-To jest Bumblebee, mój wierny przyjaciel-tata zaczął kolejno pokazywać mi autoboty

-Jest piękny-zaczęłam koło niego skakać i dotykać wszystkiego

-Skarbie,to ogromny robot,a ty masz zaledwie 7 lat, nie podchodź tak blisko

-Nie obawiaj się Sam, nic jej nie zrobię

-Tylko byś spróbował

-Grozisz mu?-odezwał się zielony, trochę mniejszy

-Tatusiu, a jak się nazywa ten pyskaty?-pokazałam na mówiącego

-To jest kochanie Skids

-Brzydki jest -zaśmiałam się

-Wypraszam to sobie -udawał obrażonego

-Fajna jest-powiedział Bumblebee kucając koło mnie

-Tatusiu, a czy ten robot może być mój?

-Vicki kochanie, autoboty są niczyje, są jak my -ukucnął koło mnie
-Żyją po swojemu, to bardziej ludzie, nie pieski

-Ale on mi sie bardzo podoba -tupnęłam nogą

-Może kiedyś jak mnie zabraknie, on będzie twoim stróżem

-Vicki co robisz?-moja mama zaczęła machać mi ręką przed oczami tym samym przywołując mnie do teraźniejszości

-Ja? Zamyśliłam się

-Jak było w szkole?

-Dobrze

-A o czym myślałaś?

-O tacie i autobotach

-Znowu? Kochanie autobotów nie ma na naszej planecie od momentu kiedy zginął twój tata Sam

-Tak wiem o tym, ale za każdym razem budze się w nocy i śni mi się to samo. Wiesz co? Jak tata mówi: Może kiedyś jak mnie zabraknie, on będzie twoim stróżem. Jakoś go tutaj nie ma

-Chodzi o Bumblebee?

-Tak, chciałabym ich kiedyś zobaczyć

-Od tamtego czasu minęło już 9 lat

-Kochałam ich mamo, mimo, że byli robotami

-Rozumiem to Vicki, ja też ich bardzo polubiłam, ale nie mamy z nimi kontaktu

-Mamo mam już 16 lat i chce ich znowu zobaczyć -wstałam z miejsca i poszłam do swojego pokoju

Mam nadzieję, że się spodoba xx
P.S. Dziękuję za okładkę TaLaxx11 kc