Kabanata 29: Beginning

I freed myself from so many doubts and unhealthy thoughts so I could breathe. Now... I can make a curve on my lips. I left with a smile on my face.

"Am I really going to blow the candles out again?" Kiza asked.

"Of course, baby. But before that, make a wish," Oleya chuckled. Kiza's mom.

Kiza looked at me. "I love the lights from the candles, Lady. Help me... How can I blow out them without killing their flames?"

Sabay kaming natawa ni Oleya. Narinig ko na naman ang pagdaing ni Hariz na kanina pa ipinapaliwanag kay Kiza na kailangan niyang ihipan ang apoy.

"Come on, baby. Just make a wish and blow out those candles..." Hariz said, a bit annoyed.

Muling binalingan ni Kiza ng tingin ang cake na nasa harapan niya. Halos makalahati na ang mga kandila dahil sa tagal niya.

"I'm sorry candles..." Natawa ako nang ipikit niya ang kanyang mata. "I wish Lady could get back her baby again..." My smile suddenly faded away.

Napatingin naman sa akin si Hariz. Lumapit naman sa akin si Oleya para hawakan ang braso ko. Ngumiti na lang ako sa kanila.

"I am really sorry candles but I have to kill your lights..." Ilang hipan ang ginawa ni Kiza bago namatay lahat ng kandila.

Matapos niyang ginawa 'yon ay sumimangot siya. Nagtawanan kami nang mag-umpisa na itong umiyak. Walang nagawa si Hariz kundi ang sindihan muli ang mga kandila. Hindi rin namin nakain ang cake dahil ayaw 'yon paggalaw ni Kiza.

"She is always like that," Hariz chuckled. Nilapag niya sa lamesa ang limang in-can beer.

Kumuha ako ng isa at binuksan 'yon. Napaatras ako nang umapaw 'yon kaya tumapon. Natawa na lang ako.

"I wish I was there..." Oleya mumbled.

Kahit na ngayon ko lang nakilala si Oleya ay magaan ang pakiramdam ko sa kanya. Bigla kong naalala ang sinabi sa akin dati ni Hariz na hindi niya alam ang rason kung bakit sila iniwan ni Oleya pero naiitindihan niya ito. Gano'n din ako, kahit na wala akong ideya ay hindi ako makaramdam ng kahit na ano sa kanya.

"So... When are you getting married?" I asked them.

They looked at each other... I saw love. I am so happy for them. They deserve it.

"No plans yet," Oley answered. "But I hope this year?"

Muli ko na lang ininom ang alak. Nakadalawa ako habang silang dalawa ay isa lang. May natira pang isang beer pero hindi ko na kinuha.

"I am sorry, Chels..." Hindi ko nagawang tumingin kay Hariz. "You must be devastated that time."

I focus my eyes at the empty cans in front of me. Hindi ako makaramdam ng hilo kahit na nakadalawa akong beer.

"Sigurado ka na ba sa desisyon mo?" Tanong ni Oleya. "Hindi ko alam kung ano ang nangyari pero alam kong kakayanin mo 'yan."

Naramdaman ko ang kamay niya sa kamay ko kaya napatingin ako sa kanya. Isang masiglang ngiti ang sinalubong niya sa akin.

"Salamat," nakangiting tugon ko.

"Oh come on, girls. Don't use alien language," Hariz groaned.

Natawa na lang kami ni Oleya. Gaya ng naikwento sa akin ni Hariz ay sa Pilipinas nakatira si Oleya.

"But your baby..."

"Hariz..." Oleya shook her head.

"What? Can't you still accept it, Chels?"

Tumitig ako sa kulay asul niyang mata, hindi katulad no'n ay hindi na ako gaanong naaakit sa mga ito. Dalawang mata lang ang ngayon ay ang gusto kong makita.

Did he see my message? What if he didn't? Napasapol na lang ako sa aking noo. I should have just sent him a text message! What got in my mind to use an old way of sending message? Agh!

