, παπούτσια θα διαλέξω εγώ. Μπορεί από ρούχα να είμαι όλο τζιν και μπλουζάκια αλλά τρία-τέσσερα καλά παπούτσια τα έχω και με το παραπάνω!» λέω και με κοιτάζει περίεργη.

«Και εγώ γιατί δεν τα έχω δει ποτέ;» απορεί.

Πολύ απλά γιατί δεν ήθελα να τα δεις ποτέ, γλυκιά μου.

«Γιατί ξέρω να κρύβω καλά τα πράγματα που δεν θέλω να δεις. Σιγά μην σε άφηνα να φορέσεις τις Christian Louboutin γόβες μου. Ένας θεός ξέρει πόσο καιρό δούλευα για να τις αγοράσω!» εξηγώ και την βλέπω που γουρλώνει τα μάτια της στο όνομα της μάρκας παπουτσιών που μόλις ανέφερα.

«Ch-christian Louboutin είπες;» λέει και με κοιτάζει με βλέμμα κουταβιού.

Νεύω και την κοιτάζω με νόημα.

«Πάω να τις φέρω. Μην τολμήσεις και κουνηθείς από εδώ γιατί θα σου ξυρίσω το κεφάλι στον ύπνο σου. Το ξέρεις ότι είμαι ικανή» την προειδοποιώ.

Βγαίνω με γρήγορα βήματα από το δωμάτιό της και κατευθύνομαι στο δικό μου.

Αν η οποιαδήποτε είχε μια αδελφή σαν την δική μου, θα ήξερε ότι το κατάλληλο μέρος για να κρύψει κάτι σημαντικό από εκείνη είναι κάτω από το κρεβάτι.

Δεν έχει πιάσει σκούπα ποτέ στα χέρια της για να το κάνει τώρα. Και εκτός αυτού, αν ρίξω μια ματιά κάτω από το δικό της κρεβάτι σίγουρα θα βρω τίποτα κάλτσες από την περσινή χρονιά, ίσως και τίποτα στριγκάκια.

Σύμφωνα με τα λεγόμενα της “ποτέ δεν θα πέσει στα πατώματα για τίποτα και για κανέναν”, αν και δεν είμαι τόσο σίγουρη ότι αυτό θα συνεχίσει να ισχύει τώρα που επέστρεψε ο Ίαν.

Χαχανίζω στην σκέψη καθώς τραβάω με τα χέρια μου το κουτί. Σηκώνομαι όρθια και γυρνάω που την άλλη, πριν όμως αρχίσω να περπατάω διακρίνω κάτι που με ακινητοποιεί.

Ένα ζευγάρι πρασινο-καφέ ματιών στην χαραμάδα της πορτας που χωρίζει το δωμάτιο μου από το υπόλοιπο διαμέρισμα.

Ώστε δεν παίρνεις τις απειλές μου σοβαρά, ε αδελφούλα;

Ανασηκώνω το φρύδι μου όταν καταλαβαίνω πως δεν έχει πάρει ακόμα χαμπάρι ότι την έχω πιάσει στα πράσα, και με τρείς γρήγορες κινήσεις καταλήγω δύο βήματα μπροστά και με το πόδι μου να κλοτσάει την πόρτα με δύναμη.

«Άουτς!»

«Ωχ, αδελφούλα, ήσουν εκεί;! Μα δεν σου είπα βρε ατιμούτσικο να μην με ακολουθήσεις;» την επιπλήττω.

«Άξιζε την προσπάθεια» λέει και μορφάζει τρίβοντας το κούτελο της.

«Αυτή είναι η πρώτη και τελευταία προειδοποίηση Κίμπερλι! Στο επόμενο παράπτωμα θα βρεθείς με τα μαλλιά στις χούφτες σου!» την απειλώ.

Βγάζω άτσαλα τα φθαρμένα αθλητικά μου και με προσεκτικές κινήσεις βγάζω τα ψηλοτάκουνα από το κουτί τους. Τα βάζω και ύστερα κάνω μια επιδεικτική στροφή γύρω από τον εαυτό μου.

«Αχ Κιμ! Δεν φαντάζεσαι πόσο υπέροχη αίσθηση έχουν στα πόδια μου. Είναι σαν να πατάω πάνω σε σύννεφα!» λέω ονειροπόλα και την βλέπω που κατσουφιάζει.

«Ίσως αν αρχίσεις να δουλεύεις και εσύ, να έχεις την ευκαιρία να αγοράσεις και ένα δικό σου ζευγάρι» λέω και νεύει.

«Ότι πεις. Έλα να σε βάψω τώρα» λέει απλά και μου γυρνάει την πλάτη της για να κατευθυνθεί πίσω στο δωμάτιο της.

Ελευθερώνω ένα γελάκι και την ακολουθώ χωρίς να πω λέξη παραπάνω. Η Κιμ είναι πραγματικά ο μόνος άνθρωπος του οποιου η διάθεση μπορεί να χαλάσει για ένα ζευγάρι γόβες.

«Κάτσε» λέει επιτακτικά δείχνοντας μου την με καρέκλα μπροστά της.

Κάθομαι σιωπηλά και περιμένω μέχρι να βγάλει όλα της τα σύνεργα -πινέλα, μέικαπ και γενικά ότι μακιγιάζ έχει αγοράσει ποτέ της.

«Κλείσε τα μάτια σου» λέει και υπακούω.

Τα λεπτά περνάνε και πραγματικά έχω αρχίσει να μπουχτίζω με την σιωπή που επικρατεί. Δεν νομίζω να έχει υπάρξει ήσυχη για τόσα πολλά λεπτά στο παρελθόν.

Μάλλον εγώ θα είμαι αυτή που θα σπάσει την σιωπή.

«Γιατί δεν μπορώ να βάλω ένα καλσόν έστω;» λέω και τρίβω τα μπούτια μου με τις παλάμες μου σε μια προσπάθεια να ζεσταθώ.

«Καταρχάς, δεν ταιριάζει με το φόρεμα. Και όπως είπες και εσύ, είναι κολλητό. Δεν θα θέλαμε να φαίνεται το περίγραμμα, σωστά;» λέει και απλά μουγκρίζω ως απάντηση.

Όλα τα έχει σκεφτεί η άτιμη! Μέχρι και εσώρουχο χωρίς ραφές μου έδωσε. Αααυτό θα πει οργάνωση..!

«Άνοιξε ελάχιστα τα χείλη σου» απαιτεί.

Νιώθω την μύτη του κραγιόν να με γαργαλάει ελάχιστα και με το ζόρι κρατιέμαι να μην χαχανίσω. Όχι τίποτα άλλο, αλλά θα με σκυλοβρίσει αν της χαλάσω το 'έργο'

«Έτοιμη» λέει με περηφάνια.

Γυρνάω το κεφάλι μου και κοιτάζω την αντανάκλαση μου στον καθρέφτη. Απλή αλλά και εντυπωσιακή, όπως μου αρέσει.

«Σε ευχαριστώ Κιμ» της χαμογελάω και μου το ανταποδίδει.

Βεβιασμένα βέβαια, αλλά το ανταποδίδει.

Σηκώνομαι απο την καρέκλα ενώ ταυτόχρονα την ρωτάω: «Και που πρέπει να πάω είπαμε;»

«Στο Golden Palace. Θα σε πάω εγώ»

«Γιατί κινεζικό ρε Κιμ;! Με έχεις δει πως είμαι όταν προσπαθώ να φάω με ξυλάκια;» παραπονιέμαι.

«Και γιατί δεν μπορώ απλά να πάρω εγώ το αυτοκίνητο σου; Έχω και εγώ δίπλωμα, σε περίπτωση που το ξέχασες» συνεχίζω.

«Ώχου! Εκεί κανονίσαμε, εκεί θα πας. Τέρμα! Και θα σε πάω εγώ για να σε γυρίσει αυτός μετά με το αμάξι του» μου κλείνει το μάτι.

«Και αν δεν θέλω να με γυρίσει;» λέω.

«Αν είναι τόσο χάλια που δεν θες ούτε στο ίδιο αμάξι μαζί του να βρεθείς, πάρε με τηλέφωνο να έρθω να σε πάρω εγώ» μουρμουρίζει.

Μπορώ αλήθεια να την εμπιστευτώ ότι θα έρθει να με πάρει αν της το πω;

«Θα έρθω, Κέισι» αναφωνεί αγανακτισμένα διακρίνοντας την διστακτικότητα μου.

«Ωραία, εντάξει. Μόνο κανόνισε να μην πας πουθενά με τον Ίαν κακομοίρα μου» την προειδοποιώ.