"Come on, Chelsea. Accept the truth and move on from it. Do not let yourself drown from that part of your life."

I nodded my head. I know...

Lumipas ang ilang araw na walang kahit na anong luha ang pumatak sa aking mga mata. That's a good thing! Ayokong magpakahina na naman. Kailangan kong magpakalakas.

"Lady?" Tawag sa akin ni Kiza nung naiwan kaming dalawa sa loob ng sinehan.

Umalis muna sina Hariz at Oleya para mag-grocery.

"What?" Kumuha ako ng pop corn at isinubo 'yon sa kanya.

She was just staring at me while chewing it. I didn't bother to look away in return. Parang ang lalim ng iniisip niya.

"You said your baby is gone..." Her eyes were really confused. "Why did your baby leave?"

Natawa na lang ako sa tanong niya. Gusto kong magpaliwanag pero alam kong hindi rin naman niya ako maiintindihan.

"My baby didn't really leave me..." I said. Nanghagilap ako ng maaaring idugtong na mas maiintindihan niya. "My baby is already an angel..."

Napangiwi ako nang mas lalong maguluhan ang kanyang tingin.

"Is he... or she... Not going back again?"

Napakapa ako ng sagot sa kanyang tanong.

"Y-Yes..."

Hindi na siya babalik... Hindi ko na siya makikita. Kung nasa'n man siya ngayon ay alam kong masaya na siya. Sayang lang dahil hindi ko man lang siya nagawang masilayan kahit na ilang segundo lang. I would give everything if I was given a chance. But I have to accept it... Isa na lang itong bahagi ng nakaraan na pagsubok.

"Are you sad?"

"I was, but no longer... My baby is already in good hands," I smiled.

Halos hindi na namin mapanuod nang maayos ang nasa big screen dahil sa mayamayang pagtatanong niya sa akin.

"How about your baby's dad? Was he sad too---Wait... Where is he?"

"Home?" I answered, unsure.

"Are not you going home? He is maybe sad now... When my dad was sad, I was there to cheer him up. I would dance in front of him!"

Natawa ako sa sinabi niya. She is a smart kid!

"You mean... I will dance in front of him too? To cheer him up?"

"You should! Come on, Lady! I will teach you how!" She giggled.

Halos hilahin na ako ni Kiza palabas ng sasakyan nila dahil sa sobrang excited na turuan akong sumayaw. Tumayo siya sa sofa pagkapasok namin sa loob.

"Put your hands up!" Natatawang itinaas ko ang dalawa kong kamay.

"Hey! I want to join!" Tumabi sa akin si Oleya na tumatawa.

"Wait... I will just put these bags inside!" Tumakbo si Hariz papunta sa kusina at mabilis ding lumabas para tumabi sa amin.

Mas lalo namang natuwa si Kiza na tumatalon na sa sofa.

"Jump! Jump! Jump!"

Hindi namin napigilang tumawa nang tumawa habang ginagaya ang bawat sayaw ni Kiza na sigaw nang sigaw dahil mali raw ang ginagawa namin.

"Go home now, Lady!"

"It is already night, Kiza." Natatawang suway sa kanya ni Oleya. "She might get lost in the dark..."

"No! Her baby's dad must be sad right now! Come on and cheer him up!"

"I want to sleep with you tonight, Kiza..." Natigilan ito sa pagtulak sa akin.

Nanlaki ang kanyang mata.

"R-Really?"

Nakangiting tumango ako.

"But your baby's dad must be sad---Nevermind! Let's go inside my room!"

Hinila niya ako papasok sa kanyang kwarto. Hindi agad natulog si Kiza dahil kinulit niya pa ako na gusto niyang makita si Ryde.

I took my phone from my pocket. I opened the gallery. Ipinakita ko sa kanya ang mga litrato naming dalawa ni Ryde.

"He is Ryde... You can call him Uncle Ryde," I muttered.

She stopped from scanning the pictures. Hindi ko namalayan na masyado na pala siyang nakalayo. Nahagilap niya ang litrato namin nung graduation ko.