Ξέρουμε και οι δύο πολύ καλά ότι αν βγει με τον Ιαν δεν υπάρχει περίπτωση να τον παρατήσει για να έρθει να με πάρει.

«Ότι πεις» λέει κουνώντας το χέρι της.

Υποθέτω πήρα την απάντηση μου, με τον Ιαν θα την περάσει και αυτή τη βραδιά.

Πιάνω το παλτό μου και το φοράω με γρήγορες κινήσεις. Παρόλο που με συμβούλεψε να μην βάλω τίποτα από πάνω, σιγά μην ξεπαγιάσω εγώ για ένα καταραμένο ραντεβού!

Και εφόσον είμαι σίγουρη ότι θα λερώσω το φόρεμα τόσο ατσούμπαλα που θα τρώω, ας έχω τουλάχιστον κάτι να φορέσω για να το καλύψει.

Μα κινεζικό;! Είναι λες και το σύμπαν συνωμοτεί εναντίον μου για να γίνω ρεζίλι μπροστά σε ξένο άνθρωπο!

Όχι ότι με νοιάζει κιόλας..

Ελπίζω τουλάχιστον να έχει τίποτα πιρούνια εκεί γιατί αλλιώς νηστική με βλέπω να την βγάζω τη βραδιά.

«Την τσάντα σου μην ξεχάσεις» λέει και μου προσφέρει τον μαύρο φάκελο της.

«Ευχαριστώ..» λέω καθώς την ανοίγω για να δω μήπως έχει ξεχάσει τίποτα.

Λεφτά, κλειδιά, κινητό και….προφυλακτικά;!

Θεέ μου, θα την πνίξω!

«Κοριτσάκι μου γλυκό, τι στο διάολο γυρεύουν τα προφυλακτικά μέσα στην τσάντα μου;» λέω κοιτώντας την άγρια.

Δεν έχω ξανά ντροπιαστεί τόσο ξανά στην ζωή μου. Η ίδια μου η αδελφή, να μου δίνει ουσιαστικά τις "ευχές" της;! Είναι απίστευτη..

«Άμα χρειαστείς να μην έχεις; Εγώ εσένα σκέφτομαι! Για να μην καταλήξεις σε αυτή την άθλια σειρά, το sixteen and pregnant!» λέει ανασηκώνοντας τους ώμους της και γουρλώνω τα μάτια μου.

«Καταρχάς, βλαμμένη, είμαι εικοσιένα, όχι δεκαέξι! Και δεύτερον, τι ηλίθια που είσαι, αλήθεια!» φωνάζω, σίγουρα κατακόκκινη, και πετάω τα προφυλακτικά πάνω της με δύναμη.

«Τελικά ίσως και να είναι αχρείαστα τα προφυλακτικά. Τέτοια νεύρα αγάπη μου μόνο με περίοδο έχει καμία!» λέει απηυδισμένη καθώς σκύβει για να τα μαζέψει από το πάτωμα.

«Σκάσε, πραγματικά απλώς... σκάσε! Πάμε να φύγουμε πριν σου σπάσω το κεφάλι!» γρυλίζω και την τραβάω από το χέρι.

Βγαίνουμε από το διαμέρισμα και καθώς πάει να κλειδώσει την πόρτα της λέω:

«Απλά για να ξέρεις, η πόρτα του δωματίου μου είναι κλειδωμένη και το κλειδί δεν πρόκειται να το βρείς. Τζάμπα χρόνο θα χάσεις προσπαθώντας να την ανοίξεις» λέω χαμογελώντας και την βλέπω που κοκκαλώνει.

Ύστερα από μερικές στιγμές, όταν επανέρχεται τελειώνει με το κλείδωμα της πόρτας και γυρνάει για να με κοιτάξει.

«Δεν είχα σκοπό» λέει με ένα ψεύτικο χαμόγελο.

Ναι, αυτό είναι το μόνο σίγουρο.

Και που να ήξερες κακομοίρα μου ότι το κλειδί είναι κάτω από το δικό σου κρεβάτι.

***
•Στην φωτογραφία είναι το φόρεμα της Κέισι•

Αν σας άρεσε το κεφάλαιο ψηφίστε και σχολιάστε loves, τα λέμε στο επόμενο κεφάλαιο!😘