"Why were you wearing this weird white dress? And... Your hat is weird too."

Turo niya sa toga na soot ko nung graduation.

"You will also wear one someday..."

"But why?"

"That's hmmm..." Nangapa ako ng maisasagot muli. This kid is giving me a hard time with her weird questions. "Your dad and mom would love to see you wearing that weird dress and hat too!"

Napatango na lang siya.

"Maybe dad only?"

"What?"

"Mommy won't be here forever, right? Just like what happened to you... You suddenly leave us..."

"I'm sorry, Kiza..."

Binalik na niya sa akin ang phone.

"But your mom is not like me... She will stay with you forever."

Tamad na tumango naman ito.

"Are not you going home yet?"

Hindi ko alam kung pang-ilang beses ko na bang narinig sa kanya ang tanong na 'yon ngayong araw.

"Tomorrow..."

Napatingin siya sa akin. Ang akala ko ay gulat ang bubungad sa akin ngunit isang ngiti ang ibinigay niya. Ang akala ko ay magugulat siya dahil biglaan.

"Dance in front of him..."

"Okay," I chuckled.

"Promise me... You will make him smile."

"Promise, Kiza..."

Kinabukasan ay nagpaalam na ako sa kanila.

"You know what to do..." Hariz gave ma a tight hug. "Oh, Chels... Please. Be strong."

Nilapitan din ako ni Oleya.

"Gusto kita ulit makita... Sana sa araw na 'yon ay ayos na ang lahat," nakangiting sabi niya habang nakayakap sa akin. "I wish you all the best... Smile, Chels. You got this..."

Naiiyak na binalingan ko si Kiza ng tingin. Nakangiti ito sa akin habang buhat-buhat si Reed.

Lumuhod ako para yakapin siya.

"Lady... Do what I told you to. Your baby's dad will be happy..."

"I will..."

I kissed her cheek before I got in the car. Kumaway ako sa kanila habang paalis. Sa pag-alis ko sa lugar na 'yon ay iniwan ko lahat ng takot sa akin.

Pumikit ako... This is life. Sometimes you will find it unfair but that's life. It is okay to get lost but at the end of the day, I know... You will also get there.

Nanginginig ang kamay ko habang palabas ng sasakyan. Isang maliit na bag lang ang dala ko pero pakiramdam ko ay sobrang bigat ng dinadala ko.

I looked up. The gian Ferris wheel here in South Bank of the River Thames welcomed me. Ang mga ilaw na nakabalot dito ang siyang nagsisilbing kinang sa madilim na kalangitan.

"I want to Ride that..."

I nodded my head.

"I want to Ride it too, Ryde..."

I looked at him and caught him looking at me too. Tears from my eyes started to fall down.

"Kailan ka dumating?" Tanong ko sa kanya sa gitna ng pag-iyak.

Ginulo ng hangin ang kanyang buhok. Mabilis din na nalanghap ko ang kanyang panlalaking pabango.

"Katulad ng nakasulat sa papel... Makalipas ang isang linggo ay kailangan kong pumunta rito. So yeah, I just got here this morning..."

He smiled before he held my hand.

"You received it..."

"Obviously..."

He grinned.

Hinila na niya ako para pumili at makasakay sa London Eye. Hindi nawala ang luha sa aking mga mata.

I know I became a selfish woman for this... for taking away their son from them. But this is love for me.

"I love you, Chelsea..."

We are at the peak and from here, I can see the lights from the buildings below but I can't appreciate their beauty... I lost in his eyes.

"I know... You wouldn't come here if you don't," I chuckled.

Bigla kong naalala ang sinabi ni Kiza. I stood up in front of him. Bahagya kong iginalaw ang katawan ko na ikinatawa niya. Imbes na maging masaya ang sayaw ko ay parang naging pang-aakit ito.

"Is this a happy ending?" He asked.

I shook my head as I continue to dance.

"No... This is a new beginning."